.κι ένας Μάρτης ολόκληρος να σου βγάλει την πίστη. Η ώρα που παίρνεις την απόφαση να φύγεις για «εκεί»  είναι η ώρα που αρχίζει να μη σε χωράει ο τόπος. Και η ώρα που σε πνίγουν οι υποχρεώσεις. Όχι ότι σε έμπλεξε κανένας δηλαδή. Μόνος σου τα κατάφερες και τώρα δεν έχεις ποιον να βρίσεις! Έβαλες τα χεράκια σου κι έβγαλες τα ματάκια σου. Και να σου που έφτασε η ώρα να αποδείξεις αν είσαι ήρωας.. και ΑΥΤΗ, ακριβώς, είναι  η ώρα που κλατάρεις.

Γεννήθηκε σε χρόνους δύσκολους. Οκτώ στόματα η φαμίλια, μα οι λέξεις λιγοστές και μετρημένες. Φτώχεια, πείνα, πόλεμος, φόβος, φευγιό. Μεγάλωσε λίγο κι έφυγε. Περπάτησε πολύ και άλλο τόσο κινδύνεψε.

Από τύχη έφτασε στον τόπο τούτο. Άλλο ήλιο του ‘λεγαν θα ‘χει εκεί. Μα κάθε μέρα συννεφιά και οι λέξεις ίδιες. Μόλο που το «φύγε» δεν τ’ άκουγε από το γλυκό στόμα του πατέρα. Άλλοι του το λέγανε, φωναχτά, ψιθυριστά ή με τα μάτια. Που να πάω, έλεγε αυτός, θέλω να ζήσω. Έξω από δω του φωνάζανε τα στόματα και τα βλέμματα. Αν θες εδώ, ζήσε, αλλά όπως θα σου πούμε εμείς, με ράχη σκυφτή. Κι αν μείνεις έτσι μια ζωή , έτσι σου πρέπει. Αν το ‘θελε ο Θεός θα σουν ένας από μας.

Τον τελευταίο καιρό έχω πολλά διλήμματα. Για τα πάντα. Ποιος θα μου πει αν είναι λογικά; Πόσο χαζή λέξη! Λογικά για εμένα και παράλογα ή (πάλι ή;) … άλογα για τους υπόλοιπους. Ή και το αντίστροφο.

Ναι, ναι συνεχίζω… πολλά διλήμματα τελευταία και δεν ξέρω με τι να ασχοληθώ και τι να αφήσω! Αυτό το ή, το διαζευκτικό με αποπροσανατολίζει.

Θέλω να διαμαρτυρηθώ και να καταγγείλω το «ιερόσυλο» εξώφυλλο του Focus! Και εγώ! Να διαμαρτυρηθώ για την προσβολή που μας έγινε από αυτούς τους άξεστους γερμαναράδες, τους βαρβάρους, αυτούς που τρώγανε βελανίδια όταν εμείς κάναμε Παρθενώνες...