Με τις βασικές υποδομές -ρεύμα, νερό και τηλέφωνο- να έχουν αποκατασταθεί σε Αμάλου και Καρκινάγρι και με τα μηχανήματα να εργάζονται πυρετωδώς σε όλο το κεντρικό οδικό δίκτυο που οδηγεί στη βόρεια και ανατολική πλευρά της Ικαρίας, η ζωή των κατοίκων της περιοχής αρχίζει να μπαίνει και πάλι σε ρυθμούς όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικούς.
Φύγαμε από το χωριό λίγο πριν τον πόλεμο. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να κόντευα τα δέκα, τότε δεν ήξερα. Μόνο η μάνα ήξερε, χάραζε τις ημερομηνίες γέννησής μας πίσω από την εικόνα της Αγίας Παρασκευής. Η μάνα ήταν σοφή, ήξερε τα πάντα, πότε έρχονται τα Χριστούγεννα, πότε βγαίνει το ψωμί από το φούρνο, πώς πέφτει ο πυρετός.
Καρκινάγρι. Χειμώνας 1967: Μια μεγάλη νεροποντή παρασύρει τις πέτρες και τα χώματα, οι ρεματιές ξεχειλίζουν και ένας τεράστιος όγκος κατευθύνεται προς τη θάλασσα, με κύρια διέξοδο την πλατεία του χωριού. Αυλές καταστρέφονται, σπίτια ξεστελιώνουν, βάρκες χάνονται και η βραχώδης ακτή του χωριού μετατρέπεται σε … παραλία!