…26 χρόνια πριν, ένα παιδί  αφηγείται. Ζει το χειμώνα στην πόλη  και σκέφτεται το νησί του σαν όνειρο…

Ταξιδεύαμε  για να φτάσουμε στον  «παράδεισο» έντεκα ώρες (στην καλύτερη!),με πλοία καρυδότσουφλα. Πού οι χλίδες  του Μύκονος, ή ακόμα του Καλλίστη, που έκανε τεσσεράμιση! φτάναμε ξημερώματα (αυτό εξάλλου συμβαίνει ακόμα) και κάναμε  Έυδηλο-Γιαλισκάρι  σε χωματόδρομο (ευτυχώς πια μέχρι το Να είναι άσφαλτος)…

Το ψυγείο μας κρεμόταν από το ταβάνι ,κάναμε μπάνιο έξω με κανατάκια και αν θέλαμε ζεστό νέρο;!...γεμίζαμε τις σκάφες και τις αφήναμε στον ήλιο…
…και όμως είμασταν στον «παράδεισο».

Η αίσθηση  της ελευθερίας που μου έχει μείνει από τα παιδικά μου χρόνια είναι από εκεί, από το νησί μου …που με έκανε να αισθάνομαι ότι δεν έχω ανάγκη τίποτα, ότι είμαι εγώ και το μυαλό μου και οι άνθρωποι γύρω μου …όλα τα άλλα ακολουθούν.

Ίσως ο παράδεισος μου να ήταν ένα παραμύθι, αλλά μου αρέσει η γλυκιά ανάμνηση που μου έχει αφήσει. Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά και εκεί, υπάρχουν όμως στιγμές που νοιώθεις ότι εκεί σταματάει ο χρόνος, ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σε δεσμεύσει.

Μυρτώ  Αξαρλή
mirtax_gr@yahoo.gr