Ήταν εκείνη η στιγμή, μέσα σ’ ένα forum στα γραφεία της εταιρείας στη Συγγρού, σε μια μεγάλη αίθουσα, όπου ο crew manager πήρε τον λόγο με τρόπο που προμήνυε την κατάληξη μου:

«Υπάρχει άνθρωπος εδω μέσα που δεν έχει μπαρκάρει πότε καλοκαίρι».

Με τόση ένταση και στόμφο στη φωνή του! Λες και είχα σκοτώσει άνθρωπο! Εως τότε, τα είχα καταφέρει τέλεια, με αριστοτεχνικους ελιγμούς και αθώα ψέμματα, είχα καταφέρει να κάνω το δικό μου.

Τι ζήτησα ο άνθρωπος; Το αυτονόητο, να βρίσκομαι το καλοκαίρι στην Ικαρία!

Τι να κάνουμε, δε μεγάλωσα ούτε στη Βέροια, ούτε στη Σπάρτη, ούτε στη Δράμα. Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν. Δέκα χρόνια τώρα, εξασκώ αυτό το επάγγελμα και τα είχα καταφέρει στο έπακρο: Να επιστρέφω την Άνοιξη σαν τη μελισσούλα και με το που μπαίνει το Φθινόπωρο…τσουπ, να εξαφανίζομαι για δουλειά όπως πέφτει η αρκούδα σε χειμερία νάρκη!

Επένδυα τα λεφτά μου πολύ προσεκτικά και με περίσσια σύνεση στο φαΐ και το ποτό, έτσι ώστε μέχρι τον Σεπτέμβρη να μην έχω φράγκο! Σκεπτόμενος ότι όταν ερχόταν η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού, θα φεύγω για δουλειά με μεγαλύτερη όρεξη! Γιατί δουλεύουμε άλλωστε; Για να βγάζουμε λεφτά και να τα χαλάμε στον ιερό σκοπό: Να περνάμε όμορφα!

Επιστρέφω σε αυτό που έλεγα: Αφού κατάλαβα ότι τα λόγια του crew manager είχαν στόχο εμένα και μόνο, τυλίχτηκα με το βλέμμα της αδιαφορίας και δάγκωσα τη γλώσσα μου με δύναμη ροτβάιλερ! Μόνο ένα δάκρυ κύλισε. Οι σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου. Τι αλλο θα μπορούσα να κάνω; Η ιδέα ότι δε θα χορέψω καριώτικο στα πανηγύρια που ειχα κάνει τάμα απο παιδί να μην λείψω και αντί αυτού θα αλλάζω έμβολα στον περσικό, με στοιχειωσε! Δεν θα πω για άλλα...

Και να… αυτές οι λέξεις γράφονται απο την καμπίνα μου στο πλοίο, 15 Αυγούστου, κάπου στη Σκωτία με δάκρυα στα μάτια.

Ολα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν… έως ότου ξεκινήσουν ξανά!

Γιώργος Ν. Σπέης

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.