Ο Αύγουστος έφτασε στο τέλος του. Ο αέρας γίνεται όλο και πιο δυνατός, φυσώντας φύλλα, σκόνη, χαρτοπετσέτες κι άδεια πλαστικά ποτήρια πάνω από την πλατεία. Οι άνθρωποι που εργάζονται στα καφενεία είναι  πια κουρασμένοι, οι χαιρετισμοί και οι καλημέρες τους δεν είναι τόσο ζωηρά όσο εβδομάδες πριν. Επιβραδύνεται η ζωή στις παραλίες και στους δρόμους.

Πλημμύρες ανθρώπων σπεύδουν στις προβλήτες του Αγίου και της Ευδήλου, λίγες ώρες πριν τα πλοία για Μύκονο και Πειραιά φύγουν. Βλέπεις τους Ικαριώτες που φθάνουν με μεγάλες σακούλες και μπουκάλια, γεμάτα με τα καλούδια του νησιού, για τους συγγενείς, οι οποίοι φεύγουν. Υπάρχει πάντα κάποια θέση στα φορτωμένα αυτοκίνητα ή τα μηχανάκια, για να  φορτωθούν περισσότερα μπουκάλια κρασί, βότανα, γλυκά, λαχανικά και φασόλια. Μπορείς ν’ ακούσεις απ' άκρη σ'άκρη: «Περίμενε, έρχομαι, θέλω να σου δώσω κάτι πριν φύγεις». Είναι ωραίο να βλέπεις τα ηλιοκαμμένα πρόσωπα, τις κινήσεις των ανθρώπων, που πέρασαν τις τελευταίες εβδομάδες στο νησί, να φαίνονται  τόσο πολύ πιο γεμάτα από ενέργεια και χαρά, τώρα παρά όσο κατά την άφιξή τους.

Οι όμορφες μέρες στην παραλία, τα γλυκά βράδια στα πανηγύρια και το αντάμωμα με παιδικούς φίλους αντικατοπτρίζονται στα μεγάλα χαμόγελα και τα λαμπερά μάτια.
Ικαρία, Ικαρία – τους έκανες να ξεχάσουν την εποχή της κρίσης,τις μακριές ημέρες χωρίς προοπτική για εργασία, τις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα, όταν είναι δύσκολο να κοιμηθεί κανείς από την ανησυχία για τους απλήρωτους λογαριασμούς.  Εδώ, όταν ακολουθούσαν το ρυθμό του Ικαριώτικου, τραγουδώντας μαζί τα γνωστά τραγούδια, μπορούσαν να ανασάνουν και να ανακτήσουν την ιδέα μιας ζωής γεμάτης αγάπη, καλή παρέα και φροντίδα.

Γι ' αυτό και τα πανηγύρια αυτές τις ημέρες είναι τόσο έντονα.  Είναι γεμάτα κόσμο και μπορείς να δεις αμέτρητους Ικαριώτες στα τραπέζια και άλλους τόσους να στροβιλίζονται σε χορούς. Κάθε Ικαριώτικος έχει την τάση να διαρκεί περισσότερο χρόνο, κανείς δεν θέλει ν' αφήσει την συναδέλφωση με τους άλλους χορευτές, κανείς δε θέλει να είναι ο πρώτος που θα δώσει τέλος σε αυτά τα συναισθήματα χαράς. Είναι λες και ο καθένας να απορροφά την ενέργεια αυτής της στιγμής σαν ένα θησαυρό, που ετοιμάζεται να τον σφραγίσει και να τον κρατήσει για τους προσεχείς μήνες.

Και όμως, μια μυρωδιά χειμώνα πλανάται στον αέρα. Η αίσθηση της παραίτησης κι' ο επερχόμενος αποχαιρετισμός, βάζουν μια μικρή σκιά πάνω από το φεγγάρι που λάμπει πάνω από την πίστα.

Μπορείς να τα δεις στα πρόσωπα των Ικαριωτών, των οποίων οι σκέψεις μερικές φορές ταξιδεύουν μακριά, στις επερχόμενες συγκομιδές κρασιού και ελαιόλαδου, όπου τα χέρια κάποιων μελών της οικογένειας μπορεί να λείψουν. Μπορεί να σκέφτονται την άδεια πλατεία όπου σε λίγες μέρες μόνο τα γνωστά πρόσωπα Και οι ιστορίες τους θα κυκλοφορούν γύρω από τα τραπέζια.

Το βλέπεις αυτό και στα μάτια εκείνων που πρόκειται να φύγουν. Οι σκέψεις τους ταξιδεύουν στις πολύωρες δουλειές τους, οι οποίες τους περιμένουν σε άλλες χώρες. Μπορείς να αντιληφθείς το μικρό ρίγος τους όσο σκέφτονται τον θόρυβο και τη βρωμιά των πόλεων όπως η Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ αναρωτιούνται, πώς θα τα αντιμετωπίσουν όλα αυτά, αφού έχουν βιώσει την ομορφιά της Ικαρίας.

Όλοι πρέπει να βρουν το δρόμο τους πίσω σε αυτό που ονομάζεται «καθημερινότητα», αλλά οι αποχαιρετισμοί «καλό ταξίδι»  που αντηχούν σε όλο το νησί, δίνουν επίσης και μια αίσθηση ελπίδας:

Μακάρι η ενέργεια της Ικαρίας να είναι αρκετή να μας κρατήσει κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μακάρι η ανάμνηση των χρωμάτων της θάλασσας να γίνει το φως που θα φωτίζει τις σκοτεινές του μέρες... και μακάρι να είμαστε ζωντανοί για να αναποκριθούμε στο κάλεσμα της αφέντρας Ικαρίας για να ξανάρθουμε την επόμενη χρονιά.

Birgit Urban
urbanb27@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Birgit Urban.