Ακόμα ένα αλιευτικό σκάφος μεταμορφώθηκε σε άχρηστη ξυλεία και παρουσιάζει τη θλιβερή εικόνα που διακρίνεται στις φωτογραφίες. Η αλιεία είναι από το δυσκολότερα και πιο επικίνδυνα επαγγέλματα, οπότε για αρκετούς ψαράδες που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή στη θάλασσα, η απόσυρση είναι η μοναδική λύση αφού βλέπουν τα αλιεύματα να μειώνονται διαρκώς και τα έξοδα να πολλαπλασιάζονται ραγδαία.

Έτσι επιχειρείται μαζικά η καταστροφή των μικρομεσαίων αλιευτικών σκαφών με επιδότηση της Ε.Ε. Το αρμόδιο υπουργείο υπέγραψε απόφαση (παύση αλιευτικής δραστηριότητας) για να διαλυθούν άλλα 632 σκάφη ενώ πριν λίγους μήνες είχε υπογραφεί ίδια απόφαση για τη διάλυση 315.  Οι αριθμοί αυτοί επιμερίζονται και αφορούν σε σκάφη που δραστηριοποιούνται σε κλειστούς κόλπους, σε σκάφη που είναι κάτω των 7 μέτρων και άλλα που είναι παλαιότερα των 15 ετών.

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι στο στόχαστρο μπαίνουν τα ψαροκάικα ώστε να εξαφανιστούν από τις ελληνικές θάλασσες. Η τακτική αυτή περιορίζει μικρούς και μεσαίους ψαράδες με αποτέλεσμα την έξοδό τους από το επάγγελμα.

Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού για τις θαλάσσιες υποθέσεις φαίνεται από το γεγονός ότι οι κοινοτικές επιδοτήσεις κινδυνεύουν να χαθούν. Πρόκειται για χρήματα που έχουν ενταχθεί στο επιχειρησιακό πρόγραμμα αλιείας 2007-2013, συνολικού ύψους 270 εκατ. ευρώ, η απορροφητικότητα του οποίου τον τελευταίο χρόνο ανήλθε μόνο στο 15%. Ακόμα και αν διατεθεί ένα ευρώ λιγότερο χάνεται ολόκληρο το ποσό της επιδότησης του έτους από την Ε.Ε.

Η επιδότηση θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη αφού προβλέπει κατασκευή αλιευτικών καταφυγίων και εκσυγχρονισμό εγκαταστάσεων. Εμείς εδώ, συνεπείς στην πορεία οπισθοδρόμησης, προτιμάμε να καταστρέφουμε παρά να δημιουργούμε.

Η διάλυση όμως των σκαφών προκαλεί εντύπωση. Θα μπορούσαν απλώς οι ψαράδες να καταθέτουν την επαγγελματική τους άδεια και να μένουν τα σκάφη για άλλη χρήση. Τα περισσότερα σκαριά είναι έργα τέχνης, φτιαγμένα από καραβομαραγκούς με γνώση, μυστικά και αστείρευτο μεράκι. Είναι προϊόντα μιας παράδοσης που μεταδίδεται κυρίως προφορικά και δεν υπάρχει στα εγχειρίδια ναυπηγικής. Μικρά καρνάγια, συνήθως οικογενειακές επιχειρήσεις, με ιστορία αιώνων, έκλεισαν, κλείνουν ή θα κλείσουν προσεχώς. Στο βωμό του μοντερνισμού και των ανάξιων πολιτικών θα ξεχάσουμε τι είναι το τρεχαντήρι, η σκούνα, το μπρίκι ή ο γούτσος. Και είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα δούμε ποτέ καπετάνιο να σφάζει για γούρι έναν κόκορα και να σφηνώνει το κεφάλι του στο πλωριό ποδόσταμο, πριν την καθέλκυση του νέου σκάφους.

Ζούμε σε μια ναυτική χώρα που σύντομα δε θα έχει καθόλου ψαράδες και ταρσανάδες, που θα επιτρέπει στους ισχυρούς να ψαρεύουν με παράλογες τακτικές και παράνομα, που θα τρώει τόνο και μπακαλιάρο Ατλαντικού. Ζούμε σε μια χώρα που πτωχεύει γιατί κάνει διαρκώς εκπτώσεις.

ikariamag| η Ικαρία... αλλιώς!
Ακολουθήστε μας στο twitter
Ακολουθήστε μας στο Facebook