30/05/2010 - 14:48τα αθάνατα παιδιά
Βράδυ Αυγούστου. Στο μεγάλο βράχο του μόλου, ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα να ακουμπούν μόνο τα δάχτυλα μας. Μπόλικη η αμηχανία, λιγοστό το φως. Τα μάτια βλέπουν περίεργα σχήματα μέσα στο σκοτάδι. Από μακριά η μουσική και οι θόρυβοι των Καφενέδων. Ζαλίζομαι. Φταίει και το τσιγάρο. Μόνο εγώ καπνίζω. Το στόμα στυφό, καταπίνει τα λόγια άφωνα, άμαθο ακόμα στο αλφάβητο μιας τέτοιας λαχτάρας.
30/05/2010 - 13:25Τα κέρατα της ιδιοκτησίας
Η αγοραστική μας δύναμη μεγάλωσε τις τελευταίες δεκαετίες, μας έκανε να γίνουμε περισσότερο καταναλωτές και να νιώθουμε πιο δυνατό το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Ο καθένας δε βλέπει πια την ανάγκη να ζητήσει την υποστήριξη ή τη συνδρομή του γείτονα και του χωριανού γιατί «τα καταφέρνει» και μόνος. Η πρωτοβουλία τείνει να γίνει εντελώς ατομική υπόθεση και η συλλογικότητα χάνεται καθημερινά με το πέρασμα του χρόνου.
30/05/2010 - 13:20ΕΣΥ πού ήσουν;
Έχω βουλιάξει κι εγώ μες τη συλλογική κατήφεια, μες την κατάθλιψη...
16/05/2010 - 14:33Δώστε μια δεύτερη ευκαιρία στην Αθήνα
Είναι ακόμα Μάιος και έχεις ήδη αρχίσει να ονειρεύεσαι τις διακοπές σου. Σκέφτεσαι την Ικαρία, τη θάλασσα, τις μυρωδιές . Σε πνίγει η σκόνη, το τσιμέντο, η ζέστη. Υποφέρεις. Το καταλαβαίνω. Μην το κάνεις όμως πιο δύσκολο.
16/05/2010 - 14:15Ο χρόνος που περνά: οι ελαφρόπετρες της μνήμης
Λέγαμε στο πρώτο μέρος για το τι σημαίνει ωριμότητα και για τη συνειδητοποίηση που (θα έπρεπε να) την ακολουθεί πως τα πάντα είναι ρευστά. Πέρα όμως από αυτήν τη φυσική κατάσταση της ωριμότητας, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί (κόντρα στο τι σημαίνει «γερνάω) ως μια αναλογική εξέλιξη της παιδικότητας σου, «ο χρόνος που περνά» σού βάζει και πολλά εμπόδια:
16/05/2010 - 14:08Σκύλος …Riot!
Tον τελευταίο καιρό λαμβάνω πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα με φωτογραφικό υλικό από έναν απίστευτο σκύλο που διαδηλώνει και συμμετέχει ενεργά σχεδόν σ’ όλες τις πορείες που λαμβάνουν χώρο στην Αθήνα. «Λουκάνικος» ή «Κανέλλος Β΄» είναι το όνομά του και είναι μία νέα ράτσα διαδηλωτή, τολμηρός επαναστάτης, με αγέρωχο ύφος και ιδεολογικό υπόβαθρο.
09/05/2010 - 16:27Ο γύρος του κόσμου μ’ ένα τσιγάρο
photo: Kaz NL
Στον Άγιο είναι 4 το πρωί. Δεν κυκλοφορεί κανένας. Μια παρέα ξενυχτάει σε ένα από τα μπαρ της πλατείας. Το μόνο που ακούγεται, ανακατεμένο με τον υπόκωφο ρυθμό της μουσικής, είναι το μονότονο τραγούδι μιας κουκουβάγιας από τους ευκαλύπτους. Η θάλασσα είναι απίστευτα ακίνητη σε μια από τις ωραιότερες βραδιές της άνοιξης, λίγο πριν αρχίσουν τα μελτέμια. Η μαρίνα έχει γεμίσει βάρκες και μεγαλύτερα σκάφη, όλα έχουν πέσει ήδη στο νερό.
Στο άλλο ημισφαίριο, στην επόμενη μέρα, ο κόσμος είναι και πάλι ζωντανός. Τα χρηματιστήρια καταγράφουν κέρδη ή απώλειες. Οι Ινδοί αυτοκτονούν γιατί δεν μπορούν να ξεχρεώσουν τους σπόρους της MONSANTO. Οι γείτονές τους στο Πακιστάν πραγματοποιούν δοκιμαστικές εκτοξεύσεις πυραύλων (με πυρηνικά εννοείται). Στην Ταϊλάνδη και στη Μαλαισία φορτώνουν τεράστια πλοία με εμπορευματοκιβώτια που προορίζονται για τις αγορές της Ευρώπης. Στην Αυστραλία προσπαθούν να περιορίσουν το παράνομο ψάρεμα του μαύρου μπακαλιάρου της Ανταρκτικής.
Μετά το προχθεσινό βύθισμα των αμερικανικών χρηματαγορών ο Ομπάμα δήλωσε ότι στηρίζει σθεναρά την προσπάθεια για την ανάκτηση της σταθερότητας στην Ελλάδα. Στους δρόμους της Αθήνας μετράμε νεκρούς και στο «μαγαζάκι» του Συντάγματος μετράμε αποστάτες και απολυμένους.
09/05/2010 - 16:21Γιατί ανήκω εδώ
Είναι σαν να γυρνάει ο χρόνος πίσω και να βλέπεις τον εαυτό σου ξανά στα πέντε σου χρόνια. Άνθρωποι γύρω σου, μιλάνε χωρίς να καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν, σε αγνοούν, και όταν τελικά σου κάνουν τη χάρη να ασχοληθούν με την πάρτη σου, σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι καθυστερημένο και προσπαθούν με ηλίθια επιχειρήματα να σε πείσουν ότι είσαι ακόμα πιο ηλίθιος απ’ αυτούς.
06/05/2010 - 10:16Δες το αλλιώς
photos: REUTERS/ YIORGOS KARAHALIS
Αυτό δεν το είδαμε και δεν το ακούσαμε στις ειδήσεις. Η μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων ετών. Η μεγαλύτερη συμμετοχή διαμαρτυρίας εργαζομένων που μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον εγώ. Με ένα χαρακτηριστικό που την διέκρινε, για μένα πρωτόγνωρο: Θυμός και οργή. Αλήθεια, δεν το είχα ξαναδεί. Χιλιάδες κόσμου μπροστά από τη Βουλή να φωνάζει δυνατά ένα σύνθημα. Ένα σύνθημα επί ώρα: Ο λαός απαιτεί τα λαμόγια φυλακή. Ήταν συγκλονιστικό. Θυμός και οργή. Η πλατεία παλλόταν από τις ιαχές του κόσμου. Του αγανακτισμένου κόσμου που κινήθηκε κάποια στιγμή προς την είσοδο της Βουλής. Αλλά χωρίς καλυμμένα πρόσωπα, χωρίς μαντίλια, χωρίς μάσκες, χωρίς κράνη. Δεν ήταν αντιεξουσιαστές, ούτε αναρχικοί. Ούτε ΚΚΕ, ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΛΑΟΣ, ούτε τίποτα. (το βλέπεις στην φώτο). Ήταν Πολίτες, εσύ εγώ, ένας φίλος, αηδιασμένοι με τα κόμματα και τους εκπροσώπους τους, αηδιασμένοι με όλους αυτούς τους υπαίτιους του πολιτικού ξεχαρβαλώματος της δημόσιας διοίκησης και των οικονομικών της χώρας.
03/05/2010 - 23:11Σκίρτησε η μοναξιά…
Πες μου αν είμαι μόνος όταν μου λένε δουλειά και προκοπή.
Για την αλήθεια μη σε μέλλει, θα στην πει η “Ανατροπή”.
Πες μου αν είμαι μόνος όταν βλέπω τη στολή,
να νιώθω πόνο αλησμόνητο και πάνω στην πλάτη το ραβδί.
