Έχω την τύχη και την τιμή να κατάγομαι από έναν από τους καταπληκτικότερους ανθρώπους του κόσμου (του δικού μου έστω)-τον Κοτσοδαιμόνιο- το Γιώργο Τσιμπίδη που μας άφησε στα 94 του χρόνια-κληροδοτώντας μας όμως ιστορίες, αστεία και πολλή αγάπη, τόσο μεγάλη και τρανή που μας συνοδεύει παντού. Η γιαγιά του έλεγε πάντα «Σε βρήκα ένα κλαράκι μόνο κι έρημο και ξερό και σου έφτιαξα ολόκληρο δέντρο με φύλλα και λουλούδια: τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα σου».

Ο παππούς μου ήταν σοφός. Ένας άνθρωπος τετραπέρατος, με αστείρευτο χιούμορ, ισχυρογνώμων(έφτιαξε μια ολόκληρη γενιά με ανθρώπους που δεν τους λείπει καθόλου το θάρρος της γνώμης, φυσικά εμένα κι ένα σωρό ισχυρογνώμονες θείους και ξαδέρφια που λατρεύω) αλλά ήταν πάντα γλυκός και ζωηρός.

Αριστερός μέχρι το κόκκαλο, απ' αυτούς που θαυμάζεις, γιατί η ιδεολογία του εκείνον τον έκανε ανθρωπιστή, συμπονετικό και προοδευτικό. Πέρασε πολέμους, εξορίες και κακουχίες κι έγινε ακόμα πιο έξυπνος, ακόμα πιο σοφός, ενώ κάθε χρόνος που περνούσε τον άφηνε πιο τρυφερό, πιο δίκαιο και πιο χαμογελαστό.

Τώρα που κλείνει ένας χρόνος από το θάνατό του θέλω να τον γνωρίσουν όσο πιο πολλοί γίνεται.. γιατί στεναχωρήθηκε πολύ όταν οι αμερικανοί δημοσιογράφοι δεν πρόλαβαν να του πάρουν συνέντευξη, για να θαυμάσει όλος ο κόσμος πόσο καλά κρατιέται και στο σώμα και στο μυαλό.. Γιατί του άρεσαν τόσο τα βίντεο και οι φωτογραφίες…

Θέλω να μεταφέρω λίγη από τη φλόγα που είχε στην ψυχή του μόνο μέσα από 2 συμβουλές που μου έδινε: να αγωνίζομαι πάντα για έναν καλύτερο κόσμο και να έχω αληθινή αγάπη στην καρδιά μου.. .

Ένα ιντερνετικό μνημόσυνο με πολλούς καλεσμένους όπως του πρέπει, για το δεύτερο άντρα της ζωής μου (μετά το μπαμπά μου) που αγάπησα και θάυμασα ολόψυχα.

Μια γλυκιά ιστορία για το όνομα «Κοτσοδαιμόνιος», που μου έλεγε κάθε χρόνο, παρόλο που θυμόταν ότι την είχε ξαναπεί, και που άκουγα με γουρλωμένα μάτια παρόλο που την ήξερα απ' έξω κι ανακατωτά.

Απ' αυτόν κατάγομαι, αλλά και τον προπάππου του το Μανώλη το Μουστάκα, και τον παππού του που φνίδιασε το πόδι του κι έγινε κο(υ)τσός-δαιμόνιος, και τον πατέρα του που πέθανε γυρνώντας απ' τον πόλεμο σε μια βάρκα περίπου στα Νέγια όταν ο παππούς ήταν μωρό.

Κι έχω τόση περηφάνια μέσα μου που μου 'ρχεται ν' αγκαλιάσω όλα τα πλατάνια του χωριού ένα ένα!

Να λοιπόν η Ιστορία του Κοτσοδαιμόνιου:

Δώρα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.