ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Γιάννη Παπαγιάννη
του Γιάννη Παπαγιάννη
Εκείνο το πρωί, ξεκίνησε να μου αφηγείται ο Κώστας, στο κατάστρωμα του πλοίου που έπλεε ήσυχα σαν πουλί, όπως φεύγαμε και οι γραμμές του νησιού γινόταν σκληρές και κοφτερές από τον ήλιο, εκείνο το παράξενο Πάσχα του 2015, που είχε ξεκινήσει με χειμωνιάτικο κρύο, κύματα, αέρηδες, αποχωρισμούς και θανάτους, για να τελειώσει με ζέστη και ήλιο καλοκαιριού, ο πατέρας μου ξύπνησε χαρούμενος.
Είχαμε χρόνια να δούμε καλοκαίρι με τόσο λίγους αέρηδες. Καθόμασταν, οι παλιοί φίλοι, στην αμμουδιά και κοιτάζαμε την λεία σαν γυαλισμένο παπούτσι επιφάνεια της θάλασσας. Οι παλιοί φίλοι, οι κάποτε έφηβοι, σαν σε πάρτι μεταμφιεσμένων, κάποιοι με γκρίζα μαλλιά, κάποιοι με μάσκες από ρυτίδες στο πρόσωπο. Αγναντεύαμε και προσπαθούσαμε να θυμηθούμε πώς ήταν κάποτε η παραλία χωρίς beach bar και χωρίς ξαπλώστρες. Η αδελφή μου κολυμπούσε με μάσκα και βατραχοπέδιλα κι έπειτα την είδα να αναδύεται από το νερό και τις τελευταίες σταγόνες των αφρών να απορροφώνται από την άμμο.