Βικτώρια ώρα δώδεκα και το μυαλό στα όρια.
Το μπαλκόνι δεν βλέπει θάλασσα,
το όνειρο μόνος μου το χάλασα.

Προσεύχονται οι κοπελιές απέναντι με τη θωριά στη Μέκκα,
το κρασί τελείωσε από τις δέκα…
Διψάνε για κόσμο μορφότερο, αλλά εδώ τους κάνουν πέρα.
Διψά κι ο βασιλικός απ' το νησί, κι ας τον ποτίζω κάθε μέρα.
Τον γέλασα, του είπα ότι …φυτά υπάρχουν.
Μα πουθενά το αγαπημένο ταίρι.
Είναι γραφτό του να καεί αυτό το καλοκαίρι.

Εσύ που φτάνεις στο νησί, κάνε μου αν θέλεις το χατίρι.
Πες ένα γεια στην Ικαριά, χτύπα μια φορά το κόκκινο ποτήρι.
Και σαν έρθει η ώρα να γυρίσεις, τον βασιλικό μη χαραμίσεις.

Φυτά 'δω δεν υπάρχουν, μόνο καρδιές που καίγονται…

Γιάννης Κουτελίδας
ikoute@yahoo.com

Φωτογραφία: Ιωάννα Τσιαβού