Ο Βουλευτής Σάμου του ΣΥΡΙΖΑ, Σεβαστάκης μίλησε προχθές βράδυ στην πλατεία του Αγίου για τη θέση της κυβέρνησης απέναντι στο δημοψήφισμα. Καλά τα είπε, είναι δεινός ομιλητής και αρκετά διαβασμένος.

Κατά τη γνώμη μου όμως ο παραλογισμός της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και όλης της κοινωνίας έχει προ πολλού αγγίξει την οροφή. Είμαστε οι αδικημένοι, θέλουμε να μας αντιμετωπίσουν διαφορετικά και να πάψουν να θέλουν μόνο το κακό μας. Κανένας όμως δε συζητάει – γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει ή γιατί δεν τον συμφέρει – τη στασιμότητα, αν όχι την αέναη κατρακύλα. Δεν έχουμε ορθοποδήσει, δεν έχουμε βρει το δρόμο μας και απλώς προσπαθούμε να κλείσουμε τη μεγάλη πληγή των παρελθόντων δανεισμών. Θέλουμε να ρυθμίσουμε τις οφειλές μας με μια καλή συμφωνία, μακάρι μ’ ένα γενναίο κούρεμα αλλά θέλουμε κι άλλα δανεικά, με ακόμη καλύτερους όρους.

Κάθε φορά που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ζητούσαν χρήματα δεν νοιάζονταν για την εξόφληση. Μόνο τώρα μπήκε στο λεξιλόγιό μας η λέξη βιωσιμότητα. Ακόμα και μια μικρομεσαία επιχείρηση που καταφεύγει σε μια τράπεζα για κεφάλαιο κίνησης συμβιβάζεται σε μικρότερο ποσό από τις ανάγκες της με μοναδικό κριτήριο τη δυνατότητα μιας απρόσκοπτης αποπληρωμής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε πως στις 25 Γενάρη ψηφίζουμε και στις 26 σκίζουμε τα μνημόνια, άρα έχει ήδη την εντολή να το πράξει. Η θεαματική αύξηση στο ποσοστό του κυβερνώντος πια κόμματος και το «συμβόλαιο» της εκλογής του βασίστηκε στην υποσχόμενη πολιτική ρήξης και στην ανατροπή της λιτότητας. Από την άλλη, ένα δημοψήφισμα δίνει ώθηση ή φρενάρει την όποια κυβέρνηση το ζητάει, να πραγματοποιήσει κάποια απόφασή της. Οι εταίροι όμως δεν δεσμεύονται από το αποτέλεσμα, δεν έχουν πολιτικό κόστος και δεν τους αφορά. Είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

Ο βουλευτής του νομού, ανάμεσα σε πολλά που ανέφερε, ως δείγματα της έξωθεν αφαίμαξης, ήταν και η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά. Είναι ένα τρανό παράδειγμα της στρατηγικής ή της έλλειψη στρατηγικής. Πιάνουμε πάντα το νήμα από τη μέση και ποτέ από την αρχή. Γι αυτό δεν μπορούμε ποτέ να ξεδιπλώσουμε το κουβάρι. Αν ίσχυε το μεταφορικό ισοδύναμο και τα εισιτήρια των πλοίων κόστιζαν σχεδόν το μισό απ’ όσο τώρα, τότε, ακόμα και με ενιαίο ΦΠΑ σε όλη τη χώρα, θα πληρώναμε λιγότερο για τις θαλάσσιες μεταφορές μας.

Ο παραλογισμός συνεχίζεται στην πλειοψηφική άποψη (αν πιστέψουμε τις μετρήσεις) «όχι στα μνημόνια – ναι στην Ευρώπη». Αυτό το οξύμωρο της ολόκληρης πίτας και του χορτάτου σκύλου στο μεσογειακό μυαλουδάκι μας είναι απολύτως φυσιολογικό, μας χαρακτηρίζει όμως αλλιώς στο μυαλό του Ευρωπαίου, όχι ως λαό αλλά ως κλινική περίπτωση λαού.

Τι θέλουμε και τι ζητάμε; Αναλόγως συμφερόντων. Οι αγρότες για παράδειγμα ανακοίνωσαν ότι στηρίζουν το «ναι» για να μη χάσουν τις επιδοτήσεις. Ο μεγαλοτσιφλικάς δε νοιάζεται για τη σύνταξη του πατέρα του ή για το άνεργο παιδί του. Όταν μπει το χρήμα στο λογαριασμό του θα βολέψει και τους δύο. 

Άλλο τίποτα δε χρειάζεται να πω. Ψήφος με το συναίσθημα; Άβυσσος η ψυχή του Νεοέλληνα. Ψήφος  με τη λογική; Δεν υπάρχει. Κλεισμένοι στο σπίτι; Συνέβη για καιρό, όχι άλλος καναπές. Προσωπικά θα αγοράσω λεμόνια, αυτά που η ελεύθερη αγορά μας κουβαλάει από την Αργεντινή. Από τη Δευτέρα θα τα θέλω όλα πιο ξινά.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.