Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή, που θέλουμε να χαθούμε από το πρόσωπο της γης. Όταν δεν μας έχει απομείνει σταγόνα ενέργειας, όταν το κεφάλι μας είναι άδειο, όταν τα κόκκαλά μας βαραίνουν και ακινητοποιούνται. Όταν ήμουν παιδί, κρυβόμουν από τον κόσμο τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το λαιμό της μητέρας ή της γιαγιάς μου, έκλεινα τα μάτια μου, βουτούσα στη  μυρωδιά τους κι αισθανόμουν ζεστά, άνετα και προστατευμένα. Ο κόσμος είχε ξεχαστεί αμέσως.

Αλλά σήμερα είμαι ενήλικη γυναίκα και το να κρυφτώ κάπου μακριά, έχει γίνει πιο δύσκολο. Σίγουρα, έχω διάφορα μέρη να πάω - μπορεί να είναι ένα μπαρ, ένα ωραίο καφέ και μερικές φορές ακόμη και το σπίτι ενός φίλου. Αλλά δεν είναι το ίδιο.Έτσι χρόνο με το χρόνο, έψαχνα γύρω μου να βρω έναν τόπο εμπιστοσύνης και προστασίας, έναν τόπο που να θρέφει την ψυχή μου και την καρδιά μου με την ενέργεια που απαιτείται για να συνεχίσω τον αγώνα της ζωής, ένα τόπο που θα ήταν αρκετά υπομονετικός για να παρηγορήσει εμένα, τις διαθέσεις μου και τις ερωτήσεις μου για τη ζωή.

Κατά κάποιο τρόπο ήμουν πεπεισμένη ότι πρέπει να ταξιδέψω μακριά για να βρω ΑΥΤΟΝ τον τόπο, ΑΥΤΟ το περιβάλλον, ΑΥΤΟΥΣ τους ανθρώπους. Αλλά έκανα λάθος. Τα βρήκα όλα αυτά, όταν επισκέφθηκα την Ικαρία κάποια στιγμή, νωρίς την Άνοιξη.  Ήταν ακόμα κρύα τα βράδυα, η θάλασσα ήταν αγριεμμένη, αλλά η μητέρα γη έχει ήδη αρχίσει να ξαναγεννιέται: ένα φρέσκο πράσινο γυάλιζε στα δέντρα, όλα τα είδη των λουλουδιών έσκαγαν μύτη μέσα από την κρύα γη, προκαλώντας ένα πυροτέχνημα από χρώματα σε λόφους και βουνά.

Τις ηλιόλουστες ημέρες η θάλασσα φορούσε το πιο λαμπρό της μπλε, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι το καλοκαίρι είναι ήδη παρόν. Κρυμμένη πίσω από ένα βράχο, έβλεπα τα κύματα για ώρες. Το ξέρετε φαντάζομαι ότι πραγματικά κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τα αποτελέσματα της «θαλασσοθεραπείας», αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά για μένα. Ένιωσα σαν ένα άδειο δοχείο, χωρίς τα δέοντα υλικά για να μαγειρέψω και να τραφώ. Και ταυτόχρονα όλες οι αισθήσεις μου ήταν σε επιφυλακή.  Τότε, πήρα ένα ψυθιριστό μήνυμα, δεν έχω ιδέα ιδέα, από πού προέρχονταν, ίσως από τη θάλασσα, ίσως από τα βουνά, ίσως από το βάθος της  γης. Μου έλεγε: Σήκω, ξέρω τι χρειάζεσαι... Πίστεψέ με, θα σε θρέψω. Έτσι κάποια στιγμή αργότερα σηκώθηκα και άρχισα να περιφέρομαι τριγύρω. Το ωραιότερο στην Ικαρία είναι ότι δεν έχω πραγματικά σχέδιο για την ημέρα. Κατά κάποιο τρόπο έμαθα να πηγαίνω με το ρεύμα. Μ' αυτή τη διάθεση τριγύρισα το νησί και κατάλαβα πολύ καλά πως η Ικαρία είναι η τροφός μου. Δεν με αναγκάζει, αλλά με βάζει σε μέρη και καταστάσεις, που με ανακουφίζουν.

Μια μέρα ήμουν στα βουνά και πέρασα από το σπίτι ενός φίλου. Ηθελα απλώς να πω ένα γειά, αλλά επέμεινε μπω μέσα.  Σε λίγα λεπτά βρέθηκα δίπλα στο τζάκι με ένα πιάτο ζεστή σούπα και λίγο ψωμί στο χέρι μου.  Η κουβέντα μας προχωρούσε αργά, με μεγάλες παύσεις κι έτσι μας έδινε τη χαρά να απολαμβάνουμε τη σιωπή μεταξύ μας.  Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πραγματικά λέξεις για να έχουν την πιο εντατική συνομιλία.  Μόνο μετά από ώρες, όταν έφυγα από το σπίτι και στάθηκα έξω στο σκοτάδι, κατάλαβα ότι ανέπνεα και πάλι.

Μια άλλη μέρα καθόμουν σε μια γωνία ενός παλιού καφενείου, παρατηρώντας τον άνεμο και τα σύννεφα έξω, όταν ξαφνικά ένιωσα ένα ζεστό χέρι στον ώμο μου. Η ηλικιωμένη κυρία Ελένη στεκόταν πίσω μου, τα καφετιά μάτια της με κοίταζαν κατάματα.  Διάβαζε μέσα μου σαν σε ένα βιβλίο, δεν χρειαζόταν να μιλήσω. Μου χάιδεψε τα μαλλιά και το μάγουλο και τα ζεστά της μάτια μου έλεγαν: «Ξέρω, αγαπητή μου. Μερικές φορές θα έχεις αντιμετωπίσει δύσκολες στιγμές. Αλλά ξέρω, ότι θα τα καταφέρεις. Είσαι δυνατή γυναίκα.»  Μετά έφυγε, αφήνοντας μου μια μικρή σακκούλα γεμάτη με φασκόμηλο.  Οταν βγήκε, γύρισε προς το μέρος μου και μου χαμογέλασε, κουνώντας το μικρό, ζαρωμένο χέρι της. Χαμογέλασα κι εγώ και ξαφνικά διαπίστωσα ότι το χαμόγελο μου έγινε μεγαλύτερο και φωτεινότερο, κάτι σαν ένα θερμό κύμα διαπέρασε το σώμα μου και σαν ένα μικρό γατάκι βολεύτηκα στην καρέκλα μου, αναμασώντας αυτή τη σύντομη συνάντηση με την Ελένη. Νομίζω ότι κράτησα αυτό χαμόγελο μέχρι το τέλος της ημέρας και αποκοιμήθηκα με αυτό σαν ένα χαρούμενο μωρό.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών έμαθα και πάλι, πώς και πού  η Ικαρία θα γινόταν η τροφός μου. Είχα ήδη ξεκινήσει νέες γνωριμίες και ξαφνικά βρέθηκα να περιβάλλομαι από εντυπωσιακούς ανθρώπους.  Άνθρωποι, οι οποίοι ήταν ευτυχείς να μοιραστούν τις ιστορίες τους μαζί μου. Ο χειμώνας είναι μια καλή στιγμή για ιστορίες και έγινα ένας υπομονετικός  ακροατής. Ίσως να ήταν το πεπρωμένο μου, αλλά κυρίως οι Ικαριώτισσες μού πρόσφεραν  τις ιστορίες τους.  «Το να μοιράζεσαι σημαίνει να νοιάζεσαι» και μιλώντας μου για τη ζωή τους στο νησί και αλλού, με έτρεφαν με πολλή αγάπη, θάρρος, γέλιο και σοφία. Έμαθα για τα βότανα, για τις  παραδοσιακές συνταγές... μαθήματα που τους δόθηκαν, όταν ήταν παιδιά και περπατούσαν με τις μητέρες και τις γιαγιάδες τους στα παλιά κατηφορικά μονοπάτια, και τώρα  περνούσαν τις γνώσεις τους σε μένα - μια  άγνωστη, που προσπαθούσε να απορροφήσει κάθε λεπτομέρεια.

Αυτές οι γυναίκες μού έδειξαν τις αγαπημένες τους τοποθεσίες στο νησί και με ένα τρυφερό χαμόγελο μου εκμυστηρεύθηκαν κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με πρώτα φιλιά και μεγάλες νύχτες στην παραλία.  Προς το τέλος της ημέρας ένιωθα γεμάτη με μια τεράστια ενέργεια, που προερχόταν από διαφορετικές πηγές.  Ήταν ένα καλό συναίσθημα. Μου έδωσαν πολλά παραδείγματα πώς η ζωή ταλαιπώρησε αυτές τις γυναίκες γύρω μου, αλλά επίσης  έμαθα, ότι η Ικαρία έγινε η πηγή της έμπνευσής τους για να προχωρήσουν. Το γεγονός ότι είναι συνδεδεμένες με τη φύση, τις κάνει να νοιώθουν ότι αποτελούν μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας... και η αίσθηση αυτή τους δίνει καταφύγιο, αυτοπεποίθηση και ελευθερία.

Όταν έφυγα από το νησί κράτησα τη σακουλίτσα με το φασκόμηλο στο σακίδιό μου.  Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μύριζα κάπου-κάπου τα φυλλαράκια, εισπνέοντας το άρωμά τους.  Και με κάθε ανάσα έφερνα στο μυαλό μου τις εικόνες των διαφόρων τόπων, καθώς και τα πρόσωπα των γυναικών, που ήταν το καταφύγιό μου τις προηγούμενες ημέρες. Και παραδέχτηκα ότι δεν χρειάζεται να ταξιδέψω μακριά για να βρω τον χώρο μου, όταν θέλω να βρεθώ μακρυά από τον κόσμο.  Ο χώρος μου είναι εδώ, κάτω από τα πόδια μου.

Η Ικαρία θα είναι η τροφός μου με διάφορους και απροσδόκητους τρόπους, προσφέροντάς μου ακριβώς αυτό που χρειάζομαι. Γνωρίζοντάς το αυτό, μπορώ να αναπνεύσω και πάλι και να συνεχίσω να προχωρώ.

Birgit Urban

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Birgit Urban.