Επιστροφή στην πόλη λοιπόν…με μια γλυκιά γεύση νοσταλγίας, μια διάθεση ακόμη καλοκαιρινή, αλλά και μια ελαφριά νότα μελαγχολίας να πλανιέται μέσα μου, γύρω μου, να με κυκλώνει… Κάθε χρόνο επιστρέφουμε από την Ικαρία. Και κάθε χρόνο μελαγχολούμε. Κάθε χρόνο παλεύουμε να κρατηθούμε τόσο ευτυχισμένοι, όσο όταν είμαστε στο νησί, αλλά είναι ακατόρθωτο… Προσπαθώ τα τελευταία έξι χρόνια να το διαχειριστώ και ακόμη δεν τα έχω καταφέρει. Γιατί, απλά, η Αθήνα είναι όλα όσα δεν είναι η Ικαρία, ή, μάλλον, για να είμαι ακριβής, η Ικαρία είναι όλα όσα δεν είναι μία πόλη, ειδικά μία πόλη σαν την Αθήνα…

Αλλά τελικά τι είναι η Ικαρία; Δεν είναι δηλαδή ένα ακόμη ελληνικό νησί; Όπως τα τόσα άλλα που έχει η πατρίδα μας…; Είναι όντως ένας επίγειος παράδεισος, άξιος αναφοράς και εκθειασμού από σχεδόν όλους όσους έχει φιλοξενήσει στη ζεστή αγκαλιά της; Έχω διαβάσει τόσα και τόσα για την Ικαρία, την ομορφιά της, τη διάθεσή της, την τρέλα της. Κάθε χρόνο γράφονται κ άλλα και πάντα τα διαβάζω με χαρά, με φόρα, με αγωνία, και τελικά όλα οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: Η Ικαρία ή θα σε κατακτήσει ή θα σε απωθήσει. Αμέσως… Δεν είναι το νησί που θα περάσεις καλά. Το απλώς καλά δεν υπάρχει. Δεν το έχω ακούσει ποτέ και δεν περιμένω ότι κάποιος θα το πει. Είτε θα σε συγκλονίσει, είτε δε θα ταιριάξεις καθόλου. (Ναι, υπάρχουν ακόμη και αυτοί οι λίγοι που θα σου πουν ότι δεν τους αρέσει!). Ακόμη όμως και οι πιο δύσπιστοι, οι πιο υποψιασμένοι, οι πιο «δύσκολοι» παραδέχονται, τουλάχιστον, ότι αυτό το νησί είναι μοναδικό…

Η Ικαρία είναι ενέργεια. Καθαρή ενέργεια. Καθαρά θετική ενέργεια. Και ο επισκέπτης παύει να είναι επισκέπτης. Θα το νιώσεις κ εσύ όταν πατήσεις το πόδι σου στο λιμάνι. Από το πρώτο λεπτό που θα την αντικρίσεις. Το νιώθεις αμέσως. Το αρνείσαι στην αρχή, όπως όταν δοκιμάζεις για πρώτη φορά ένα φαγητό που δεν ξέρεις τη γεύση του αλλά όλοι λένε ότι είναι υπέροχο, μα εσύ φοβάσαι ότι δε θα το γευτείς το ίδιο νόστιμο. Δεν μπορεί να είναι τόσο δυνατή αυτή η ενέργεια. Και όμως είναι. Απλώς πρέπει να αφεθείς. Μην αντισταθείς, μην το φοβηθείς. Γιατί γίνεσαι ένα με το νησί, με την ενέργεια και τη διάθεση του νησιού. Μεταμορφώνεσαι μέσα στην ενέργειά του, ξαναγεννιέσαι, γίνεσαι πάλι παιδί, με όνειρα, ελπίδες, διάθεση για δημιουργία, αγάπη και έρωτα. Ακολουθείς τους χαλαρούς ρυθμούς του τόπου, τα ρολόγια παύουν να έχουν χρηστική αξία, η κάθε μέρα έχει το δικό της νόημα, δεν αφήνεις στιγμές να σου ξεφύγουν πια, ρουφάς το κάθε λεπτό, απολαμβάνεις κάθε στιγμή, αποκτούν νόημα τα μικρά και καθημερινά, δεν αγωνιάς για το μετά, το μόνο που έχει αξία είναι το τώρα, δε σε τρομάζει το μέλλον, έχεις εξασφαλίσει την ευτυχία στο παρόν, ένα παρόν τόσο χειροπιαστό που σε κάνει να δακρύζεις. Και, αφού ηρεμείς, αφήνεσαι στους παραδοσιακούς ήχους των πανηγυριών, μια διασκέδαση και εκτόνωση που σου προσφέρει την εσωτερική κάθαρση, την εσωτερική ισορροπία, σε απελευθερώνει.

Τελικά η Ικαρία είναι τόπος χαλάρωσης, ξεκούρασης, ηρεμίας, είναι μια βαθιά ανάσα, η καρδιά του ονείρου. Αυτό ακριβώς το όνειρο και η αίσθηση ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, χάνεται, διαλύεται αμέσως μόλις μπεις ξανά στους ρυθμούς της πόλης. Χάνεται αυτή η μαγεία και αναρωτιέσαι – πολλές φορές φωναχτά μάλιστα - αν όντως το έζησες. Κι όμως οι μνήμες είναι ζωντανές, οι εικόνες δροσερές και αυτή η ελπίδα που πλανάται στον αέρα ότι θα το ξαναζήσεις (ότι μπορεί να το ξαναζήσεις), είναι η αιτία του αχνού χαμόγελου που σχηματίζεται αργά στα χείλη σου, ενώ είσαι ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους με τις ασφυκτικές προθεσμίες να σε απειλούν και τη μελαγχολία να σε κυκλώνει… Εσύ χαμογελάς και σε κοιτάζουν οι γύρω σου απορημένοι, γιατί ξέρεις ότι υπάρχει ένα «γαλατικό νησί», διαφορετικό από όλα τα άλλα – το νησί του ονείρου.

Κι εσύ ξέρεις πού βρίσκεται…

Βέλη Σαμέρα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες