Το κλασικό αριστούργημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Οι Δαιμονισμένοι επέλεξε να φέρει επί σκηνής ο γερμανός σκηνοθέτης Πέτερ Στάιν σε μια παράσταση που ήρθε και στην Αθήνα και διήρκησε 8 1/2 ώρες με 6 ενδιάμεσα διαλείμματα (συνολικά 12 ώρες). Αρχικά φαινόταν δύσκολο, όμως εκ του αποτελέσματος (σχεδόν κανείς δεν έφυγε στο ενδιάμεσο της παράστασης) ήταν εύκολο.
Κοιτώ το ημερολόγιό μου συνέχεια -ξανά και ξανά- και μετρώ τις μέρες που απομένουν μέχρι να αποδράσω για το νησί. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι ότι τελικά ο Αύγουστος είναι ο μήνας με τις «μεγάλες μνήμες»! Έχουν αποτυπωθεί και απομνημονευτεί τόσα συναισθήματα, που καλύπτουν το φάσμα όλων των αισθήσεων –τα χρώματα και αρώματα του καλοκαιριού!
Ήμουν μπροστά στη βουλή, είχε και μερικά πανό μπροστά μου. Κατά τις 2 που έπεσε το σύνθημα και πήραν το δρόμο της επιστροφής, τσουπ τσουπ άδειασε κι από μπροστά και έμειναν μόνο οι ένστολοι. Στήνομαι ευθυτενής, στήνω και το πλακάτ και λέω «και τώρα οι δύο μας, να δούμε ποιος θα φύγει πρώτος». Μου έκαναν νόημα από απέναντι, πάει το στοιχηματάκι.. (χι, χι)
Ηλιοβασίλεμα θα' ναι. Σούρουπο. Στην «ταράτσα» του Καλάμου. Στο πανηγύρι "του Χριστού"! Με τον πράμνιο ίσα να κοχλάζει τη φαιά μου καθώς νωχελικά κρεμιέσαι πάνω μου προσμένοντας από το -άρτι αφηχθέν στο νησί- σώμα μου, που βαθιανασαίνει σαν ψάρι που το ρίξαν πάλι μέσα στο νερό, να σε οδηγήσει στα 4/4 του άσματος κι έτσι να πορευτούμε … ολόκληροι!