Στον Άγιο Κήρυκο ζει μια οικογένεια, όσο θυμάμαι ήταν η Μάνα, η κυρά-Δήμητρα και τρεις γιοι. Ο ένας από αυτούς, ο Πέτρος έκανε αιμοκάθαρση αρκετά χρόνια τώρα, οι άλλοι δύο επιτυχημένοι επαγγελματίες , έκαναν ό,τι μπορούσαν για τον αδελφό τους. Διότι αν ζεις στην Ικαρία και να κάνεις αιμοκάθαρση στη Σάμο, τρεις φορές την εβδομάδα, χρειάζεσαι βοήθεια.
Κρέμομαι από την κουπαστή σαν στεγνωμένο φανελάκι σε απλώστρα. Κοιτάω τα κατακόκκινα κουτουπιέ μου. Είναι πασαλειμμένα με την ειδική αλοιφή για να γιάνουν από το έγκαυμα. Δεν είχα ξανακαεί στο κουτουπιέ. Άσχημο πράγμα να μην μπορείς να βάλεις παπούτσια. Ειδικά αν θέλεις να ανέβεις στο μοναστήρι της Πάτμου. Στο ιστιοφόρο δεν τα χρειάζεσαι, γι’ αυτό άλλωστε δεν τα φοράς και τσουρουφλίζεσαι.
Δε θυμάμαι πού πρωτογνωριστήκαμε με τον Ηλία. Δεν πάνε δα και τόσα πολλά χρόνια αλλά είναι που κάνει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν τον προλαβαίνεις. Από αρχισυνταξία σε εκπομπές μαγειρικής και stand up comedy μέχρι εκπομπές στο Youtube και συγγραφή. Και στο τελευταίο ακόμα, τη συγγραφή, πάλι τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα κάνει:
Κάποιες φορές ξυπνάς ένα πρωί, αφήνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, πας στη δουλειά σου μ’έναν καφέ στο χέρι, χαιρετάς τους συναδέλφους σου, ξεκινάς τα καθημερινά σου. Νιώθεις μια ενόχληση, στην αρχή μικρή, ανεπαίσθητη, ανάξια λόγου και ανησυχίας. Γίνεται εντονότερη όσο τα λεπτά περνούν. Λες, δε θά ‘ναι τίποτα, και αυτό θα περάσει. Συνεχίζεις τα καθημερινά, κάνοντας πως δε συμβαίνει τίποτα,η δουλειά δεν μπορεί να περιμένει.