Πραγματικά δεν τα κατάφερα! Και άφησα στην εφηβεία του παιδιού μου να εισβάλλουν κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο παιχνίδια των μαχών και των πολέμων και έπειτα ήρθαν τα διαδικτυακά παιχνίδια που εξουδετέρωσαν όποια αντίθετη φωνή μπορούσα να υψώσω. Κι εγώ επαναπαυόμουν όταν άκουγα τον περίγυρο (και τον εαυτό μου) να λέει: «Μα τι θέλεις, αγόρι είναι»!

Οι έφηβοι της εποχής αυτής.....Του σχολείου που ζητά την παπαγαλία κι εμείς οι γονείς συγκαταβατικά συμβουλεύουμε «μην δίνεις σημασία, παπαγάλισε την Ιστορία, πες το ποίημα σου», της ανεργίας των γονιών, της κρίσης των αξιών και της ανθρωπιάς, του Δεκέμβρη που πυροβολήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και όπλισε με οργή όλο τον έφηβο κόσμο της Ελλάδας.

Δεν θα ξεχάσω ( γιατί δεν ήταν μια και δύο μόνο φορές, αλλά ώρες, μέρες και μήνες ατέλειωτοι) –που ο εφηβος τότε γιός μου και όλα τα φιλαράκια του «έπαιζαν» διαδικτυακά πολέμους και άφηναν πίσω τους νεκρούς και τραυματίες στα πεδία των μαχών (τα περισσότερα αστικά) και έδιναν μάχες και νικούσαν λόχους, και ταξιαρχίες και ολόκληρες των Μπάτσων τις Μεγάλες Σχολές και κατέρριπταν τα επιτιθέμενα ελικόπτερα και έπαιρναν πόντους και πόντους και επειδή το σκορ ήταν υψηλό έπαιρναν μπόνους επιβράβευσης και άλλη μία πίστα να καθαρίσουν καμιά εκατοσταριά ακόμα. Στο δε οπλοστάσιο τους είχαν ό,τι ποθούσε η πολεμόχαρη και «άκαρδη» καρδιά τους: από μπερέτες και πιστόλια μέχρι καλάσνικοφ και μυδραλιοβόλα, όλα έτοιμα, γυαλισμένα στην προθήκη τους παρατεταγμένα στην αριστερή πλευρά της οθόνης, που περίμεναν με ένα πάτημα του ποντικιού να οπλίσουν το χέρι του αστικού πολεμιστή.

Και πού και πού εισερχόταν στο δωμάτιο – στρατηγείο, ανεπιθύμητα η αδύναμη και παρακαλετή φωνή μου να υπενθυμίζει ότι «η αληθινή ζωή είναι έξω και την χάνει» και ότι «ζει μια ψεύτικη και εικονική ζωή, που δεν υπάρχει, που είναι βλαβερή και αρρωστημένη».

Όμως πόσο λάθος τελικά έκανα! Όταν βλέπω συνομήλικους του, χτυπημένους και πληγωμένους μετά από μάχη που έδωσαν με όλο το οπλοστάσιο που επέλεξαν και τους χορηγήθηκε απλόχερα στην «αληθινή ζωή», στα είκοσι τους χρόνια, έχοντας στην διάθεση τους αυτοκίνητα και φορτηγάκια που συνέδραμαν ώστε να κερδίσουν την πίστα του Βελβεντού Κοζάνης. Οι τρυφερές εικοσάχρονες ψυχές τους όμως, δεν μπορούσαν ούτε να σκοτώσουν τον όμηρο ούτε είχαν την δύναμη και τον τσαμπουκά να τον διαπραγματευτούν στην αληθινή ζωή, με αντάλλαγμα την διαφυγή τους. –Και πιάστηκαν αιχμάλωτοι- Game Over.

Άννα Σαφού

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.