Μικρά καλοκαίρια όπως αυτό, μικρές στιγμές έμπνευσης, μικρές απολαύσεις, μικρές γιορτές-σα γενέθλια, μικρές χαρές λίγο σαν αρραβώνες, λίγο σαν επέτειοι. Αυτά ειναι τα καλοκαίρια μας στο νησί. Κυνηγώντας τον ήλιο και τη θαλασσα, πίσω στη ζέστη της ψυχής, σαν πουλιά, μέσα απο μικρά ταξίδια- με κάθε τροπο και μέσο για μια εβδομάδα, μια μέρα, μια ώρα, να γεμίσουν τα ματια γνώριμα τοπία.
Κάθε Σεπτέμβρης μια νέα αρχή. Αυτόν το Σεπτέμβρη περισσότερο από ποτέ. Όχι καταναγκαστικά, μόνο αν πράγματι το έχεις ανάγκη. Φταίει η κρίση, τα οικονομικά σου που παίρνουν την κάτω βόλτα, οι φίλοι που φεύγουν μακριά, οι νησιώτικες διακοπές που δεν πρόλαβες φέτος να πραγματοποιήσεις, τα τριάντα σου χρόνια που σου ζητάνε και που τους ζητάς;
Πάλι στην Ικαρια!!;; Τον κοίταξε με δυο μάτια που πετούσαν σπίθες, την κοίταξε κι αυτός πελαγωμενος μην ξέροντας τι να της πει. Σκέφτηκε να θυμωσει, να υψώσει φωνή, μα λουφαξε σαν κουτάβι με τα αυτιά κατεβασμένα, κυρίως γιατί αυτή η αντίδραση έπιανε τόπο, αγγίζοντας τις ευαίσθητες γυναικείες χορδές της.
Φυλαχτό της Ικαρίας... σκέφτηκα, μια όμορφη πέτρα, ένα κοχύλι από το βυθό της θάλασσας. Δεν είναι. Σκέφτηκα πάνινα κουκλάκια παιδικά και αντικείμενα αγαπημένων προσώπων χαρισμένα ή αφημένα για κάποιο λόγο ξαφνικά, που έμειναν σε μένα. Ούτε αυτά. Δεν είναι σταυρουδάκια βαφτιστικά, ρούχα, ρόδια ή πέταλα, μπλε χάντρες βραχιολάκια.