Μόνο όταν τους ξεχνάς φεύγουν... μόνο όταν δεν τους νοσταλγείς… πεθαίνουν μέσα στη λήθη τους! Όλοι περνούν και φεύγουν, αλλά που πάνε; Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι φωλιάζουν στις καρδιές μας! Με μία λέξη, μία κίνηση, με κάτι, οτιδήποτε, είναι πάντα εδώ! Οι ιστορίες του παππού έφυγαν και τα λόγια του πλανιόνται μέσα στο μυαλό μου. Όμως γιατί μου κάνει εντύπωση, έτσι δεν είναι πάντα; Σοφά λόγια και σκέψεις που κρατάς πάντα για συμβουλές και δεν τα ξεχνάς ποτέ, όσο και αν τα χρόνια περνούν. Γίνονται το αποκούμπι σου και πάντα επιστρέφεις σε αυτά, όταν τα έχεις ανάγκη και εκείνα ζωντανεύουν μέσα στη σκέψη σου!

Έχω πειστεί πια ότι σε αυτόν τον πλανήτη όλα μπορούν να συμβούν εκτός από ένα: να ξεχάσεις αυτούς που σε σημαδεύουν για πάντα στη ζωή σου και σου δίνουν κίνητρα να προχωράς, να ελπίζεις και να αγωνίζεσαι. Εκείνοι πάντα θα είναι εδώ και το κερί τους θα σιγοκαίει για να φωτίζει τον δρόμο σου. Ο παπα-Παντελής, ο παππούς μου για μένα είναι εκείνος ο άνθρωπος ...τόσο σοφός και τόσο λιτός. Μου μιλούσε πάντα για την απλή ζωή που τον γέμιζε χαρά αν και είχε περάσει δύσκολα χρόνια. Κάθε φορά που μου μιλούσε για τη ζωή του, ένιωθα ότι τον διακατείχε κι ένα διαφορετικό συναίσθημα. Χαρά, συγκίνηση, νοσταλγία, ποτέ πάντως στεναχώρια και σας λέω πέρασε δύσκολα χρόνια. Όμως ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Μου μιλούσε και εγώ ενώ άκουγα για τη φτώχεια και πολλές φορές τις κακουχίες που πέρασε, γέμιζα απορίες γι’ αυτά του τα συναισθήματα. Αλλά έτσι ήταν τότε οι άνθρωποι, ήθελαν τα λίγα και τα καλά, με τα απλά πράγματα ήταν ευτυχισμένοι και δεν μεμψιμοιρούσαν για ψιλοπράγματα.

Ο Παντελής ήταν πάντα με το γέλιο και την ανάγκη να μοιράσει τη χαρά του. Έφυγε, ναι μπορεί να έφυγε ως παρουσία αλλά έμεινε στο μυαλό όλων: «Αυτός ήταν άγιος άνθρωπος», θα ακούω να μου λένε συχνά και το στήθος μου θα φουσκώνει από καμάρι και υπερηφάνεια. Ο Παντελής θα είναι πάντα εδώ, στις ψυχές όλων και στις ζωές τους, συχνή αναφορά ως ένα δείγμα σπάνιου ανθρώπου. Όταν έχεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου, με τόση μεγαλοψυχία και αγάπη, θες να τους κάνεις και εσύ περήφανους και μοχθείς να αποδείξεις πρώτα στον εαυτό σου και μετά σε εκείνους ότι άξιζες για όλα εκείνα που αφιέρωσαν τον χρόνο τους να σου μιλήσουν. Το μεγαλύτερο σχολείο για εκείνον υπήρξε η ίδια η ζωή και οι εμπειρίες του ήταν πηγή μάθησης για όλους εμάς που κάναμε έναν μεγάλο κύκλο γύρω του και τον ακούγαμε όλο θαυμασμό. Οι εικόνες ακόμα νωπές και τα λόγια ηχούν στα αυτιά μου και εκείνος είναι εδώ...

Αν και η ζωή συνεχίζει να κυλά και εμείς μεγαλώνουμε, χαίρομαι που είχα τέτοια πρότυπα που με κάνουν περήφανη και μου έμαθαν πολλά...Κανένας δεν φεύγει όσο τον θυμάσαι λοιπόν.. Όσο το μυαλό και η καρδιά τούς κρατάει στη ζωή μας, εκείνοι τα λόγια τους και τα έργα τους θα παίρνουν μορφή μέσα από τα άτομα που γαλούχησαν, από εμάς τους ίδιους…

Μαρία Μανώλη
mariamanoli@windowslive.com