Πριν από την εποχή της κρίσης, πριν και από την εποχή της μη κρίσης, υπήρξε μια τρίτη στη σειρά εποχή, αυτή που είχε καλοκαίρια… ήταν καλοκαίρια με ξαδέρφια, με παιδιά οικογενειακών φίλων από καιρό χαμένων, με παλιούς συμμαθητές, τυχαίους γείτονες, καλοκαίρια με καρπούζι και γερμάδες, πεύκο και ρετσίνι, κοινή ψησταριά και λαθραίο παγωτό... καλοκαίρια ξυπόλητα, με μαύρα πόδια και ματωμένα γόνατα, παιδικά κορμιά του παιχνιδιού, απαίδευτα κι ανέραστα, γελαστά να ενοχλούν μεσημεριανούς ύπνους και να αρνούνται τους βραδινούς... καλοκαίρια με κουνούπια, χώμα και αλάτι, θάλασσα και αλάτι και μπάνια μετρημένα διπλά.

Κοιτώ μπροστά μου δυο εποχές μετά… να υπήρξανε άραγε αυτά τα καλοκαίρια; να ήταν εκεί πραγματικά; ή να ήταν τα παιδικά και μόνο καλοκαίρια; τα αιώνια παιδικά καλοκαίρια, προνομιούχα για πάντα, μια για πάντα; καλοκαίρια που δεν έχουν έτος αλλά ηλικία;

Κοιτώ μπροστά μου κάτι πιτσιρίκια να παίζουν… να τρώνε, να τρέχουν και να παίζουν… μου φαίνονται κάπως αλλιώς… είναι ή μου φαίνονται; ή για κάθε τι που χάνεται κάτι άλλο κερδίζεται; για κάθε επόμενο καλοκαίρι… για τις ηλικίες που αυξάνουν κάθε που ζουν το επόμενο καλοκαίρι… για τα καλοκαίρια που ζουν τις ίδιες ηλικίες… για την ίδια ηλικία που κάθε φορά ζει άλλο καλοκαίρι… για το πάντα καλοκαίρι και τα πάντα νεαρά θαύματά του…

Νικόλας Κοντινάκης
nkonti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κοντινάκη.