Τις περισσότερες φορές στις ελεύθερες πτήσεις μας, η Ικαριά είναι σε πρώτο πλάνο. Σήμερα όμως ήταν στο φόντο της σκέψης μου γιατί η έμπνευση ήρθε από την άλλη ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μάνη˙ αυτόν τον ξερότοπο με την άγρια ομορφιά –μιλάω για τη Λακωνική, Μέσα Μάνη-, τους πύργους και τους ανθρώπους που έχουν μάθει να αρκούνται στα λίγα, ως γνήσιοι Λάκωνες, και να μη σκύβουν το κεφάλι στον ήλιο και την πέτρα.
Άκου να δείς τώρα! Πριν καμιά δεκαριά μέρες παίρνω ένα mail που πάνω κάτω έλεγε τα εξής: «Αγαπητή κυρία Θεοδώρου, καλημέρα. Σας γράφω εκ μέρους της θεατρικής ομάδας Ιδέα του Κώστα Γάκη και ετοιμάζουμε μία παράσταση για την Ικαρία με αληθινές ιστορίες και θα θέλαμε την άδειά σας να χρησιμοποιήσουμε δυο από τα άρθρα σας στο ikariamag».
Ο σκάρος, Σπαρίσωμα το κρητικόν (Sparisoma cretense), είναι γνωστό και νόστιμο ψάρι της θάλασσάς μας. Το αρσενικό έχει χρώμα μαυροπράσινο, μολυβί. Το θηλυκό είναι πολύχρωμο με κυρίαρχο το κόκκινο χρώμα. Η καλύτερη εποχή του είναι Μάιος-Ιούνιος. Είναι το μόνο ψάρι που τρώγεται, "σύσκατο", με τα εντόσθια του, αφού βγει μόνο η χολή του. Φυσικά τρώγεται ψημένο στα κάρβουνα, αν και έχω δοκιμάσει και μαγειρευτό με ντομάτα, νοστιμότατο.
Η Σουσάνα, που λες, ήτανε μια αιθέρια ύπαρξη που έζησε στο νου ενός συμπατριώτη μας από την Πλαγιά τον περασμένο αιώνα. Σαν γιόρταζε κανείς άγιος, ο εμπνευστής της την κουβαλούσε πηγαίνοντας με τα πόδια στο πανηγύρι, την κουβαλούσε και τη γνώριζε στους συμπατριώτες του. Αργότερα την έμαθαν όλοι, την αγάπησαν κι αποζητούσαν με λαχτάρα να την ξαναδούν.