Θάλασσα, θάλασσα. Μοιάζει τώρα μακρινή αλλά μου ήρθε στο μυαλό. Η Μεσακτή. Κακούργα. Που μπορεί να κατέβεις για δέκα μέρες τον Αύγουστο και να μη σου κάνει ούτε μια λαδιά.

Τώρα έχω γίνει μίζερη και φοβητσιάρα. Δεν παλεύω πια με τα κύματα. Δειλιάζω  να φάω τούμπες στο βυθό και να ξανακαταπιώ αλμυρό νερό ανακατεμένο με άμμο. 

Κάποτε όμως ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι. Μαζεμένοι, να φωνάζουμε όλοι μαζί όταν ερχότανε το μεγάλο κύμα, προετοιμασία  κι ύστερα ο καθένας μόνος του κάτω απ' το νερό μέχρι να περάσει. Δε μοιάζει με την ήρεμη βουτιά.  Ένας στροβιλισμός κάτω και ένα βουητό να περνάει από πάνω σου, λίγη μοναχική γαλήνη και αρκετή αγωνία. Ύστερα έξω, αναπνοή και ίσως το επόμενο να είναι πολύ κοντά και συ να είχες λιγοστό χρόνο για να προλάβεις να χαρείς που βγήκες, να ανασυγκροτήσεις δυνάμεις και αναπνοές και να βουτήξεις πάλι μέσα. Αν το 'χεις βέβαια σε μέγεθος και για να ξεκουραστείς λίγο το περνάς από πάνω πηδώντας. Άλλη χαρά. Αρκεί να μην αργήσουν τα πόδια σου να ξαναπατήσουν.

Όταν αρχίσουν να σ’ εγκαταλείπουν τα κουράγια σου, παίρνεις ένα κύμα, σαν σέρφερ χωρίς σανίδα και σε ξεβράζει στην ακτή, λίγο κουβάρια, με ελαφρά στραπατσαρίσματα, κρατώντας προαιρετικά το μαγιό σου. Ήταν  προϋπόθεση να είναι σφιχτά δεμένο. Ωραίο παιχνίδι, εξάντληση χαράς και αίσθηση εξιλέωσης.

Θέλεις να ξαναπαίξουμε;

Φαηδόνα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Φαηδόνας.