Εγώ που λέτε, από κρασιά δεν ξέρω. Ξέρω ότι πίνω αυτά που μου αρέσουν, αυτά που είναι γευστικά και ταιριάζουν με νόστιμα τυριά, ενίοτε με απλά πατατάκια και φιστίκια και πάντα με καλή παρέα. Αν βάλεις ένα καλό κρασί δίπλα σε ένα κακό, θα σου πω ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό. Μέχρι εκεί φτάνει η γευσιγνωσία μου. Α, και φυσικά αν είναι ξινισμένο θα το καταλάβω. Το ίδιο και με τα ποτά. Πίνω τζιν, αλλά για να ξεχωρίσω δύο μεταξύ τους, πρέπει να μου βάλεις δύο ποτήρια τζιν και να πιω επί τόπου και από τα δύο για να σου πω ποιο είναι ποιο.

Επίσης γελάω πάρα πολύ με τους ανθρώπους που νομίζουν πως ξέρουν τι πίνουν... Δουλεύοντας σε μπαρ για μερικά χρόνια, έχω άπειρα παραδείγματα για το πόσο δήθεν είναι ο κόσμος που λέει "Α.. Bacardi εγώ δεν πίνω, είναι πετρέλαιο. Μόνο Havana". Και μετά του πας κατά λάθος Bacardi και του λες "Καλό το Havana;" και σου λέει "Ναι, ναι μια χαρά" και χαμογελάει με το χαμόγελο της επιτυχίας του τύπου που νομίζει ότι θα σε ρίξει κιόλας επειδή ξέρει να ξεχωρίζει τα ποτά. Ώπα, φιλαράκι, μάζεψέ το, μάζεψέ το. (Εδώ να πω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν και αυτοί που όντως ξέρουν..απλά είναι λίγοι).

Στο θέμα μας όμως.. Ήθελα να σας πω για το κρασί, το καριώτικο κρασί. Δεν θα σας πω για την ιστορία του, ούτε για το πώς φτιάχνεται, ούτε για το Διόνυσο, ούτε τίποτα τέτοιο. Θα σας πω μονάχα πώς το βλέπω εγώ. 

Το κρασί μας είναι στυφό και περίεργο. Καμιά φορά σκέφτομαι πως δεν ξέρω αν είναι για όλους.
Μερικές φορές μπορεί να είναι λίγο θολό, σαν τις σκέψεις μας ας πούμε. Κι άλλες φορές καθαρό σαν τις αγκαλιές μας.
Είναι λίγο βαρύ και πολλές φορές τού βάζουμε και νερό. Άμα έχουμε όμως στεναχώριες το πίνουμε κι έτσι, ανέρωτο.
Γίνεται γλυκό όταν γελάς και πικρό όταν πονάς.
Όταν το πίνουν μονάχα δυο, κάνει ησυχία.
Έχει ιδιότητες τηλεμεταφοράς και με κάνα δυο γουλιές θαρρείς πως είσαι κάτω, πως ίσως καλοκαιριάζει νωρίς, πως ίσως τη Δευτέρα δε θα χρειαστεί να πας για δουλειά.
Και άμα καμιά φορά έχεις πολύ καιρό να πιεις, σου κρατάει μούτρα. Δύσκολο να σας εξηγήσω πως αυτό είναι δυνατόν βέβαια, αλλά ξέρω πως άμα φτιάξεις μια στιγμή ένα σουφικό, κόψεις κάνα τυρί, βγάλεις έξω τα παξιμάδια και φωνάξεις δυο-τρεις φίλους στο σπίτι όλα διορθώνονται.
Δεν θέλει να το χρειάζεσαι, αλλά θέλει να το αγαπάς, να το εκτιμάς.
Θέλει να το μοιράζεσαι μ’ αυτούς που αγαπάς και μ’ αυτούς που θέλεις ν’ αγαπήσεις.

Και θέλει να το ξεχωρίζεις, ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο του κόσμου (ή είναι;), ακόμα κι αν δεν ξέρεις και τόσο καλά από κρασιά.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

ΟΛΑ τα Κρασιά Ικαρίας στην πόρτα σας με ένα κλικ μέσα από το ikariastore.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.