Οι Ημέρες Σύγχρονης Ικαριακής Δημιουργίας μας υποδέχονται στο Taf, με αφιέρωμα στον έρωτα! Διαβάζοντας το πλούσιο πρόγραμμα, στάθηκε το μάτι μου (διαισθητικά;) στην performance «Ερωτικά ανέκδοτα ανένδοτα», από την ηθοποιό Ανθή Φουντά, σε τρεις ερωτικές ιστορίες από το βιβλίο «Artεις έρωτα;». Παρακολούθησα μια πρόβα και εντυπωσιάστηκα από την εκφραστικότητά της, την επικοινωνία με τον θεατή. Την παρακάλεσα να βρει χρόνο για μια συνέντευξη και ανταποκρίθηκε πρόθυμα, στέλνοντας με μέιλ, όσα δεν προλάβαμε να πούμε, στις 4 τα ξημερώματα!
Αποσπάσματα από την κουβέντα μας δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Αυγή» στις 20.12.17, με τίτλο «Ν’ arteis έρωτα!» και, μαζί με το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων, καθώς και στοιχεία για την Ικαρία, αναρτήθηκαν στον δικτυακό τόπο.

Το ζεστό χειροκρότημα
Στην παράσταση, το βράδυ της Πέμπτης 21.12.17, η Ανθή ήταν ακόμα καλύτερη, κάτι που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από το ζεστό, ζωηρό και παρατεταμένο χειροκρότημα!
Σε αμεσότητα με το κοινό, έβαζε στα ποτήρια των θεατών νεράκι που, ανάλογα με το κείμενο της  performance, το βάφτιζε «θαλασσινό νερό» ή «κόκκινο κρασί» ή «λικέρ με λεμόνι».
Κινιόταν με άνεση, με τον προβολέα να προσδιορίζει με ακρίβεια τις εκφράσεις του προσώπου της, τη λάμψη, αλλά και τη σκοτεινιά στη ματιά της ή να παιχνιδίζει, φωτίζοντας έργα του ερωτικό ζωγράφου Γιώργου Γεωργακόπουλου, σε απόλυτη συνάφεια με τα λόγια: «Πολλές γυναίκες που είχαν πρόβλημα γονιμότητας ή δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν την κύησή τους, έρχονταν για λούσεις στη Σπηλιά. Έρχονταν για να μείνουν έγκυες! Ασυνόδευτες...!!!» και, αμέσως μετά: «Σε κάποιες περιπτώσεις, λοιπόν, αναλάμβαναν τα «λατάρια» να ολοκληρώσουν το έργο»…

Τα πρώτα βήματα
Η Ανθή Φουντά γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Αποφοίτησε το 2008 από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, το 2013 από το Πρόγραμμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και το 2016 από τη δραματική σχολή «Δήλος-Δήμητρα Χατούπη».  Η συνομιλία μαζί της είναι απολαυστική: ακριβείς περιγραφές, τεκμηριωμένα στοιχεία, αλλά και συναίσθημα, νοσταλγία, χιούμορ. Αποπνέει σιγουριά και αισιοδοξία! Ας την ακούσουμε: Είχα την τύχη τελειώνοντας τις σπουδές μου να συνεργαστώ με ανθρώπους που ερευνούν και αγαπούν το θέατρο. Η πρώτη παράσταση που συμμετείχα μετά τη δραματική σχολή λεγόταν «Στη χώρα μου λένε ότι το Τσερνόμπιλ είναι ένα δέντρο που μεγαλώνει», ένα κείμενο του Δημήτρη Αλεξάκη. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Φωτεινής Μπάνου, είχε έναν πολύ ξεχωριστό χαρακτήρα. Υπήρχαν τραπέζια με κρασί και αποξηραμένα φρούτα, οι ηθοποιοί σερβίραμε το κοινό και ύστερα τους λέγαμε τις ιστορίες των ανθρώπων που ζήσαν το Τσερνόμπιλ σα να ήταν δικές τους ιστορίες. Η ατμόσφαιρα θύμιζε γάμο και μνημόσυνο ταυτόχρονα. Στη συνέχεια, συνεργάστηκα με την ομάδα Hippo Theatre Group, των Άλεξ Ράπτη και Φώτη Δούσο. Μαζί με το συνεργάτη μου Γιώργο Σοφικίτη, ταξιδεύαμε σε εβδομαδιαία βάση σε νησιά της Ελλάδας και παίζαμε την παράστασή μας «Η ωραία Κοιμωμένη 2» (στο τετράγωνο) στα σχολεία. Η εμπειρία όλων αυτών των ταξιδιών, η επαφή μου με τα χειμερινά νησιά, όλη αυτή η θάλασσα ήταν κάτι που με έχει επηρεάσει βαθιά. Συνειδητοποίησα για αρχή ότι στην Αθήνα το βλέμμα μου σταματά μετά από λίγα μέτρα γιατί συναντά κάποιον τοίχο, ενώ στο νησί το μάτι χορταίνει ορίζοντα. Πιστεύω ότι το βλέμμα και το εύρος της σκέψης είναι πολύ συνδεδεμένα. Γι' αυτό και έκτοτε σηκώνω πιο συχνά το κεφάλι για να δω τον ουρανό. Αποκορύφωμα αυτής της συνεργασίας ήταν οι δύο περιοδείες που κάναμε σε Γερμανία, Λουξεμβούργο και Βρυξέλλες όπου παίξαμε σε ελληνικά σχολεία. Δε θα ξεχάσω πως μας ενημέρωσαν οι δασκάλες σε μια πόλη στη Γερμανία, ότι όταν τα παιδιά έμαθαν πως θα δουν παράσταση στα ελληνικά βάλαν τα κλάματα.
Μέσα στις επιρροές μου θέλω να αναφέρω ακόμα την μακροχρόνια επαφή μου με την κατασκήνωση Λελούδα. Εκεί άλλωστε ήταν το πρώτο αμφιθέατρο στο οποίο παρουσιάστηκα. Εκεί έμαθα να δημιουργώ σκετς και να τα παρουσιάζω μπροστά σε κόσμο χωρίς να φοβάμαι. Εκεί έγραψα στα 10 μου το πρώτου μου θεατρικό έργο, λεγόταν «οι ορχιδέες του πάθους στην Κόστα Εσπεραντζα». Γράφτηκε σε μια μέρα που λόγω της βροχής έπρεπε να μείνουμε μέσα στη σκηνή. Η σκηνή! Η ίδια λέξη. Όταν είναι πάνινη είσαι μέσα της κι όταν είναι ξύλινη είσαι πάνω της. Μέσα σκηνή λοιπόν φτιάξαμε μια σκηνή από σεντόνια κρεμασμένα και παίζαμε θέατρο. Η αγία Βαρεμάρα είναι πηγή μεγάλων στιγμών. Αν δεν έχεις το χρόνο να βαρεθείς, πως θα φανταστείς τρόπους να ξεφύγεις από την κατάσταση αυτή; Μέσα στο τοπίο αυτής της κατασκήνωσης λοιπόν, ενός τόπου φτιαγμένου από τα χέρια ανθρώπων που αγαπούν τους ανθρώπους έμαθα να δημιουργώ μαζί με τα άλλα παιδιά!
Μεγαλώνοντας, η επαφή μου με αυτόν τον τόπο της παιδικής μου ηλικίας, της παιδικής μου φαντασίας διατηρήθηκε. Από τα 19 συνεργάζομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ συντονίζοντας κάθε χρόνο και τη θεατρική ομάδα. Η επαφή με την λαμπρότητα της παιδικής φαντασίας είναι από τα ισχυρότερα εφόδια που έχω ως δημιουργός.

Ανέκδοτα ανένδοτα
Ο Κωνσταντίνος Βατούγιος μού πρότεινε να παρουσιάσω τρεις ερωτικές ιστορίες από το βιβλίο «Artεις έρωτα;». Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας αυτές ιστορίες προσπάθησα να βρω έναν τίτλο για την παρουσίαση που θα κάνω που να τις αγκαλιάζει και τις τρεις. Κάποια στιγμή μου αποκαλύφθηκε ότι όλες τους έχουν στιγμές που μοιάζουν με την αφήγηση ανέκδοτου. Θαυμάζω τις λέξεις. Παίζοντας μαζί τους σου αποκαλύπτουν αλήθειες αφανέρωτες (ανέκδοτες!). Έτσι παίζοντας με τα «ανέκδοτα» οδηγήθηκα στα «ανένδοτα». Και ξαφνικά αυτές οι ερωτικές ανέκδοτες ιστορίες μου μιλούν για το ανένδοτο του ερωτευμένου να είναι κάτι άλλο πέρα από ερωτευμένος. Και φτάνουν δύο επίθετα που η μόνη διαφορά τους είναι η απόσταση από το «κ» ως το «ν», δυο γράμματα δρόμος, να γίνονται ουσιαστικό και κατηγορούμενο. Γιατί όπως μου έμαθε ένας δάσκαλός μου στη δραματική, όταν λείπει το ρήμα, να φαντάζομαι ένα «εστί». Έτσι ερωτικά ανέκδοτα ανένδοτα εισί.

Η σχέση με την Ικαρία
Την Ικαρία τη γνώρισα μέσα από το σεμινάριο documentary theatre που διηύθυνε πέρσι στο θέατρο Άλφα Ιδέα ο Κώστας Γάκης με θέμα «Νήσος Ικαρία». Όπως σε κάθε ταξίδι, όταν ξεκίνησε αυτή η διαδικασία, δεν ήξερα ούτε τι θα συναντήσω, ούτε πως θα με αλλάξει. Στη διάρκεια του χειμώνα συγκεντρώναμε ιστορίες για το νησί και τους ανθρώπους του και στις εβδομαδιαίες συναντήσεις μας τις παρουσιάζαμε στην ομάδα. Ήταν ένα ωραίο κυνήγι. Είναι φοβερό πως όταν ψάχνεις κάτι, σα να ανοίγουν οι κεραίες σου και έλκεις αυτό που ζητάς. Οι ιστορίες έρχονταν από εκεί που δεν το περίμενες. Οι συναντήσεις μας έπεσαν ανήμερα παραμονής Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Περάσαμε τα πρωινά αυτά όλοι μαζί με φαί και μουσική και σιγά σιγά μαθαίναμε και τις ιστορίες ο ένας του άλλου. Περάσαμε τη δεύτερη βδομάδα του Πάσχα όλοι μαζί στην Ικαρία. Μέναμε στον Εύδηλο. Από εκεί εξορμούσαμε σε βουνά, θάλασσες, γκρεμούς, πλατάνια, χωριά. Συναντούσαμε Καριώτες και τους παίρναμε συνέντευξη. Τους βρίσκαμε να περπατούν μονάχοι στο δρόμο, στο ζαχαροπλαστείο, σε απόμερα σπίτια. Το τοπίο της Ικαρίας με μάγεψε. Ξύπναγα το πρωί και καθόμουν στο λιμάνι. Είχαμε την τύχη, μιας και ο Κώστας είναι από το νησί, να μας ταξιδέψει απ' άκρη σ' άκρη. Η ενέργεια του νησιού μας είχε συνεπάρει, ήμασταν σα μεθυσμένοι. Γυρνώντας στην Αθήνα βάλαμε μπρος τη δημιουργία της παράστασης. Και πράγματι στις αρχές του Ιούλη πήγαμε πίσω στο νησί. Στην πλατεία στην Ακαμάτρα, στο δημοτικό σχολείο στον Εύδηλο, στο χώρο εκδηλώσεων στο Χριστό Ραχών και στο θεατράκι της Πηγής παρουσιάσαμε τις ιστορίες της Ικαρίας μπροστά στους Καριώτες. Είναι μια από τις πιο σημαίνουσες εμπειρίες που έχω ως ηθοποιός. Να μιλώ μια ιστορία και να την απευθύνω σ' αυτόν που του ανήκει. Είναι σα να δίνεις κάτι πίσω στο νόμιμο κάτοχό του.  Πήγαμε και σε πανηγύρι, στο Καραβόσταμο. Αυτό που συμβαίνει στο πανηγύρι δύσκολα καταγράφεται. Έτσι η Ικαρία έχει για εμένα σήμερα πολλαπλή σημασία. Είναι ο τόπος, η ενέργεια, οι άνθρωποι της, οι άνθρωποί μου, η εμπειρία των παραστάσεων, τα δακρυσμένα μάτια, τα χαμόγελα, το πλοίο που φεύγει, τα καθρεφτάκια, βουτιές το χάραμα στον Εύδηλο.

Το δισάκι στο δρόμο για το θέατρο
Δε μπορώ να θυμηθώ μια ακριβή στιγμή που πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με το θέατρο. Η επιθυμία μου να μιλώ μπροστά σε κόσμο με γυρνάει πίσω στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου τρελαινόμουν να λέω την προσευχή στο σχολείο. Στα 14 μου χρόνια μπήκα στη θεατρική ομάδα της Γερμανική Σχολής Αθηνών. Εκεί με γνώρισε με το θέατρο ένας άνθρωπος που το γνώριζε σε βάθος και το αγαπούσε πολύ και ο ίδιος. Ο Στέλιος Παπαπέτρου. Το κλίμα των εβδομαδιαίων μας προβών ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ήταν σαν τελετή. Η ατμόσφαιρά ήταν πηχτή. Υπήρχε μια αυστηρή ησυχία. Ήξερες ότι αυτός που δουλεύει επί σκηνής κάνει κάτι σημαντικό. Κι όταν ανέβεις εσύ εκεί καλείσαι να είσαι συγκεντρωμένος. Μέσα σ' αυτό το κλίμα διαμορφώθηκα ουσιαστικά ως έφηβη, μαζί με ανθρώπους που αγαπούσαμε έναν ίδιο σκοπό, μέχρι που φτάσαμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και ίσως και τον εαυτό μας.  Φροντίζαμε πριν την πρόβα η σκηνή να είναι καθαρή, τα Χριστούγεννα βρισκόμασταν στο άδειο σχολείο για πρόβες, αυτό νομίζω με έδεσε με το ίδιο το κτίριο με τρόπο πολύ βαθύ, ένα σαββατοκύριακο πριν τις παραστάσεις το περνούσαμε στο σχολείο για να φτιάξουμε τα σκηνικά μας, να βάψουμε, πριν τις παραστάσεις κάναμε όλοι μαζί μια βόλτα στην αυλή του σχολείου, και μετά την πρώτη παράσταση τρώγαμε όλοι μαζί.  Αυτές οι αναμνήσεις είναι το δισάκι μου στο ταξίδι στο χώρου του θεάτρου.  Είναι ο τόπος που επιστρέφω για να βρω δύναμη και να αναρωτηθώ αν είμαι στο δρόμο που θέλω.

Άλφα Ιδέα
Στα πρώτα μου βήματα στο δρόμο του θεάτρου συνάντησα τον Κώστα Γάκη, τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και την Αθηνά Μουστάκα. Την ομάδα Ιδέα. Τους γνώρισα σιγά σιγά μέσα από το σεμινάριο για την Ικαρία και ένιωθα κάτι τόσο γνώριμο. Η διάθεση για παιχνίδι, για αγκαλιά, η αμέριστη προσοχή στον άλλον, η αγάπη για αυτό που κάνουν.
Από τον περασμένο Μάιο τους συνάντησα και στην σκηνή ως μέλος της οικογένειας του Οιδίποδα, στην παράσταση «Το Δέντρο του Οιδίποδα». Δεν ξέρω πως να μιλήσω γι' αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Η ομάδα Ιδέα διδάσκει τους ηθοποιούς να είναι εκεί ο ένας για τον άλλον, να κοιτούν ο ένας τον άλλον στα μάτια, μοναδικό μου στήριγμα το βλέμμα του άλλου λέει ο Κώστας. Πριν κάθε παράσταση μια ομαδική αγκαλιά. Όποτε έχουμε την ευκαιρία κατά τη διάρκεια της παράστασης δίνουμε χέρια, μοιραζόμαστε λόγια. Αυτοί οι άνθρωποι με ταξίδεψαν μέχρι τη Νότιο Κορέα να μιλήσω τα πανανθρώπινα λόγια μπροστά σε έναν τόσο μακρινό και διαφορετικό πληθυσμό. Δε θα ξεχάσω πως στην αγκαλιά πριν την πρώτη παράσταση της Κορέας ο Κώστας είπε ότι σήμερα παίζουμε για τα τρία νέα μέλη της ομάδας και πως ο Κωνσταντίνος μετά την ίδια παράσταση μου είπε «Καλωσήρθες». Μέσα σε αυτήν την παράσταση ήμουν τυχερή να συνεργαστώ και με τον Κώστα Μαγκλάρα, το Σταύρο Λιλικάκη, τη Μυρτώ Γκόνη, τον Κώστα Λώλο και τη Μάρα Δαρμουσλή. Η συγκυρία της συνάντησής μου με τόσους φοβερούς καλλιτέχνες και υπέροχους ανθρώπους είναι μια στιγμή που ξέρω πως θα ανακαλώ στη ζωή μου.
Όταν άρχισαν οι πρόβες του Υπηρέτη δύο Αφεντάδων είπα στην ομάδα ότι ήθελα να δω πως το έργο γεννιέται και γίνεται. Έτσι είχα τη χαρά να δω πως δομείται ένα ιδιοφυές έργο. Χρειάζεται καθένας να καταθέσει κι ένα κομμάτι από την ύλη του. Και με την ομάδα Ιδέα δεν τυχαίνει, πετυχαίνει. Τόσο γέλιο στις πρόβες, τόση συγκίνηση. Έχεις ερωτευτεί ποτέ παράσταση; Νομίζω αυτό έχω πάθει. Αγαπώ τις κουρτίνες, τα μουσικά όργανα, τις κινήσεις των ηθοποιών στη σκηνή.
Το Αλφα Ιδέα όμως δεν είναι μόνο στη σκηνή, είναι και από πίσω. Είναι ο Αριόν Βεΐζι, η Ίριδα Καντρή, ο Λευτέρης Πλασκοβίτης, ο Στέλιος Πλασκασοβίτης. Και όλους αυτούς μαζί με την ομάδα Ιδέα τους βλέπω να αγαπούν κάτι κοινό, να αγαπούν ο ένας τον άλλον.
Έτσι Αλφα Ιδέα για εμένα σημαίνει πως δέκα χρόνια μετά τον αποχωρισμό μου από την πρώτη μου θεατρική ομάδα, αυτή της Γερμανικής Σχολής, συναντώ μια ομάδα μέσα στην οποία μπορώ να ανακαλώ τον έφηβο εαυτό μου και να του κλείνω το μάτι. Γεμίζει το δισάκι μου!

Φαντασία, έρωτας, πόνος
Τι είναι η φαντασία; Νομίζω είναι ένας τόπος μέσα μας ή λίγο έξω από το σώμα μας. Όταν σκέφτομαι τι είναι η φαντασία κοιτάω ασυναίσθητα κάπου ψηλά. Μου μοιάζει με ένα τόπο που φανερώνεται τις στιγμές που δεν τον αναζητάς. Αποτελείται από υλικά της παιδικής ηλικίας, από τυχαία γεγονότα, από τις διηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων, από το παράδοξο των παραμυθιών που μας διάβασαν, από τα σχήματα που έχει σκαλισμένα πάνω του το ξύλινο τραπέζι στο χωριό, από όνειρα ή εμπειρίες των πρόγονων μας. Είναι ένας τόπος φάντασμα. Μπορείς να μιλήσεις μαζί του. Ένας τόπος συνομιλητής. Χρειάζεται να τον εμπιστευτείς. Συχνά ξέρει περισσότερα από εσένα, αναγνωρίζει σχέσεις και εικόνες πριν από εσένα. Μου αρέσει που το ρήμα φαντάζομαι είναι στη μέση φωνή. Κάνω κάτι στον εαυτό μου. Με φέρνω σ' αυτόν το χώρο, όπου μπορώ να σμίξω βουνά, να αιωρηθώ, να σκεφτώ τι θα γινόταν αν! Να αναρωτιέμαι χωρίς να ψάχνω  απαντήσεις. Και οδηγούμαι έτσι με τη φαντασία μου στην ερώτηση που μιλά για τον έρωτα.
Ερωτεύομαι. Κι αυτό το ρήμα είναι στη μέση φωνή. Με φέρνω σε κατάσταση έρωτα. Σε κατάσταση ερωτήσεων. Είναι άραγε κι ο έρωτας ένας τόπος μέσα μας που άλλοτε κοιμάται κι άλλοτε  κάποιος τον ξυπνά; Ή είναι ένας τόπος λίγο έξω από το σώμα μας; Εδράζει μέσα μου ή στον άλλον; Κι εκείνος έρχεται τις στιγμές που δεν τον αναζητάς. Κι εκείνος γεννάται μέσα από τη σκοτεινή εκείνη ύλη των πρώτων μας στιγμών, των διηγήσεων, των τυχαίων γεγονότων, των ονείρων, των σχημάτων που σκαλίστηκαν κάποτε στην ψυχή. Είναι τύχη να ερωτευτείς. Πόσο μάλλον να ερωτευτείς κάποιον που ερωτεύεται δίπλα σου, εξαιτίας σου. Δε μου αρέσει η φράση «ερωτευμένος με κάποιον». Δεν την καταλαβαίνω. Το «ερωτευμένος εξαιτίας κάποιου» το πιστεύω πιο πολύ. Κάποιος ξύπνησε τον έρωτα μέσα μου. Είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις σκαλίσματα πάνω σου που τα διαισθανόσουν αλλά δεν τα είχες προσέξει στο παρελθόν. Να δεις ίσως και τα σκαλίσματα του άλλου. Ίσως και να μοιάζουν. Ίσως και να πονάνε. Όταν είσαι στον έρωτα μπορείς και θες να μιλάς μόνο σ' αυτόν. Θες να τον κρατήσεις. Να του ζωγραφίσεις, να του τραγουδήσεις, να του γράψεις. Σε αναγκάζει να γίνεις δημιουργός. Είναι κι ένας τρόπος να επιβιώσεις. Πώς ν' αντέξει το σώμα τον έρωτα; Κάπως πρέπει να τον εκφράσει. Δεν αντέχει το σώμα τον έρωτα για πολύ. Μπορεί ο έρωτας να παύει για να μην πεθάνουμε. Και μόνο όταν ο έρωτας παρέλθει μιλάς για τον έρωτα. Πως ήταν, πως δεν ήταν, ποιός ήσουν, ποιός έγινες. Είτε σε εξυψώσει, είτε σε ρίξει στα τάρταρα ο έρωτας σε αλλάζει, μάλλον σε εξελίσσει. Και το ξέρεις από την αρχή, και το επιλέγεις. Και το φως και το σκοτάδι του.
Η απογοήτευση που λένε η ερωτική είναι μια βαθιά απώλεια, του φανταστικού άλλου, του φανταστικού εαυτού, είναι πόνος σωματικός. Και ο πόνος σε αναγκάζει να δημιουργήσεις. Έτσι από μέρος του σώματός σου μετατρέπεται σε ένα αντικείμενο λίγο έξω από το σώμα σου. Με τη φαντασία σου φτιάχνεις μουσική, ζωγραφική, θέατρο, βιβλία, ταινίες για να φέρεις τον πόνο σε θέση συνομιλητή. Να τον ρωτήσεις. Να του μιλήσεις. Γίνεσαι συνομιλητής του εαυτού σου. Και μέσα σ΄ αυτόν τον διάλογο είναι που μπορείς να είσαι σύντροφος στη μοναχικότητα της ύπαρξής σου.

Οι πολύτιμοι δάσκαλοι
Καταλυτικής σημασίας για τον τρόπο που σκέφτομαι σήμερα ως άνθρωπος και ηθοποιός υπήρξαν στη ζωή μου ο Στέλιος Παπαπέτρου, ο δάσκαλός μου στο σχολείο, στον οποίο αναφέρθηκα παραπάνω και η Λένα Φιλίπποβα.
Η Λένα Φιλίπποβα ήταν δασκάλα μου στη δραματική σχολή αλλά είναι δασκάλα μου καθημερινά. Την ευχαριστώ βαθειά για την επιμονή της να μη μου χαρίζει τη λύση, να πιστεύει πως μπορώ να βρω τη λύση μου, πως όταν δεν έχεις τρόπο να κάνεις κάτι, υπάρχουν σίγουρα άλλοι 53 τρόποι. Πάλευε δίπλα στην πάλη μου να γνωρίσω κομμάτια αυτού του παράξενου όντος που λέγεται «εγώ» και ύστερα να μπορέσω να το φέρω με ειλικρίνεια στη σκηνή. Κάποια από αυτά που μου δίδαξε τα ψηλάφησα όσο ακόμη σπούδαζα, άλλα τα κατανόησα αργότερα.
Είναι πολλά εκείνα που χρειάζονται ακόμα το φυσικό τους χρόνο. Οι μεγάλοι δάσκαλοι δε σε αφήνουν ποτέ. Συνομιλείς μαζί τους όπως μιλάς με τον εαυτό σου.

Κοσμάς Κέφαλος

21- 24 Δεκεμβρίου 2017 (Έναρξη Φεστιβάλ, Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 19:00)
The Art Foundation (T.A.F.) – Νορμανού 5, Αθήνα, Στάση Μοναστηράκι.
Είσοδος Ελεύθερη.
Διοργάνωση: ikariamag.gr

Δείτε όλο το πρόγραμμα του Φεστιβάλ