Ήταν Καλοκαίρι του 1967. Είχαμε μπει στον γύψο πριν από 2-3 μήνες. Εκείνο το Πάσχα ήταν βουβό. Εμείς οι φοιτητές γυρίσαμε στην Ικαρία και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το μέγεθος της συμφοράς.

Σε μια από τις τελευταίες επιδημίες πανώλης που σάρωσαν το Αιγαίο και την Ικαρία, στις αρχές του 17ου αιώνα, η προφορική παράδοση, όπως μου την διηγήθηκε ο Πατέρας μου, Ηλίας Φουντούλης 1900 - Ϯ1999, λέει ότι: “Κάποτε κάποιοι πειρατές βγήκαν στο Δράκανο και έθαψαν "κάτι".

Μια ιστορία για τον Άγγελο Τσαντέ, τον Αγγελή και τον Εμμανουήλ Δρόσο, το Μανολάκι.

Από το 1900 μέχρι το 2000 έγιναν όλα. Όσα δεν μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος. Ελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους. Ήρθαν στην Ικαρία τα σπίρτα, ήρθε το πετρέλαιο, το γραμμόφωνο, το ράδιο, ήρθε και η βιομηχανική επανάσταση. Ήρθε η “Ηλεκτρική” στον Άγιο. Ήρθαν οι κούρσες, άνοιξαν αμαξωτοί.

Οι Ικαριώτες έμαθαν από πολύ παλιά να κρύβονται, όχι από δειλία, αλλά επειδή ήθελαν να έχουν μια ήρεμη ζωή, προστατευμένοι από κάθε πιθανή απειλή. Φαίνεται πως δεν είχε φτάσει ακόμα η ώρα του Ικαριώτη, με το άγριο και ελεύθερο πνεύμα, να αντιμετωπίσει στα ίσια τον εχθρό, όπως έκανε αργότερα.

Στην Ικαρία έχουμε διάφορα ονόματα που δεν συναντάς συνήθως σε άλλους τόπους έτσι μαζεμένα. Έχουμε για παράδειγμα το Λεμονιά, που καμιά φορά γίνεται και Λένια. Αν ακούσω δηλαδή κάποια που τη λένε Λεμονιά, κατευθείαν τη ρωτώ «Μήπως είσαι από την Ικαρία;»

Ο πολιτισμός κάθε κοινωνίας συνδέεται άρρηκτα με την έκφραση της αρχιτεκτονικής τέχνης. Φυσικά η αρχιτεκτονική και οι υπηρεσίες της, δε θα μπορούσαν να λείπουν από τις πολεμικές δραστηριότητες των ανθρώπων, κυρίως σε ό,τι αφορά την οχύρωση και την άμυνα ορισμένων περιοχών.

«Η Αυλή είναι η καρδιά του σπιτιού», συνήθιζε να λέει ο παππούς μου, ένας Ικαριώτης με όλη τη σημασία της λέξης. Όταν ήμουν μικρή δε μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσε, γιατί είχα συνδέσει την αυλή αποκλειστικά με το παιχνίδι και την ξεγνοιασιά των παιδικών χρόνων.

Τρεις μέρες έμεναν δεμένα τα επιταγμένα καΐκια στην προκυμαία του Βαθιού. Το καράβι που θα μετέφερε τους πρόσφυγες από τους καταυλισμούς της Παλαιστίνης, το περίμεναν να φανεί από στιγμή σε στιγμή.

Υπάρχει ένα σημείο εκεί πέρα στα βουνά, απ' όπου έχω αυτή την υπέροχη θέα προς τη θάλασσα, τη Σάμο και στις καλές μέρες ακόμη και πιό πέρα στις Τουρκικές ακτές. Το να κάθεται κανείς εκεί είναι ο απόλυτος διαλογισμός.

Η είδηση, οι εικόνες και το βίντεο για το πολεμικό αεροσκάφος που εδώ και 72 χρόνια βρίσκεται στο βυθό της Ικαρίας, έπαιξαν εδώ και ημέρες σε πολλά μέσα ανά την Ελλάδα. Όπως αναφέρει και η δημοσιογράφος Βίκυ Κατεχάκη στο σχετικό της ρεπορτάζ στην Καθημερινή. Σύμφωνα με το αρχείο του Μουσείου Ιστορίας της Πολεμικής Αεροπορίας, το «Μπάλτιμορ» κατέπεσε στα νερά της Ικαρίας στις 20 Απριλίου του 1945, κατά τη διάρκεια αεροναυτιλιακής εκπαιδευτικής άσκησης που εκτελούσε το τετραμελές πλήρωμά του.

Σελίδες

ikariastore banner