Ακόμη ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του και αυτός ο τρυφερός πόνος που νιώθω μέσα μου σημαίνει μόνον δύο πράγματα... Ένα ότι έζησα όμορφες στιγμές που δεν ήθελα να τελειώσουν και δεύτερον πως έπρεπε να φύγω από ένα μέρος που μου μετέφερε μια μαγεία που μόνον η Ικαρία μπορεί να προσφέρει....

Γιατί σε αυτό το νησί μπορείς να γνωρίσεις τους πιο παλαβούς και αξιαγάπητους ανθρώπους. Μπορείς να καθίσεις να περιμένεις να δεις την ανατολή του ήλιου έως τις έξι το πρωί χωρίς να σε νοιάζει τίποτα.... Μπορείς να μάθεις πού είναι η μεγάλη Άρκτος και πότε χάνεται στον ορίζοντα... Σε αυτό το νησι το κάθε σου πρωινό, γεμίζει με ένα δικο του φως που ακόμη και ο ίδιος ο ήλιος ζηλεύει... Σε αυτό το νησί κάθε βράδυ έχει τον δικό του λόγο για γλέντι και την δική του σημαντική θέση στα καλύτερα βραδιά της ζωής σου... Γιατί όλοι είναι παρέα σου και όλοι περιμένουν να σου πουν καλημερα...

Διότι μια φωτογραφα και μια γλετζού μπορούν να σου δώσουν τις πιο γλυκές συμβουλές... Γιατί μια ικαριώτισσα αμαζόνα μπορεί να σου μάθει τον ικαριωτικο στις τρεις το πρωί... Γιατι ενας αιωνιος έφηβος σού μαθαίνει τι ήταν οι καρεκλαδες και πόσο όμορφο είναι να ζεις για σένα και μόνον... Γιατί τα μπαλκόνια με τις βουκαμβιλιες γεμίζουν κάθε μέρα με τις φωνές των ενοικων τους, αν βεβαίως τα γατάκια δεν προσφέρουν την δική τους συναυλία... Γιατί μια αμερικάνα/καριωτίνα μπορεί να προσπαθήσει να σου βρει γαμπρό και να τραγουδήσει το New york, new york, την ίδια ακριβώς στιγμή... Γιατί ένα ζευγάρι Εγγλέζων μπορει να μαυρίσει και να αναπνεύσει ήλιο και ελευθερία...

Η Ικαρία είναι το νησί που σου μαθαίνει να ερωτεύεσαι την ζωή... Εκεί χωρίς να περιμένεις τίποτα, μπορείς να νιώσεις τα πάντα, ακούγοντας την μουσική από ένα μαγαζί λίγο πιο κατω, βλέποντας το μισοφέγγαρο και τους ψαράδες, μαντεύοντας ποιο βαρκάκι είναι βενζινοκίνητο και πού περίπου είναι ο αστερισμός του τοξότη...

Τελικά κάτι για να σου μείνει αξέχαστο δεν χρειάζεται να κρατήσει για πάντα... Τελικά ο θεός Διόνυσος, που κλέβει τα στιλο, και αυτή η πραμνεια οδύσσεια αποδεικνύεται πως είναι βάλσαμο και αξίζουν κάθε δάκρυ αποχωρισμου... Τελικά η ζωή θα ήταν πολύ άδικη αν δεν υπήρχε η Ικαρία... Γιατί μόνον όταν ζήσεις λίγο πάνω στα χώματα της, έχεις το δικαίωμα να πεις πως έχεις ζήσει..."

Ρωξάνη Αντωνιάδου
rox.anto18@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.