Έπιασε νευρικά το φάκελο. Ήξερε οτι περίμενε να λάβει κάτι αλλά δεν ήξερε τι. Και στην τελική, δε είχε και σημασία. Σημασία είχε ότι κρατούσε το φάκελο στα χέρια της. Επέστρεφε σο δωμάτιο της στο Ντελφτ, με τα ψώνια της εβδομάδας στα χέρια, όταν άνοιξε το γραμματοκιβώτιο και είδε κάτι να διαφέρει..κάτι που δεν έμοιαζε να έρχεται από τράπεζα.

Ο χρόνος μέχρι να ανέβει στον 7o τής φάνηκε αιώνας. Να ξεκλειδώσει, να ανοίξει τον υπολογιστή.. να συνδεθεί.. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που της είχαν στείλει κάτι..οτιδήποτε. Έσκισε το φάκελο και μπήκε στο ίντερνετ. Άλλωστε είχε σαφείς εντολές.. «μόλις τον πάρεις στα χέρια σου, κάλεσέ με στο skype, να μιλήσουμε κιόλας που σ’ έχω χάσει.»

Ο ήχος του skype καθώς περίμενε την απάντηση, γνώριμος σ’ αυτήν τους τελευταίους μήνες αφού ζούσε στο εξωτερικό, σα να τη νανούριζε ελαφρά. Και ξαφνικά, καθώς άνοιγε το φάκελο και κοίταζε μέσα, σα να γυρνούσε πίσω στο χρόνο.. της φάνηκε ότι άκουσε τη φωνή του αδερφού της 10 χρονών, να ουρλιάζει..
- Εγώ θα το ανοίξω. Το έστειλε η θεία μου!
- Είναι και δικιά μου θεία, ένοιωσε να απαντάει θιγμένη. Τι ώρα είναι τώρα μαμά στην Αμερική; Λες να κοιμούνται; Μπορούμε να τους πάρουμε ένα τηλέφωνο;

Και καθώς έψαχνε το φάκελο νευρικά..  περίεργο πράγμα.. σαν να άκουσε και τη μαμά της να της μιλά.
-Γιούλη.. διάβασέ μου τι λέει.. Θα ‘ρθούνε φέτος το καλοκαίρι στο χωριό; Έχει κάτι μέσα.. δώσε μου να δω!  Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.
-Είναι όλοι καλά μαμά.. το λέει εδώ. Κοίτα.. έχει κι ένα δώρο για τον μπαμπά που γιορτάζει.. και κάτι περίεργα χαρτονομίσματα.. κι εδώ.. βλέπεις..; μια φωτογραφία με τα ξαδέρφια..!

Ο ήχος του skype μέσα στην ησυχία του δωματίου της την τάραζε. Σα να της φάνηκε τώρα ότι άκουγε και κάτι άλλο.

-Να αφήσετε και μερικά καίσια να τα πάμε στα ξαδέρφια σας, εντάξει;  Ήταν η φωνή του μπαμπά της πολλά χρόνια πίσω. Κι θυμήθηκε τον εαυτό της, τριών χρονών, να παρακολουθεί μια περίεργη τελετουργία. Την τελετουργία με τα δέματα από την Ικαρία:

Έτσι όπως χτυπούσε ακόμα το Skype, εκείνη θυμόταν τον χτύπο του τηλεφώνου στο σπίτι στην Αθήνα. Και τον πατέρα της να μιλάει, και να γελάει, «Ναι, ναι, έλα, εδώ θα είμαστε, σε περιμένουμε». Και θυμόταν γέλια και συζητήσεις, και συζητήσεις για συναντήσεις και μετά τον χτύπο του κουδουνιού στο σπίτι. Και πάντα κάποιος άγνωστος γι’ αυτήν ερχότανε κουβαλώντας κάτι. Ένα δέμα!

Και θυμάται τότε οτι έβλεπε όλη την Ικαρία να απλώνεται μπροστά της. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά στην κουζίνα της μαμάς. Τα καίσια που μάζεψε ο παππούς από το Πέζι.. ένας τενεκέδες λάδι,  ένα τεράστιο ψάρι που έπιασε ο φίλος του παππού λίγο πιο έξω από τον Κάβο.. κερήθρα για την εγγονή και κάστανα.

Και το θυμάται τώρα τόσο έντονα, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Γιατί ένα ολόκληρο σπίτι αναστατωνόταν  με τον ερχομό αυτό. Που ποτέ δεν τον περίμενε.. αλλά πάντα μα πάντα, κάθε λίγο καιρό ήταν εκεί... σαν αφύπνιση.

Να της θυμίζει ότι κάπου εκεί μακριά.. υπάρχουν πάντα κάποιοι που όπως και να ‘χει τη σκέφτονται και την αγαπούν.. Κι ας τους ξεχνάει με τις δουλειές της. Κι ας τους χωρίζουν θάλασσες πολλές.. Κι ας μην έχουν skype για να την καλέσουν όταν τη χρειάζονται.

Γιούλη Φραδέλου
fradelou_georgia@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Γιούλης Φραδέλου.