Ο Αύγουστος έφτασε στο τέλος του. Ο αέρας γίνεται όλο και πιο δυνατός, φυσώντας φύλλα, σκόνη, χαρτοπετσέτες κι άδεια πλαστικά ποτήρια πάνω από την πλατεία. Οι άνθρωποι που εργάζονται στα καφενεία είναι πια κουρασμένοι, οι χαιρετισμοί και οι καλημέρες τους δεν είναι τόσο ζωηρά όσο εβδομάδες πριν. Επιβραδύνεται η ζωή στις παραλίες και στους δρόμους.

Ήταν εκείνη η στιγμή, μέσα σ’ ένα forum στα γραφεία της εταιρείας στη Συγγρού, σε μια μεγάλη αίθουσα, όπου ο crew manager πήρε τον λόγο με τρόπο που προμήνυε την κατάληξη μου:

Πάσχω από αναβλητικότητα. Οξείας μορφής. Και, ως λογικό παρελκόμενο, ασχολούμαι με τις υποχρεώσεις μου την ύστατη στιγμή, λίγο ακριβώς πριν το deadline που λένε και στο χωριό μου. Στην φοιτητική μου ζωή έχω βιώσει αρκετές τέτοιες περιστάσεις, και καθεμιά ορκίζομαι πως θα είναι η τελευταία, πως την επομένη φορά θα ξεκινήσω από νωρίς και θα παρκάρω νωρίς. Η μονή φορά όμως που αυτό δεν είναι τόσο προβληματικό, είναι κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών για νιοστή φορά στη Νήσο Ικαρία, για ευνόητους λόγους πατριωτισμού, οικογενειακούς, οικονομικούς, λόγω φιλικών δεσμών και φυσικά για λόγους τιμής! Να βάλω λοιπόν τα μπούλετς μου, που λένε και στην Ικαρία, κι αν δεν το λένε, σίγουρα θα μπορούσαν.