Γεννήθηκα το 1922 στους Φούρνους και σε ηλικία τεσσάρων ετών έφυγα μαζί με τους γονείς μου για την Ικαρία. Όταν φθάσαμε εκεί, μείναμε στον Εύδηλο σε ένα χωριό στην άλλη άκρη του νησιού.

"Φρουρά φρουρά, αλλάξετε θέσεις για άλλη μια... σέλφι’’. Κάπως έτσι πρέπει να ακούστηκε η φωνή του καλλιτέχνη φωτογράφου που κλήθηκε ή προσφέρθηκε να αποθανατίσει την φρουρά της Ικαριακής Επανάστασης κάποια στιγμή το Καλοκαίρι του 1912.

Η λέξη Ουτοπία δεν απαντάται στην αρχαία ελληνική γραμματεία, είναι δημιούργημα του λόγιου και ουμανιστή της Αναγέννησης Τόμας Μωρ (1480-1553), καγκελάριου της Αγγλίας, ο οποίος συνέγραψε το 1515 μονογραφία με τίτλο "Ουτοπία" και την αφιέρωσε στον Ερασμο. Επηρεασμένος από τη διήγηση των ταξιδιών του Αμέρικο Βεσπούκι που εκδόθηκε το 1507, έχει ως ήρωά του τον Πορτογάλο Ραφαήλ Υθλόδαιο, έναν από τους 24 άνδρες που άφησε ο Βεσπούκι στο ακρωτήριο Φρίο. Αυτός υποτίθεται ότι ανακάλυψε τη νήσο Ουτοπία, κάπου μεταξύ Βραζιλίας και Ινδιών.

Το παρακάτω Ιστορικό κείμενο γράφτηκε από τον αείμνηστο διδάσκαλο Ραχών Ικαρίας Ανδρέα Σ. Καρούτσο, το 1929 (σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες σχετικά με τον γάμο του Ευάγγελου Τέσκου με την Ελισσάβετ Ηρ. Φακάρου). Βρέθηκε στο αρχείο της οικογένειας Νικολάου Σ. Καρούτσου (Προεσπέρα), όπου φυλάσσονται διάφορα έγγραφα από το έτος 1700 μέχρι σήμερα. Αναφέρεται σε γεγονότα της περιόδου εκείνης, καθώς και σε γενεαλογία των προγόνων πολλών οικογενειών της περιοχής και όχι μόνο.

Την Κυριακήν της 9ης Νοεμβρίου ο διακεκριμένος καθηγητής κ. Αρ. Φουτρίδης έδωκε υπό πολυπληθούς ακροατηρίου μιαν υπέροχον διάλεξιν περί του έργου του αειμνήστου ποιητού Γεωργίου Σουρή.

Οι περισσότεροι Ικαριώτες μετανάστες στις αρχές του 19ου αιώνα εισήλθαν στις ΗΠΑ μέσω του κέντρου μεταναστών του Ellis Island στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με τα αρχεία των πλοίων, κάποιοι έμειναν στη Νέα Υόρκη, αλλά οι περισσότεροι δήλωσαν ως τελικό προορισμό τους την περιοχή του Πίτσμπουργκ, και πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην κοντινή περιοχή της Βερόνα.

Διάβασα τώρα τελευταία ό,τι βιβλίο μπόρεσα να βρω πάνω στο θέμα της πειρατείας στο Αιγαίο και γενικότερα στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Η πιο αναλυτική περιγραφή είναι ένα τρίτομο έργο της Αλεξάνδρας Κραντονέλλη, έκδοση «Εστίας» 1991. Στις 1350 σελίδες του υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πραγματικών συμβάντων πειρατείας ή κούρσου από το 1390 μέχρι την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, το 1821.

Το νησί ήταν από ανέκαθεν φτωχό, αλίμενο, χωρίς μεγάλα πολίσματα. Με εξαίρεση τους κλασσικούς χρόνους, όταν αποτελούσε υποχρεωτική στάση των μικρών σχετικά κωπήλατων σκαφών της εποχής στην διαδρομή Ιωνίας - Αθήνας, ήταν έξω από αυτό που θα ονομάζαμε με σύγχρονους όρους "καταμερισμό εργασίας".

Μια ξεχωριστή πλευρά της Ιστορίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας είναι αυτή που αναφέρεται στη δράση του στα νησιά. Εκεί όπου οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονταν από τη στενότητα των χώρων που αναγκαστικά περιόριζαν τις δυνατότητες ελιγμών, εκεί όπου η θάλασσα καθόριζε και τα όρια ανεφοδιασμού, αλλά και τις δυνατότητες ενίσχυσης και ανανέωσης των δυνάμεων.

Στις πρώτες σελίδες του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος “Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα”(1) ο Μενέλαος Λουντέμης το 1949 λιπόσαρκος (2) και σακατεμένος από το ξύλο, βρίσκεται ακόμα εξόριστος στην Ικαρία, περιμένοντας μέρα τη μέρα να τον μπαρκάρουν για τη Μακρόνησο.

Σελίδες

ikariastore banner