Χάνεται
Πίσω
από τα βράχια

Μπερδεύεται με τα κύμματα
Που χτυπάνε μανιασμένα την αυλή μου
Μου χτυπάει το τζάμι
Κι αφήνει το αδρό της αποτύπωμα
βαθιά

Θέλει να μπει
Να κρυφτεί
Να γλυτώσει του σκληρού νοτιά
Να γλυστρίσει στη ρυτίδα του χρόνου
και να στριμωχτεί μουλωχτά πίσω από ένα χαμόγελο

Της αντιστέκομαι
Την κοιτώ αδιάφορος
Τάχα πως δε μου γέμισε το μάτι
Τη σμπρώχνω παραπέρα
Τάχα πως δεν την ένιωσα
Την παραχώνω πιο βαθιά
στ’ αρμάρια του μυαλού
του κάκου
τίποτα

Δοκιμάζω να τη μοιραστώ
Με τους δικούς
Τους φίλους
Το κρασί τη μαλακώνει
Για μια στιγμή
Μοιάζει να ξεμακραίνει
Να γλυκαίνει
Να θολώνει

Την ξεπέρασα
Τους λέω
Και πατάω τη γόπα στο τασάκι
με τον δείκτη

Απ’ αυτόν πιάστηκε
Τον άδραξε γερά
και τώρα μου δείχνει το δρόμο

Τώρα
Που μέσα μου ξεχείλησε
και βγαίνει στο χαρτί.

Αμαλία Κοντογιάννη
amkondoyanni@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αμαλίας Κοντογιάννη.
Ολόκληρη η πρώτη μνήμη Ικαρίας, εδώ.