Το Σαββατοκύριακο είχε όχι μια αλλά δύο αναμετρήσεις για την ομάδα μπάσκετ του Ικάρου, μιας και όπως συμβαίνει αρκετές φορές κατα την διάρκεια του έτους, όποτε πηγαίνει η ομάδα στη Σάμο, δίνει τον αγώνα του προγράμματος αλλα και κάποιον εξ αναβολής (αφού τα απαγορευτικά είναι συχνά κατά τη διάρκεια του χειμώνα και τα αναβληθέντα παιχνίδια συνηθισμένο φαινόμενο).

Ο Νίκος Νταγιαντάς είναι 38 ετών. Με πρώτο πτυχίο στην Αρχαιολογία ξεκίνησε με ταινίες ιστορικού – αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, (ξεχωρίζει η συμμετοχή του στο ντοκιμαντέρ 1821 του ΣΚΑΪ). Γρήγορα όμως άρχισε να στρέφεται στις ιστορίες καθημερινών ανθρώπων και τώρα πια έχει στο ενεργητικό του διεθνείς συμπαραγωγές, ανάμεσα τους η ξεχωριστή “sayome”. Η τελευταία ταινία του μιλά για την Ικαρία και απέσπασε 2 βραβεία φετινό, στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Κάποτε ένας ριψοκίνδυνος νέος δραπέτευσε από τα δεσμά του Κρητικού δεσπότη, Μίνωα, και πέταξε με φτερά, κολλημένα με κερί, ψηλά στον ήλιο. Και το κερί έλιωσε και το παλικάρι πνίγηκε στο πέλαγος, στη Βαώνη. Κι ο βαριόμοιρος πατέρας, ο Δαίδαλος, το έθαψε στο κοντινό νησί, τη Δολίχη (μακρόστενη), την Ιχθυόεσσα, πάντα Ανεμόεσσα, του Ανατολικού Αιγαίου, από τότε Ικαρία και το περιλάλητο από τον Ομηρο πέλαγος, Ικάριο:

Είναι τα βουνά, τα δάση φυσικό περιβάλλον; Και πώς να τα αποτιμήσουμε; Πόσο αποτιμούνται οι βουνοκορφές της Κρήτης, της Μάνης, της Εύβοιας, της Ικαρίας στα χρηματιστήρια των αγορών; Πόσο αποτιμούνται τα δάση ελάτης της Λάρισας, της Δράμας, της Ροδόπης στα χρηματιστήρια αξιών, ενέργειας, «δικαιωμάτων ρύπων»; Πώς αποτιμούνται οι παραλίες κι η γη μας στους συντελεστές απόδοσης των «πράσινων» επιχειρήσεων ΑΠΕ;