Πες μου αν είμαι μόνος όταν μου λένε δουλειά και προκοπή.
Για την αλήθεια μη σε μέλλει, θα στην πει η “Ανατροπή”.

Πες μου αν είμαι μόνος όταν βλέπω τη στολή,
να νιώθω πόνο αλησμόνητο και πάνω στην πλάτη το ραβδί.

Πες μου αν είμαι μόνος όταν βλέπω παιδί να κλαίει γιατί δεν του κάναν το χατίρι,
να χαίρομαι γιατί έχει ακόμα γάλα στο ποτήρι.

Πες μου αν είμαι μόνος όταν βλέπω το σόι να σκοτώνεται για την ιδιοκτησία.
Μνημόσυνο στη δακρυσμένη γη, προτιμώ την εξορία.

Πες μου αν είμαι μόνος, όταν γουστάρω να είμαι σιωπηλός.
Τη φασαρία τους δεν τη μπορώ. Δεν είναι διάλογος, είναι ποταμός.

Πες μου αν είμαι μόνος όταν βλέπω πανηγύρι ψεύτικο, ψηφιακό και αφύσικο,
να γυρεύω πανηγύρι φίλων, αληθινό και αλήτικο.

Ανατροπή, αληθινή και καθημερινή.
Στο καθαρ(ισ)τήριο η στολή
Εκκωφαντική ησυχία, φτώχεια στην τσέπη,
μα η άλως της ζωής θησαυρό μου τάζει.

Πάλι μέθυσε ο καθρέπτης, πάλι σκίρτησε η μοναξιά…

Παρεάκι, φίλε μου, εσύ που ακούς τη σιωπή μου, θα έρθεις;
Εσύ, ξένε, θα μου πεις;

Γιάννης Κουτελίδας
ikoute@yahoo.com