Ναι, πάει καιρός από την τελευταία μου ελεύθερη πτήση. Είναι βλέπετε που νοιώθω πως πάντα οι ιστορίες μου και τα κείμενά μου πρέπει να έχουν ένα δίδαγμα στο τέλος, ένα μάθημα ζωής και τα ρέστα. Έτσι όταν ξεμένω από διδάγματα και συναισθηματικοκοινωνικές ιστορίες, δεν γράφω πτήσεις και ο Αρχισυντάκτης γκρινιάζει.
Είναι αλήθεια ότι: Άνθρωποι που γεννήθηκαν στην Ικαρία γύρω στο 1900, όσοι επέζησαν, έζησαν ενενήντα και εκατό χρόνια. Ένα ερώτημα είναι : Άνθρωποι που γεννήθηκαν στην Ικαρία γύρω στο 1900, αλλά μετανάστευσαν, έζησαν ενενήντα και εκατό χρόνια; Το άλλο ερώτημα είναι: Εμείς που γεννηθήκαμε στην Ικαρία γύρω στο 1950, τι πιθανότητες έχουμε να ξεπεράσουμε τα ενενήντα και να πλησιάσουμε τα εκατό;
Ικαριώτες κι οι δυο, αλλά μόλις συστηθήκαμε. Μιλήσαμε λίγο για τα χωριά μας και μετά σωπάσαμε. Η Μαρία, κοινή μας φίλη, Αθηναία, που επισκέπτεται το νησί μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, μας έκανε τα γνωστά παράπονα για τους σκηνίτες που γέμισαν τις παραλίες φέτος και για το μποτιλιάρισμα στα πανηγύρια.