Μα τι εμπειρία κι αυτή να μου κάτσει ο φελλός απ’ το μπουκάλι με το κρασί στο λαιμό. Θα ’μουν περίπου τριών – τεσσάρων. Οι γονείς μου σίγουρα θα είχαν σκεφτεί ότι ένα παιδί  αυτής της ηλικίας έχει αποκτήσει μια σχετική συνείδηση  έτσι ώστε να μη βάλει το φελλό στο στόμα. Αυτό όμως που δεν είχαν φανταστεί είναι ότι του παιδιού του άρεσε τόσο πολύ η γεύση και η μυρωδιά του κρασιού, που με την πρώτη ευκαιρία πιπίλιζε τον φελλό για να  πάρει ένα είδος... δόσης.

Το μπουκάλι με το κρασί δεν λείπει ποτέ απ’ το τραπέζι του Ικαριώτη. Μα κι ένα μεζεδάκι να τσιμπήσει, αντί για νερό θα πιει μια γουλιά κρασί. Απ την άλλη, είναι πάντα σ’ ετοιμότητα για ένα γερό φαγοπότι με τους μουσαφίρηδες που πιθανόν θα περάσουν απ το σπίτι απροειδοποίητα. Κι όταν ακούς ιστορίες πράμνιου οίνου για τους προγόνους που έτρωγαν πρωινό μια μπουκιά ψωμί βουτηγμένη στο κρασί (κρασοψυχιά),  τότε λες… κάτι πρέπει να συμβαίνει με το DNA μας και το κρασί είναι είδος ζωτικής ανάγκης!

Λίγο όψιμο το καλοκαίρι φέτος. Κάποιοι τρυγούν στην Ικαρία, κάποιοι άλλοι  ήδη αγωνιούν σε πόσους βαθμούς θα βράσει.

Εύχομαι καλά κρασιά σε όλους και  η «κρίση» (κρίση δε σημαίνει καταστροφή) ας ευνοήσει τα φαγοπότια!

Για μην πηγαίνουμε ενάντια στη φύση μας, όχι τίποτα άλλο.....

Κική Τσαντίρη
t_kyriaki@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Κικής Τσαντίρη.