photo

Όχι δεν είναι εξαιτίας της κρίσης. Ποτέ δεν είχαμε φωνή. Όχι δεν περιμέναμε λόγω βάσιμων προσδοκιών, έτσι ελπίζαμε….στον αέρα…κι ο αέρας σηκώθηκε. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να σηκωθεί…

Όχι δεν ήταν κανένας παγωμένος βαρδάρης, νοτιάς ήταν. Πυρωμένος και λίβας.

Και δεν ήταν φωνή αυτό που ακούστηκε. Όχι, ούτε καν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ήταν ένα βαθύ λαρύγγισμα. Σαν αυτό του κουρασμένου ζώου.

Όχι, όχι του αγανακτισμένου ζώου που γυρεύει το δίκιο του. Ούτε καν του περήφανου ζώου που λυγάει κάτω απ’ το βάρος ενός φορτίου που δεν επέλεξε…που του φορτώθηκε άπονα απ’ τον αγωγιάτη…

Όχι δεν ήταν βρυχηθμός.

Σαν επιθανάτιος ρόγχος έμοιαζε.

Κι έβγαινε από κάπου βαθειά. Όχι δεν ήταν στόμα. Ήταν ένα άνοιγμα. Που είχαμε ξεχάσει τη χρήση του. Δεν ήταν γλώσσα. Ήταν μια άμορφη μάζα. Που δεν μπορούσε να κινηθεί. Ο καυτός αέρας περνούσε ανάμεσά της, ανήμπορος. Αφήνοντας μόνο αυτή την αίσθηση της κάποτε δύναμης, του τότε μεγαλείου, της αλλοτινής δόξας, ενός κάποιου άλλου εαυτού, μιας επανάστασης, μιας αντίστασης, ενός όχι, αγώνων,
αγώνων…
αγώνων…
τόσο άγονων τελικά;

Αμαλία Κοντογιάννη
amkondoyanni@hotmail.com