Μία σύντομη περιήγηση στους περιφεριακούς, ακριτικούς δρόμους του νησιού μας αφήνει μονάχα πικρία και απογοήτευση. Στην Ικαρία του 2015 και μετά από αρκετές μηνύσεις με μια αθωωτική και μία καταδικαστική με αναστολή πάντα απόφαση (6 μηνών) αλλά και διάφορες εκστρατείες ενημέρωσης, βλέπουμε δεκάδες τετράποδα αλυσοδεμένα μοναχά τους μερόνυχτα στο κρύο και τις βροχές να υπομένουν καρτερικά τον θάνατό τους.

Ο λόγος προφανώς για ακόμη μια φορά γίνεται για τα βαρελόσκυλα. Ο καθένας μπορεί να δει τα δεκάδες βαρελόσκυλα διασκορπισμένα σε όλους τους δρόμους του νησιού, ενώ μερικές δεκάδες βρίσκονται μόνο μεταξύ Καρκιναγρίου, από τον κάτω δρόμο, και Αρμενιστή. Παράλληλα, οι νέες ποριές και σχάρες που εγκαταστάθηκαν στο έδαφος, δεν έδωσαν κάποια λύση, παρά μόνο στο τυπικό πολιτικό μέρος του προβλήματος καθώς όπως ήταν φυσικό, και ο μικρός αριθμός τους αλλά και η προσαρμοστικότητα των ζώων λειτούργησε ως προς το να περνάνε ανεμπόδιστα.

Τα σκυλιά βρίσκονται ακόμη εκεί, ακόμη μόνα τους σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων από κατοικημένες περιοχές, να υπομένουν τα  ανυπόφορα καιρικά φαινόμενα του νησιού μας (χειμωνιάτικο κρύο) αλυσοδεμένα μωρά και μεγαλύτερα, χωρίς φωτισμό τις νύχτες και πολλές φορές άρρωστα ακόμη και χωρίς τροφή και νερό.

Αν κάποιοι λοιπόν θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζουν οικονομικότερα τα κοπάδια τους, κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι αυτό εμπίπτει στους νόμους αλλά και στην ζοφερή πραγματικότητα σχετικά με τους βασανισμούς ζώων, και ως βασανιστές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, εφόσον οι υφιστάμενοι έλεγχοι τις αστυνομίας δεν καρποφορούν. Μπορεί να ομορφύναν τα σκουριασμένα βαρέλια, και στην θέση τους να βάλανε σκουριασμένα σπιτάκια για σκύλους,  η εστίαση των σκύλων όμως μπορεί να έδωσε το όνομα στο πρόβλημα (βαρέλια), αλλά δεν ήταν το πρόβλημα καθεαυτό.

Το πρόβλημα παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ και δεν οφείλουμε πλέον απλώς να ενημερώνουμε τον κόσμο του νησιού, διότι έχουν περάσει τουλάχιστον 5 χρόνια από τις πρώτες προσπάθειές. Πλέον έχουμε υποχρέωση να δράσουμε συλλογικά ως Ικαριώτες και όχι απλά να δώσουμε μια πολιτική μεσοβέζικη απάντηση ανάμεσα στους κτηνοτρόφους και τις ΜΚΟ, αλλά να δώσουμε μια πρακτική λύση για το ζήτημα.

Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι το πολιτισμικό κεφάλαιο που μας κληροδότησαν οι παλαιότεροι σε σχέση με τον τόπο μας, δεν είναι η κακοποίηση των αδύναμων αλλά η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα, η φιλοξενία και η κατανόηση και όχι οι βασανισμοί και οι θάνατοι.

Γι' αυτό, η ντροπή του νησιού δεν έιναι τα κακόμοιρα ζώα αλλά οι βασανιστές τους.

Ας είναι λοιπόν λίγο προσεκτικοί όσοι βαυκαλίζονται με τον τόπο καταγωγής τους γιατί δίπλα στις λυγαριές έχουμε πτώματα οικόσιτων ζώων και πολλούς που κατάγονται από την Ικαρία και -στο φέρσιμο- δεν είναι Ικαριώτες να τα παράγουν .

Ζαχαρίας Καβαρλίγκος - Πλάκας
zack.kavarligkos@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.