Οι μύθοι και τα στερεότυπα για την Ικαρία είναι πολλά. «Κανείς δεν φοράει στο χέρι του ρόλοι» λένε πολλοί, «όλοι οι Ικαριώτες δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους» ενώ πολλοί «δουλεύουν τη νύχτα και κοιμούνται το πρωί». Και «τα μαγαζιά στην Ικαρία ανοίγουν το βράδυ και το πρωί πέφτει σιγή». Θα ξεκινήσω καταρρίπτοντας αυτούς τους ανόητους μύθους. Θα αντιπαρέλθω το γελοίο επιχείρημα με το ρολόι και θα ασχοληθώ με όλα τα άλλα. Οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού δεν κάθονται όλη μέρα και όλη νύχτα στα καφενεία παίζοντας πρέφα και τάβλι, ούτε είναι όλοι τους παρόντες στα ξακουστά πανηγύρια.

Η ιστορία του Ίκαρου είναι λίγο πολύ γνωστή.  Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος. Πατέρας και γιος. Ένας πανέξυπνος μηχανικός και ο ανέμελος γιος του. Η πρώτη απόπειρα πτήσης του ανθρώπου. Τα ρεύματα τους χώρισαν, ο Δαίδαλος λένε ότι πήγε προς τη Σικελία και ο Ίκαρος συνέχισε για το βορρά. Ο νεαρός Ίκαρος όταν είδε τον ήλιο άρχισε να πετά ψηλά, όλο πιο ψηλά, να στροβιλίζεται στον αέρα μέχρι να τον πιάσει. Ξέχασε όμως ότι τα φτερά ήταν από πούπουλα και κερί. Ο ήλιος άρχισε να ζεσταίνει και να λιώνει το κερί τα πούπουλα σκορπιστήκαν στον άνεμο. Τα φτερά του έσπασαν. Εκεί χαμηλά, σε κάτι βράχια βρισκόταν ο Ηρακλής. Είδε τον Ίκαρο να πέφτει με ταχύτητα αλλά δεν πρόλαβε να τον σώσει. Τότε, πήρε το νεκρό σώμα του ιπτάμενου νέου, και το έθαψε στο νησί. Σήκωσε τα μάτια του στο πέλαγος και το ονόμασε Ικάριο πέλαγος. Γύρισε στο νησί και το ονόμασε Ικαρία.

Τα τελευταία χρόνια η Ικαρία έχει γίνει ο απόλυτος προορισμός για τους νέους. Μια άλλη Τζαμάικα του  Αιγαίου. Φέτος τον Αύγουστο συμφώνα με την λιμενική υπηρεσία του Πειραιά οι τρεις πρώτοι καλοκαιρινοί προορισμοί ήταν η Μύκονος, η Σαντορίνη και η Ικάρια. Το ΒΒC και το CNN τα τελευταία χρόνια κάνουν συχνές αναφορές για το τρόπο ζωής στην Ικαρία, ενώ τα ξένα πρακτορεία τύπου αναφέρουν την Ικαρία ως το νησί της μακροζωίας ή ως το νησί που οι άνθρωποι ξεχνάνε να πεθάνουν. Την Ικαριά δεν την επισκέφτηκα πρώτη φόρα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έχω έρθει τρεις φορές. Και τις τρεις φορές ήταν καλοκαίρι και μήνα Αύγουστο, πάντα όμως έμενα πολύ λίγο, τόσο λίγο που δεν καταλάβαινα τίποτα ούτε από διακοπές ούτε και από Ικαρία. Φέτος η διάθεση μου ήταν διαφορετική, ήθελα να μείνω για μεγάλο διάστημα στο νησί, να μάθω και να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους Καριώτες να είναι ξακουστοί για τις συνήθειες τους ως τα πέρατα της γης. Να μάθω  τι είναι αυτό που τους κρατάει ζωντανούς και αθάνατους σε μεγάλη ηλικία και να μάθω τι είναι τελικά αυτό που βρίσκουν στην Ικαρία οι νέοι; Και για τα πανηγύρια τους, γιατί είναι τόσο γνωστά;

Οι μύθοι και τα στερεότυπα για την Ικαρία είναι πολλά. «Κανείς δεν φοράει στο χέρι του ρόλοι» λένε πολλοί, «όλοι οι Ικαριώτες δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους» ενώ πολλοί «δουλεύουν τη νύχτα και κοιμούνται το πρωί». Και «τα μαγαζιά στην Ικαρία ανοίγουν το βράδυ και το πρωί πέφτει σιγή». Θα ξεκινήσω καταρρίπτοντας αυτούς τους ανόητους μύθους. Θα αντιπαρέλθω το γελοίο επιχείρημα με το ρολόι και θα ασχοληθώ με όλα τα άλλα. Οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού δεν κάθονται όλη μέρα και όλη νύχτα στα καφενεία παίζοντας πρέφα και τάβλι, ούτε είναι όλοι τους παρόντες στα ξακουστά πανηγύρια. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δουλευταράδες. Κάνουν μια, δυο και τρεις δουλειές άμα είναι ανάγκη. Χαιρετίστε έναν ντόπιο Ικαριώτη σφιχτά στο χέρι του και ύστερα κοιτάξτε από μέσα να δείτε. Άγρια χέρια, σαν τανάλιες, γεμάτο γραμμές κόπου και σκληρής δουλειάς. Ένας Ικαριώτης μπορεί να έχει ένα μαγαζί να ανοίξει το βράδυ άλλα το πρωί θα πάει και στα μποστάνια, θα πάει και στις κατσίκες να πάρει το φρέσκο γάλα για τα παιδιά. Ένας ταξιτζής, όταν θα τελειώσει τη βάρδια του θα πάει στο χωράφι και θα μαζέψει τα λαχανικά της επόμενης ημέρας, θα πάει να αρμέξει τη κατσικά και να πάρει από τη κότα τα αυγά. Αυτοί οι άνθρωποι μόνο τεμπέληδες και αργοί δεν είναι. Η διαφορά με τους υπόλοιπους ανθρώπους έγκειται στο ότι οι Ικαριώτες, όλα αυτά  τα κάνουν με το δικό τους χρόνο. Για τον χρόνο έχουν ένα ιδιαίτερο σκεπτικό και φιλοσοφία. Δεν αργούν επίτηδες, δεν ξεχνούν επίτηδες, δεν προβληματίζονται αν κάποιος δεν τους πάει αμέσως το καφέ στο τραπέζι, ούτε θυμόμουν αν μαζί με το Σουφικό που παρήγγειλες ξέχασαν να σου φέρουν μαζί και το  αναψυκτικό. Απλά οι Ικαριώτες δεν υπολογίζουν στο χρόνο , δεν τον μετράνε και δεν έχει καμία απολύτως σημασία για αυτούς. Φανταστείτε να συνέβαινε αυτό και στην Αθήνα, φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς το άγχος του χρόνου, χωρίς το άγχος «μην αργήσω, γιατί πρέπει να είμαι στη δουλειά την τάδε ώρα», η «μην αργήσω γιατί θα με περιμένει η δείνα». Ότι ώρα βρουν σωστή ότι πρέπει να πάνε στη δουλειά, εκείνη την ώρα θα πάνε. Άλλωστε οι περισσότεροι στην Ικαριά ασχολούνται κυρίως με την αγροτική ζωή. Άλλοι έχουνε κατσίκες, άλλοι μελίσσια, άλλοι λαχανόκηπους, άλλοι κλήματα με τον ξακουστό «πράμνοιο οίνο» και άλλοι που ασχολούνται με τους συνεταιρισμούς. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν κανέναν πάνω από το κεφάλι τους, είναι αφεντικά του εαυτού τους, είναι αυτάρκεις, οπότε δεν έχουν να δώσουν και λογαριασμό σε κανέναν.

Νέοι κυρίως μετά το πέρας της σχολικής χρονιάς και έπειτα από το βάσανο των πανελλαδικών εξετάσεων το πρώτο μέρος που θα διαλέξουν για διακοπές είναι η Ικαρία. Για αυτούς η Ικαρία είναι συνυφασμένη με έναν τόπο ελευθερίας. Ένας τόπος  που  είναι  μακριά, πολύ μακριά από την Αθήνα -με ένα 8ωρο ταξίδι, στο πλοίο- που προσφέρει ησυχία, καταγάλανες παράλιες άλλες με άμμο και άλλες με πέτρα μα όλες να προσφέρουν ελεύθερο Κάμπινγκ, πανηγύρια, χορούς μα πάνω απ’όλα ωραίους ανθρώπους. Για τους νέους των Αθηνών οι παράλιες στην Ικαρία είναι τρεις. Ο κόλπος του Να, η Μεσακτή και η Σευχέλλες. Σκηνές, μπύρες, υπνόσακοι, γυμνισμός, τσιγάρα, φωτιές στην άμμο, κιθάρες και έρωτες συνδυάζουν όλο αυτό που έχουν ονειρευτεί στο μυαλό τους για το καλύτερο καλοκαίρι της μετά εφηβικής τους ζωής. Άλλωστε πως θα μπορούσε να ξεφύγει κανείς από όλα αυτά στο νησί που λένε ότι γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος;

Ένα ακόμη πράγμα που προσφέρει η Ικαρία -για μένα τουλάχιστον- είναι η περιπέτεια. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να γράψω ένα αληθινό μυθιστόρημα από τις εμπειρίες μου στο νησί αυτό. Ίσως το κάνω στο μέλλον. Ίσως να γράψω για εκείνη τη παρέα  που ξεκίνησε από το Πλουμάρι μέχρι το Μηλιωπό με το λεωφορείο και με τα πόδια κατέβηκε δύσβατα βράχια, με κακοτράχαλα μονοπάτια και επικίνδυνους γκρεμούς για να φτάσει σε μια ερημική παραλία που στο πίσω της μέρος μέσα-βαθιά στο δασός της κρύβονταν με σκηνές οι γκρούβαλοι* και έβγαιναν το βράδυ μόνο, αργά-αργά και άναβαν φωτιές και τραγουδούσαν και βουτούσαν στην θάλασσα και πάλι από την αρχή. Ίσως να γράψω για αυτή τη παρέα που γύρω στις τρεις το ξημέρωμα αποφάσισε μέσα στο σκοτάδι δίχως φεγγάρι μόναχά με το φως των αναπτήρων και ενός μισό-χαλασμένου φακού να πάρει το δρόμο της επιστροφής και να επιστρέψει με τα πόδια γύρω στα 20 χιλιόμετρα ενός ερημικού δρόμου έχοντας μόνο δυο μπουκάλια νερό και όλη τη κούραση της ημέρας στη πλάτη. Ίσως να πω για το πρώτο μου Hangover. Ίσως να σας πω για αυτό το φίλο που έφυγε από το πανηγύρι στο Μονοκάμπι, μεθυσμένος, τρέχοντας μέσα στο σκοτάδι, στους επικινδύνους και απότομους δρόμους της Ικαριάς για να φτάσει στο σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ίσως να σας πω για τον άλλο φίλο που τον αφήσαμε για λίγο να πάμε να χορέψουμε τον  χορό τον Ικαριώτικο και τον βρήκαμε σε ένα άλλο τραπέζι από αυτό που ήμασταν στην αρχή, να κάθεται μόνος του έχοντας βγάλει τα άντερα του πάνω στο τραπέζι και να μας κοιτά με το βλέμμα της ιερής αγελάδας. Ίσως σας πω για τρεις φίλους που βρίσκονταν σε ένα κλαμπ στην άκρη του νησιού δίχως μεταφορικό μέσο γύρω στις τέσσερις το πρωί κάνοντας οτοστόπ για να τους πάρει κάποιος, και τελικά να καταλήγουν να περπατάνε ολόκληρο το βράδυ, πολλά χιλιόμετρα δρόμου, δίχως  σταγόνα νερού για δυνάμεις, κάτασπροι στα πρόσωπα και ο ένας να παρακαλάει να έρθει στο δρόμο τους ένα αμάξι, ο άλλος να πετάει πέτρες στους γκρεμούς και ο άλλος να έχει ξαπλώσει στην άκρη του δρόμου. Ίσως σας πω για το Κώστα και το Γιάννη από το χωρίο που ο πρώτος όταν το ρωτάς τη ηλικία έχει, σου λέει «ίδια ηλικία με τον Cristiano Ronaldo» και για το Γιάννη τον οργανοπαίκτη που γνωρίζει να παίζει όλα τα όργανα του κόσμου και το όνειρο του είναι το χειμώνα να τα πάρει όλα μαζί του και να μείνει σε μια σπηλιά. Ίσως κάποτε σας πω κι άλλες ιστορίες πολλές αλλά αυτές νομίζω είναι αρκετές για να σας βάλω στο κλίμα και να σας δώσω να καταλάβετε γιατί αυτό ο τόπος μπορεί να εξελιχτεί από το πουθενά σε μια φανταστική περιπέτεια που θα θέλατε να την ξαναζήσετε ξανά και ξανά. Αρκεί βέβαια να έχετε μαζί σας για όλα αυτά, κάτι πολύ σημαντικό. Να έχετε τους σωστούς ανθρώπους και την καλύτερη παρέα. Αν έχετε αυτό δεν γίνεται να μην περάσετε καλά.  Για αυτό η Ικαρία είναι ο απολυτός προορισμός των νέων, επειδή είναι το νησί της περιπέτειας.

Η Ικαρία εκτός των άλλων που ανέφερα, έχει την ιδιαιτερότητα να ανήκει σε μια από τις τέσσερις μπλε ζώνες στο κόσμο. Είναι οι ζώνες με το μεγαλύτερο προσδόκιμο όρο ζωής. Η μια είναι η Ικαρία, η άλλη είναι η Οκινάουα στην Ιαπωνία, η Κόγια στη Κόστα Ρίκα, η Σικελία στην Ιταλία και η Σαρδηνία. Οι γηραιοί του νησιού θα σας ξεγελάσουν, αν τους συναντήσετε κάποια στιγμή θα σας μπερδέψουν. Άλλοι είναι εξήντα χρονών και μοιάζουν ογδόντα και άλλοι το ανάποδο. Αυτό οφείλεται κυρίως στο τρόπο ζωής τους. Σύμφωνα με τους ηλικιωμένους του νησιού αυτό που τους κάνει να ζουν τόσο πολύ, να είναι ακμαίοι και γεμάτοι ενέργεια είναι η σωστή διατροφή, η έλλειψη άγχους αλλά και τα γλέντια τους. Το μυστικό της μακροζωίας τους είναι να περνάς καλά, να τρως υγιεινά και φρέσκα φαγητά. Να πίνεις και να διασκεδάζεις με μέτρο. Να μην έχεις έγνοιες στο μυαλό αλλά να κοιτάς να περνάς όσο καλυτέρα μπορείς. Οι Ικαριώτες τρώνε μόνο σπιτικά φαγητά όπως το σουφίκο που είναι και το παραδοσιακό τους. Τρώνε κολοκάσι και φτιάχνουν το παραδοσιακό τυρί καθούρα. Πίνουν Ικαριώτικο κρασί και γλεντούν μέχρι το πρωί. Είναι άνθρωποι ολιγαρκείς που δεν ζητάνε πολλά πράγματα και δεν  έχουν τις καλύτερες σχέσεις με την τεχνολογία. Δεν έχουν προσδοκίες, δεν κοιτούνε το συμφέρον τους και απολαμβάνουν τα λίγα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε τούτο το νησί κάθε τετραετία το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος παίρνει τεραστία ποσοστά. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το νησί έχει τεραστία  ιστορία(εμφύλιος, εξορίες κ.α). Οι άνθρωποι δεν είναι μίζεροι και στρυφνοί. Αν σε δουν στο δρόμο θα σου κορνάρουν, θα σηκώσουν το χέρι θα σε χαιρετίσουν και θα σου σκάσουν ένα τεράστιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Στην Αθήνα αν βρεθείς στο δρόμο κάποιου οδηγού θα σηκώσει το χέρι του για να σε μουντζώσει και για να σου πει να πας στο διάολο. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Καριωτών είναι η εξυπηρέτηση, η εγκαρδιότητα και η καλοσύνη που προσφέρουν. Σε όλα τα μαγαζιά που πήγα ήταν εξυπηρετικότατοι με σπάνιες περιπτώσεις ταβερνιάρηδων που αργούσαν υπερβολικά αλλά κι αυτό επειδή είχαν τεράστιο φόρτο εργασίας. Για το πόσο άνθρωποι είναι με όλη τη σημασία της λέξης, θα το διαπιστώσετε στο οτοστόπ. Το νησί φημίζεται για αυτή του την λειτουργία. Είναι παράδοση, χρόνια τώρα να γίνεται στους δρόμους της Ικαρίας οτοστόπ -κυρίως από τουρίστες- και να τους εξυπηρετούν όλοι οι Ικαριώτες, νέοι και γέροι, ανεξαρτήτου ηλικίας. Η Ικάρια γεωγραφικά μοιάζει λίγο με την Μάνη αλλά και με την Κρήτη. Άγριο μέρος ιδανικό για τους φυσιολάτρες, με ψηλά βουνά, βράχια, πολύ πράσινο και αποτόμους γκρεμούς μα και στροφές δύσκολες που αναζητούν έμπειρους οδηγούς για να τις τιθασεύσουν. Αν δεν έχετε αμάξι και είσαστε πεζοί, βγείτε στο δρόμο, απλώστε το χέρι και τότε 5 στα 10 αμάξια θα σταματήσουν για να σας πάρουν και να σας πάνε όσο πιο κοντά στο προορισμό σας τους βγάλει ο δρόμος τους. Αν είστε και κοπελιές οι πιθανότητες εκτοξεύονται 9 στα 10. Κάντε το, μερικοί από αυτούς που θα σας πάρουν έχουν να πουν και ωραίες ιστορίες.

Τα πανηγύρια του νησιού είναι τα πιο ξακουστά πανηγύρια στην Ελλάδα και γίνονται όλο το καλοκαίρι. Τα πιο γνωστά είναι του Δρούτσουλα και του Τραπάλου. Βεβαία πανηγύρια γίνονται σε όλη την Ελλάδα κι αυτό γιατί είμαστε άνθρωποι που θέλουμε να περνάμε καλά και να γλεντάμε. Αυτό ξέρουμε να κάνουμε καλά, και αυτό κάναμε πάντα. Γι΄αυτό  άλλωστε όλοι οι ξένοι έρχονται σε αυτή τη μικρή χώρα τα καλοκαίρια. Για να περάσουν και εκείνοι καλά. Η διάφορα των ικαριώτικων γλεντιών με τα υπόλοιπα πιστεύω ότι οφείλεται κυρίως στους ανθρώπους που μαζεύουν. Δεν έχω δει ποτέ σε καλαματιανό ούτε κρητικό πανηγύρι ανθρώπους όλων των ειδών, από όλες τις τάξεις. Ιταλοί, Έλληνες, Ρώσοι και Άγγλοι, εκπαιδευτικοί, αγρότες, γιατροί , πλούσιοι, φτωχοί, νέοι και γέροι να ενώνονται όλοι μαζί σε πολλούς πολλούς κύκλους σε μια πλατεία σκεπασμένη από όμορφα ψηλά πλατάνια και να χορεύουν χαρούμενοι τον «Ικαριώτικο» η την «Αμπελοκουτσούρα». Μόλις μπεις στο χορό οι εχθροί γίνονται φίλοι και τα προβλήματα παίρνουν δρόμο από το μυαλό. Σαν κάθε φορά που το βιολί ακουμπά τη χορδή να γίνεται κάτι μαγικό, σαν τα Μεγάλα Διονύσια που συναντάμε στα έργα των αρχαίων ποιητών. Εκεί, θα δεις μάτια να  να συναντιούνται για πρώτη φορά και να ερωτεύονται. Άγνωστους μεταξύ ανθρώπους να μαλώνουν επειδή κάτι έγινε και κάτι άλλο κατάλαβαν μα στο τέλος να πιάνονται χέρι – χέρι και να μπαίνουν πρώτοι στο χορό. Θα δεις ενενηντάχρονους με απίστευτη ζωντάνια μέσα τους  να κάνουν «φλερτ» στις πιτσιρίκες. Τα πανηγύρια αυτά τις ώρες που τελούνται είναι σαν κάποιος από έξω να ρίχνει ένα τεράστιο πέπλο και όλα να γίνονται κρυφά, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο γύρω παρά μόνο μουσικές, χοροί, κόσμος, γέλια, ματιές όλο νόημα και αγάπη. Αυτά τα γλέντια και αυτά πανηγύρια δεν τα έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Γι΄αυτό θα φροντίζω πάντοτε όποτε μπορώ,  να πηγαίνω σε αυτό το νησί. Που αν το τύχει και το κάνετε μια βόλτα κάποτε θα καταλάβετε ότι τελικά δεν είναι νησί αλλά ένα χωριό. Ένα τεράστιο χωριό τρελό από χαρά.

[*Γκρουβαλος είναι ο εναλλακτικός, ο αντιεξουσιαστής, ο χίπις, για άλλους είναι ο άφραγκος, το φρικιό. Υπάρχουν πολλές απόψεις. Οι γνώμες διίστανται].

Μερικές γενικές πληροφορίες για να γνωρίζετε όσοι πάτε και όποτε πάτε. Ακόμα  αρχές Σεπτέμβρη είναι και σύμφωνα με το ημερολόγιο είναι ακόμα καλοκαίρι μέχρι της 22 Σεπτεμβρίου που μπαίνει και επίσημα ο χειμώνας.
Έχουμε και λεμέ: για μπάνιο θα πάτε στον Κάμπο, στη Μεσακτή (ιδανικό για surfers), στο Να, και εννοείται στη παραλία Σευχέλλες. Γενικά να ξέρετε ότι η βόρεια Ικαρία είναι πιο ωραία. Θα πάτε το βράδυ στο λιμάνι του Ευδήλου όπου μπορείτε να φάτε ότι τραβάει η όρεξη σας. Ειδική στάση στο «κειμαλι» που έχει εκπληκτικό σουβλάκι, αν και αργεί αρκετά, αλλά αξίζει η υπομονή. Για πότο στο ίδιο μέρος μπορείτε να πάτε στο «ριφιφί» που είναι 24ωρο και φτιάχνει και κάτι τέλειες τεράστιες κρέπες και σε εξαιρετικές τιμές. Θα πάτε στο Καραβόσταμο ένα μικρό όμορφο λιμανάκι ιδανικό το βράδυ για ποτό. Δεν θυμάμαι το μαγαζί που πήγα αλλά όλα ωραία είναι εκεί. Άμα πάτε το δεκαπενταύγουστο στο πανηγύρι του, πρέπει να πάτε οπωσδήποτε το βράδυ που θα είστε και στα «χαμένα» για να στανιάρετε στο «το παραδοσιακό», που φτιάχνει εκείνη την ώρα άπειρα κρουασάν σοκολάτα με μπανάνα, πίτσες, και ζαμπονοτυρόπιτες που θα θέλετε να κατασκηνώσετε απέξω.
Μετά θα πάτε στο άλλο λιμάνι του νησιού τον Άγιο Κήρυκο, εκεί γενικά έχει κόσμο αρκετό αλλά μεγαλύτερης ηλικίας.  Έχει  για το βράδυ αργά, ένα ωραίο και φτηνό κλαμπ για ποτό   παραλιακά του  Άγιου, το «Ου-αου-α», νομίζω. Φαγητό που δοκίμασα δεν ξετρελάθηκα οπότε, δεν προτείνω.

Και τώρα, Ράχες. Το σημείο του νησιού που είναι όλα τα μαγαζιά μέχρι τις 4 το ξημέρωμα ανοιχτά. Εκεί μπορείτε να πάτε παντού γιατί είναι όλα εξαιρετικά και είναι και πολύ όμορφα σαν μέρος. Να πάτε από το απόγευμα ώστε να έχετε χρόνο να πάτε και στο οινοποιείο του Νίκου Αφιανε του φαρμακοποιού των Ραχών, ο οποίος φτιάχνει εξαιρετικό κρασί. Επίσης να ξέρετε εκεί οργανώνονται και πάρα πολλές συναυλίες και πολιτιστικές εκδηλώσεις το καλοκαίρι.

Τέλος θα πάτε σίγουρα και στο Μαγγανίτη και στο μαγαζί «στο γιαλό κάνει φουρτούνα». Όποτε έχει πανσέληνο να ξέρετε ότι οργανώνουν full moon party που είναι πολύ ειδυλλιακά.
Και τέλος μια συμβουλή, αν αποφασίσετε να πάτε στο νησί για αρκετές μέρες -και έχετε την οικονομική δυνατότητα- να έχετε φροντίσει από νωρίς να νοικιάσετε αμάξι η να έχετε φέρει δικό σας μέσο, γιατί θα σας χρειαστεί και θα κάνει τις διακοπές πολύ πιο εύκολες.

**Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από κινητό και τάμπλετ. Κάποια γεγονότα που αναφέρω και δεν τα δείχνω σε εικόνες να ξέρετε ότι δεν το έκανα επίτηδες. Η θα ήμουν υπ΄ ατμόν η δεν θα είχα μπαταρία.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην παρέα του 2011,2013 και 2014.
Special thanks στη γιαγιά Στέλλα.

Τάσος Αντωνόπουλος
grekamag.gr