Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν κατακλυσμένος από εκείνο το παιδικό αίσθημα ευφορίας, εκείνο που δίεπε το είναι μου, τη στιγμή που ο Γρηγόρης τα «φύλαγε» στο κρυφτό, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Πολυκάρπου, κι εγώ έτρεχα αλαφιασμένος για να βρω την πιο ανεπανάληπτη κρυψώνα. Θα μου πεις πως τότε ήταν η φορά, γιατί ήμουν παιδί κι έτσι είναι όταν είσαι παιδί. Όμως δυστυχώς, δε με θυμάμαι πραγματικά να το νιώθω. Είναι η ανάμνηση αυτού, εμποτισμένη με τόσο γλυκές σκέψεις, που με κάνει να δημιουργώ μέσα μου, τη θύμηση αυτού του συναισθήματος. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω καν πως είναι αυτό το συναίσθημα γιατί το έχω ξεχάσει. Κι αυτό με κάνει να νιώθω κάπως περίεργα. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσα άλλα μοναδικά συναισθήματα έχω όντως ξεχάσει. Πόσα από αυτά, λειτουργούν μόνο ως ανάμνηση κι όχι ως πραγματικές χημικές ενώσεις που τρέχουν πάνω-κάτω στα χιλιάδες αισθητήρια του σώματος μου, γεμίζοντας το μυαλό μου με πραγματικά συναισθήματα.

Δεν παραπονιέμαι για τη ζωή που ζω, είναι όμορφη, γεμάτη. Ζω στην Αθήνα, έζησα στην Θεσσαλονίκη, όλο λέω πως θα πάω να ζήσω στην Ικαρία. Κι όσο περνάει ο καιρός γεμίζω νέες εμπειρίες, γίνομαι κάποιος. Το μαρτυρούνε οι φωτογραφίες μου, ο πίνακας με το collage των μικροπραγμάτων που μαζεύω ασταμάτητα, οι ιστορίες με τους φίλους, η μουσική που παίζει κάθε μέρα σαν ένα τέλειο soundtrack στο μυαλό μου, μα πάνω από όλα, το μαρτυρούνε οι αναμνήσεις μου. Κι όσο τις στριφογυρίζω στο μυαλό μου, τόσο πιο όμορφη γίνεται. Ακόμα και τα προβλήματα αποκτούν νόημα, λόγο να υπάρχουν, γιατί χωρίς αυτά δεν θα είχε και πολύ ουσία, έτσι δεν είναι;

Είναι μωρέ, εκείνο  το συναίσθημα που με βασανίζει. Γιατί δεν μπορώ να το ξανανιώσω; Αφού το θυμάμαι ότι υπάρχει, απλά δεν ξέρω πως είναι. Μια θεωρία μου λέει πως κάποια συναισθήματα ανθίζουν ακριβώς όπως μία Agave Americana. Δηλαδή, μόνο για μία φορά και μετά πεθαίνουν. Μία στιγμιαία έκλαμψη του μυαλού, σαν ένας υπερκαινοφανής αστέρας, αρκετή, για να μας κάνει να ζήσουμε τη ζωή μας, ελπίζοντας πως θα ξανάρτουν.

Μια άλλη θεωρία μου λέει, πως τα συναισθήματα είναι σαν μία γλώσσα. Τα μαθαίνεις και μετά χρησιμοποιείς μόνο ένα ψήγμα αυτών. Προτιμώ αυτή τη θεωρία, είναι λίγο πιο αισιόδοξη, γιατί το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάτι, ή καλύτερα κάποιον, να σου θυμίσει τη λέξη…

Στέλιος Νικολακάκης
stelios.nikolakakis@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Στέλιου Νικολακάκη.