Κάθε καλοκαίρι, ο ίδιος καημός. Μου φεύγετε πάλι. Λες και είναι της μοίρας μου, όσους ανθρώπους αγαπώ, να πρέπει να φεύγουν και εγώ να μην μπορώ να ακολουθήσω!

Είναι χρόνια αυτή η ιστορία.  Ξεκίνησε με τον έρωτα μου, ταξιδιάρικη ψυχή, αλμύρα και δύναμη σαν την θάλασσα! Βλέπεις, διάλεξε ναυτικό η καρδιά μου και ακόμη τόσα χρόνια δε συνήθισα! Όσο για τις ιστορίες, των γυναικών σαν εμένα, τις βαρέθηκα! Μεγάλο το αντίτιμο αυτής της δουλειάς. Μόνο αν το ζήσεις καταλαβαίνεις.

Ξέφυγα λίγο! Σήμερα θέλω να πω για το κενό που νιώθω όταν φεύγουν, τα κοντινά ξενάκια μας. Μάνα, αδερφή, φίλος αιώνιος. Θα το έχεις νιώσει, δε μπορεί. Όταν φεύγουν πολλοί δικοί μας άνθρωποι.

Όταν έρχονται, το σπίτι σου δροσίζεται, γεμίζει ζωή και ελπίδα, όπως τότε που ήμασταν παιδιά! Όπως τότε που ονειρευόμασταν, δίχως φόβο και η πίστη μας, μπορούσε μόνη της να κάνει τα αδύνατα δυνατά!

Τώρα συναντιούνται τα παιδιά μας, φοβερό; Πώς αλλάζουν οι καιροί! Καμαρώνουμε όλες τα αστέρια μας και η χαρά μας, πιο μεγάλη τώρα, που είναι όλα μαζί. Ξεχνιέται τελείως το μαράζι «αν είχε αδερφάκι». Έχει αδερφάκια, αυτά τα δυο. Εδώ στην Ικαρία μας, κάθε καλοκαίρι θα έχουν αδέρφια! Την ίδια σκέψη και οι τρεις, χαμόγελα ανακούφισης! Άλλωστε τα λόγια περισσεύουν, πάντα μιλούσαμε και με τα μάτια.

Εδώ στο πατρικό και ας λείπει ο κύρης μας, αφήνουμε πίσω έννοιες  και προβλήματα. Σαν ένα παράλληλο σύμπαν, σαν μαγικό, που σταματά το χρόνο. Κανείς δεν αγωνιά για το αύριο. Μετρά το τώρα, το σήμερα και η κάθε στιγμή του. Αυτή η κούπα με καφέ στο μπαλκόνι (που όλο το χρόνο να φτιάχνεις μερακλίδικο ελληνικό, δεν πρόκειται να μοιάζει στη γεύση του!) το αεράκι και η μυρωδιά από κυπαρίσσι!

Όλα εδώ στο Καραβόσταμο, μαζί σας έχουν μια γλυκιά γεύση! Και στα χείλη και στη καρδιά!

Να όμως που πέρασαν οι μέρες σαν νερό και εγώ νιώθω πάλι εκείνο το κόμπο στο λαιμό, σχεδόν πονώ. Χαιρετιόμαστε και εγώ το παίζω σκληρή (φοβάμαι, από τις πολλές παραστάσεις, μην το πιστέψω στο τέλος.) Και ο μικρός μου ζορίζεται, μα εγώ πιο πολύ. «Να πάτε στο καλό»... αυτή είναι η ροή των πραγμάτων.

Και όσο κι αν πονώ και όσο κι αν μου λείπετε, να πάτε στο καλό και όλα σας να πάνε κατευχήν.

Και του χρόνου μαζί όλοι, με υγεία.

Σας αγαπώ.

Στεφανία Κούβαρη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.