Την Κυριακήν της 9ης Νοεμβρίου ο διακεκριμένος καθηγητής κ. Αρ. Φουτρίδης (διαβάστε για τον Φουτρίδη περισσότερα εδώ) έδωκε υπό πολυπληθούς ακροατηρίου μιαν υπέροχον διάλεξιν περί του έργου του αειμνήστου ποιητού Γεωργίου Σουρή. Εχειρίσθη το θέμα με σπανίαν ικανότητα. Εκ του βίου και του έργου του γίγαντος ποιητού συνέλεξε τα χαρακτηριστικότερα σημεία, εκείνα, τα οποία αποτελούν σταθμούς εις περιόδους εθνικάς, υπό των οποίων έθεσε την σφραγίδα του με αμιμήτους στίχους ο μεταστάς ζωγράφος των τελευταίων ετών της Ελληνικής ιστορίας, υπό έποψιν εθνικήν, υπό έποψην κοινωνικήν, υπό έποψιν ηθικήν, υπό έποψιν φιλολογικήν. Και από του Σουρή τας εικόνας ο ρήτωρ εξήγαγε τα ιδικά του συμπεράσματα και ετόνισε αυτά και εδίδαξε με αυτά εις γλώσσαν ζωντανήν και καταληπτήν, προκαλών των ακροατών χειροκροτήματα ενθουσιασμού και επιδοκιμασίας.

Εκ της διαλέξεως του κ. Φουτρίδου παραθέτομεν ενταύθα το αθάνατον και ψυχολογικώτατον ποίημα «Ο Ρωμηός στον Παράδεισο» και το εκ τούτου συμπέρασμα του ρήτορος.

Θεούλη μου, τί σούλθε να μ'αγιάσεις;
Νομίζεις πώς θα μ'έμελε καθόλου,
Αν ήθελες κι εμένα να κολάσεις
Και μ'έστελνες παρέα του διαβόλου;
Μ'αρέσει ο Παράδεισος, αλήθεια,
Χωρίς δουλειά σκοτώνω τον καιρό
Βλέπω αγίους γύρω μου σωρό,
Διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
Κι ακούω και τραγούδια θεϊκά,
Μα, έλα που δεν έχετε συνήθεια,
Να λέτε κι ένα δυό πολιτικά;

Συ κυβερνάς για πάντα με γαλήνη
Και ώρα απ'τον θρόνο σου δεν πέφτεις
Ας ήταν δυνατόν Θεός να γίνει
Και άλλος σαν εσένα, λίγο ψεύτης,
Να μοιρασθεί των ουρανών τ'ασκέρι,
Να πάνε και μ'εκείνον οι μισοί,
Να έρχεται αυτός, να πέφτεις συ,
Να γίνεται λιγάκι νταραβέρι...
Μα όλα εδώ είναι τακτικά.

Aν είχες εις το νου σου να με κολάσεις,
Και μ'έφερες κοντά σου για ποινή,
Να κόλαση για με αληθινή...
Μα, φθάνει πιά, θεέ μου, μη με σκάσεις,
Και διώξε με, στο λέω παστρικά,
Γιατί αλλιώς στιγμή δεν θα 'συχάσεις
Και μόνος θα μιλώ πολιτικά!

«Γελούμε με την αστεία αυτή παρωδία της πολιτικομανίας μας και με το γέλιο ξαχνούμε την πληγή, τη φοβερή που αναγκάζει τον Σουρή να μας σατυρίσει. Η μανία της αντιζηλίας, το φιλύποπτο, η φιλαρχία, η εγωιστική φιλοδοξία, που διαιρούν τους πολιτικούς μας αρχηγούς και το λαό, είναι όλα αυτά για γέλοια;
Αλλοιώς, πώς μπορούμε να εξηγήσωμε την ελεινή αυτή διαίρεσι του Ελληνικού λαού, που καταστρέφει την ενότητά μας και παρουσιάζει στα μάτια του κόσμου δυσαρμονία, εκεί, όπου μονάχα μια πνοή, μια ελπίδα, μια ψυχή, έπρεπε να γιγαντώνει την Ελληνική δύναμι στο συνέδριο της Ειρήνης.

«Ενώ ο Ελληνισμός σύσσωμος έπρεπε να κάνει τη φωνή των Κυβερνητών μας στο Παρίσι, Λονδίνον, Αθήνας, Βασιγκτώνα σεβαστοτέρα, μερικοί από μας εννοούμε να στέλνωμε ψηφίσματα σε ξένες Κυβερνήσεις, για εξορίστους Βασιληάδες, και, το φοβερότερο απ’ όλα, να διακηρύττωμε πως δεν επιθυμούμε και αυτήν την αποκατάστασι και ένωσι του αλυτρώτου Ελληνισμού. Βέβαια, οι τυφλοί αυτοί ταραξίαι είναι ολίγοι, και όμως κάθε φωνή που υψώνουν είναι ένα καρφί στο φέρετρο των Ελληνικών πόθων, μία πέτρα στον τάφο της Ελληνικής ενότητος, μία εχθρική μαχαιριά στα στήθη της Ελληνικής ζωής. Αν γελά ο Σουρής για τα αμαρτήματά μας αυτά, το γέλοιο του είναι το γέλοιο της απελπισίας.»

* Από τα περιοδικά του παππού μου Στυλιανού Σιμάκη.

Ήθελα να γράψω κάτι για την ελεεινή διαίρεση του ελληνικού αλλά και του ικαριώτικου λαού μπροστά σε σοβαρότατα θέματα κοινού συμφέροντος , για το φιλύποπτο και την πολιτικομανία κι έπειτα ανακάλυψα αυτό το σπάνιο ντοκουμέντο από το 1919. Ετούτος ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ...

Δέσποινα Σιμάκη
desikaria@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις απο της Δέσποινας Σιμάκη.