“Άνδρες, ζώμεν
κοσμοϊστορικήν στιγμήν,
πατούντες ήδη εντός του εδάφους
της ωραίας αλυτρώτου αδελφής μας,
Βορείου Ηπείρου, τα άγια κι ιερά
χώματα της οποίας επέπρωτο εις ημάς
να ελευθερώσομεν δια των όπλων μας
της δουλείας τοσούτων αιώνων οι οποίοι
επεσώρευσαν τοσούτα δεινά εις την ωραίαν
αύτην Ελληνικήν γην...”
κτλ. κτλ.
...

(( otinanai ))

κραύγαζε έφιππος ο λοχαγός
μπροστά στην τετραλοχία
της Μεραρχίας Αρχιπελάγους,
Μυτιληνιοί, Χιώτες, Σαμιώτες, Καριώτες,
παραταγμένοι κατά μήκος μιας σειράς
από πέτρες που παριστούσαν
τα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα.

Κι όταν πια, επιτέλους, καθώς έλυναν τους ζυγούς
οι φαντάροι, κι ετοιμάζονταν να συνεχίσουν ξανά
την πορεία για το μέτωπο,
ένας μάλλον περασμένης ηλικίας Καριώτης,
πολύπειρος, πολύπαθος, παλιός καρβουνιάρης,
σηκώνοντας το γυλιό του, έφερε με το βλέμμα του
βόλτα το σκηνικό απ' τις δύο μεριές της γραμμής
και μουρμούρισε,

“Εν ηβλέπω μεγάλη δγιαφορά...
Κοτσόπρινα κι άτσαχες από τη μια.
Κοτσόπρινα κι άτσαχες κι από την άλλη.”

Αντισοβίν: ένα φάρμακο για αυτήν την αρρώστια
Κοτσόπρινα: καχεκτικοί πρίνοι που φυτρώνουν σε άγονα πετρώδη εδάφη και ανεμοδαρμένες κορυφές (τα γνωστά "πουρνάρια").
Άτσαχες: Οι στουρναρόπετρες ή στουρνάρια. Ακανόνιστες σκληρές πέτρες (ασβεστόλιθοι) του βουνού, σκόρπιες σε θρύμματα δυσκολεύουν πολύ το περπάτημα και σκίζουν και τις πιο γερές αρβύλες.