Σα λευκός και φιλόξενος καμβάς που υπομονετικά περίμενε να πλημμυρίσει από τα ζεστά χρώματα των ήχων τους…. το εκκλησάκι του Άη Γιάννη, κατάλευκο μέσα στο δάσος των Ραχών, με το καμπαναριό του να ατενίζει το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου…

Δυο μέρες πριν, εκεί, στο ίδιο σημείο, ακριβώς τα μεσάνυχτα, τα φώτα είχαν σβήσει και είχαν ανάψει ψηλές φωτιές. Οι νέες και οι νέοι πηδούσαν με κέφι από πάνω τους, έκαιγαν τα στεφάνια της πρωτομαγιάς και ξόρκιζαν το κακό…. Το βιολί, η τσαμπουνοφυλάκα, η κιθάρα, το μπουζούκι…. μάγευαν μ’ έναν αργόσυρτο διονυσιακό καριώτικο χορό. Τους κράτησαν όλους αγκαλιασμένους ως τη χαραυγή με τα γλυκά της χρώματα συντροφιά, σ’ αυτό το πανηγύρι του Άη Γιάννη.

Δυο μέρες μετά, ακριβώς εκεί, δάσκαλοι και μαθητές, συναντήθηκαν, στις έξι το απόγευμα, συνεπείς στο ραντεβού που από καιρό είχαν δώσει… Γιατί, αυτός ο χώρος επελέγη, για να πραγματοποιηθεί το 1ο Μουσικό Σεμινάριο Ικαρίας.

Η Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας αποφάσισε και αμέσως έβαλε σε εφαρμογή ένα «σχέδιο»: Να πραγματοποιηθεί στο νησί ένα μουσικό σεμινάριο. Όπως μας είπαν «Σκεφτήκαμε ότι το νησί θα μπορούσε και θα έπρεπε να φιλοξενεί μια τέτοια διοργάνωση. Η Ικαρία είναι γεμάτη από μουσική. Σ’ όλα τα σπίτια κάποιος παίζει κι από ένα όργανο».

Η τοπική κοινωνία υποδέχθηκε θερμά την πρωτοβουλία αυτή και τη στήριξε με όλες της τις δυνάμεις, με εκπτώσεις και προσφορές σε εισιτήρια, ξενοδοχεία και εστιατόρια.

Και κάπως έτσι αναζητήθηκαν οι δάσκαλοι. Και όχι όποιοι κι όποιοι. Ονόματα αλλά και παιξίματα που ξεχωρίζουν. Μανώλης Πάππος στο μπουζούκι, Δημήτρης Μυστακίδης στη λαϊκή κιθάρα και Ευγένιος Βούλγαρης στο ούτι (δείτε βιογραφικά τους εδώ). Κάποιοι μίλησαν για σίγουρη επιτυχία και αυτό είναι αλήθεια.

Σαράντα μαθητές περίπου, από την Ικαρία και όχι μόνο. Μικροί και μεγάλοι. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι. Ερασιτέχνες αλλά και επαγγελματίες μουσικοί. Αρχάριοι, αλλά και προχωρημένοι μουσικά. Ήρθαν, με αεροπλάνα και βαπόρια, από τη γειτονική Σάμο έως και από την πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Με τα όργανα στην πλάτη, διψασμένοι να ρουφήξουν τις γνώσεις των δασκάλων. Άλλοι μόνοι, άλλοι με φίλους. Κάποιοι έστησαν τις σκηνές τους στον περίβολο της εκκλησίας.

Από τις 26 Ιουνίου, έως την 1 Ιουλίου, οι «τάξεις» στήθηκαν γύρω-γύρω απ τον Άη Γιάννη. Ακριβώς μπροστά στην πόρτα της εκκλησιάς, οι κιθάρες. Ο Δημήτρης Μυστακίδης με τους δέκα μαθητές του, ξεκίνησαν να περπατάνε τους «δρόμους» της λαϊκής κιθάρας. Τους προέτρεπε συνεχώς να παίζουν μαζί του. Σηκωνόταν, μόλις κάποιος δυσκολευόταν για να τον βοηθήσει. Χαμογελούσε και υποστήριζε. Ο μικρός της παρέας –θα πάει Γ’ Λυκείου, του χρόνου- τον κοιτούσε με δέος. «Δεν ξέρω αν θα ασχοληθώ τελικά με τη μουσική. Σκέφτομαι να σπουδάσω φυσικός. Αυτό όμως είναι μια πολύ σημαντική εμπειρία και για μένα, αλλά και για τον μικρότερο αδελφό μου που παίζει μπουζούκι.» Ο δάσκαλος λοιπόν μιλούσε συνεχώς για τους δρόμους της μουσικής, για τα δομικά υλικά, για τα «τούβλα» που θα χτίσουν το τελικό αποτέλεσμα...

Στην πλαϊνή μεριά, ο Μανώλης Πάππος, είχε γύρω του μια μεγάλη παρέα από μπουζούκια. Κι εκεί η ίδια κουβέντα, για τους.... δρόμους της μουσικής. Εδώ οι μαθητές, διέκοπταν συνεχώς το δάσκαλο, με τις απορίες τους. Σαν να τις φύλαγαν εδώ και καιρό και ‘θέλαν να τις πουν όλες με μιας. Σαν να φοβούνταν μην ξεχαστεί καμιά. Μη φύγει ο Πάππος και δεν απαντήσει. Μην χάσουν την τεράστια ευκαιρία να εκμεταλλευθούν την πείρα και τις γνώσεις αυτού του μουσικού. Και ο δάσκαλος, με μια μοναδική ζεστασιά, απαντούσε με μαγική απλότητα σε όλες τις ερωτήσεις. Και ηχούσαν τα μπουζούκια και πάλι απ την αρχή, οι συζητήσεις.

Στην πίσω μεριά, πίσω απ το ιερό, η τάξη για το ούτι. Πέντε μαθητές, που κρατούσαν στα χέρια τους αυτό το όργανο που μπορεί να σε ταξιδέψει με του ήχους του.
Ο Ευγένειος Βούλγαρης, χαμογελαστός, με αφοπλιστική ευγένεια, πραότητα και γαλήνιος μιλούσε στους μαθητές του. Τους ζητούσε να χαλαρώσουν τα χέρια πάνω στο όργανο. Να αφεθούν. «Αυτό που σήμερα φαίνεται βουνό, αύριο θα είναι παιχνιδάκι» τους έλεγε και τους προέτρεπε να παίξουν ξανά και ξανά.... Κι αυτοί υπάκουοι, μας χάριζαν τις μελωδίες τους...

Και το δάσος κρυφάκουγες τις κιθάρες, τα μπουζούκια και τα ούτια, περήφανο για τους φιλοξενούμενους του!!!

Μα τίποτα δεν τελείωνε με το πέρας των μαθημάτων... Τα όργανα μεταφέρονταν στην πλατεία του Χριστού. Εκεί, οι μαθητές μας έδειχναν τι έμαθαν απ’ τους δασκάλους. Μια παρέα όλοι μαζί, με χαμόγελα και ένα «στην υγειά μας».

Και βέβαια, όλα τελείωσαν με ένα γλέντι.......Ανοιχτό για όλους. Άφθονο κρασί, συντροφιά με ρεμπέτικα και λαϊκά, με ερμηνείες από τους κορυφαίους μουσικούς (διαβάστε περισσότερα εδώ). Στο γλέντι αυτό βρέθηκε, άλλος ένα μουσικός, από την Ιταλία ερχόμενος. Ο Vinicio Capossela, λάτρης της ρεμπέτικης μουσικής- που μόλις κυκλοφόρησε το νέο του cd Rebetico Gymnastica, με τη συμμετοχή και του Μανώλη Πάππου.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο Caossela είχε πει για το ρεμπέτικο: «Ένας αληθινός ήχος, ένα συναίσθημα που ερχόταν από παλιά. Όταν μου μετέφρασαν και τους στίχους, είπα ότι είναι για τους επαναστατημένους χωρίς την επανάσταση. Τραγούδια της παρέας που όμως τα χορεύεις μόνος σου. Έπειτα άρχισα να ψάχνω περισσότερο».

Για χάρη αυτών των αναζητήσεων λοιπόν, ας συνεχίσουμε τα ταξίδια πάνω στις διαδρομές της μουσικής....
Πολλά-πολλά ευχαριστούμε στους δασκάλους.
Πολλά-πολλά μπράβο στους μαθητές.
Πολλά-πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές.
Με την ευχή λοιπόν, να περπατάμε πάντα τέτοιους «δρόμους». Μελωδικούς, χαρούμενους, χαμογελαστούς. Να μαθαίνουμε και να διασκεδάζουμε. Ν ανταμώνουμε...

Ραντεβού, του χρόνου, με περισσότερα όργανα, στο δεύτερο Μουσικό Σεμινάριο Ικαρίας.

Δήμητρα Κόχιλα για το ikariamag.gr|η Ικαρία... αλλιώς!
Ακολουθήστε μας στο twitter
Ακολουθήστε μας στο Facebook