Η διαδικασία της ανθρώπινης κρίσης είναι κάτι που χρόνια με απασχολεί καθώς παρατηρώ πώς οι άνθρωποι «στήνουν» τα κριτήρια και τις προτιμήσεις τους.  Εδώ δε θα ήθελα να αναφερθώ τόσο σε αυτό, όσο στην έκφραση της. Και για να ξεφύγω από το παραπλανητικό λογοπαίγνιο του τίτλου, δε θα μιλήσω για την έκφραση θετικής άποψης (Like) αλλά της αρνητικής.

Δεν προλαβαίνει να τελειώσει η παράσταση που παρακολουθώ και ακούω:

- Σ’ άρεσε;
- Καλό ήταν, μωρέ (!) , αλλά δε προσέγγισε πολύ καλά τον Άμλετ!
Την ξέρει απ’εξω, η κοπελιά, την ιδιοσυγκρασία του μεγαλύτερου σαιξπηρικού ήρωα (τον οποίο τόνοι βιβλίων προσπαθούν μπας και τον πλησιάσουν έστω)!

Την άλλη μέρα ακούω για μια ταινία:

- Καλή ήταν, αν και νομίζω το έχασε λίγο στη ροή!
Είπε ο coolάτος νέος που αν κάτσει μπροστά σε μια μονταζιέρα, το μόνο που θα κάνει είναι να βγάλει μια φωτογραφία με το iPhone του για να την ανεβάσει στο Facebook!

Όλο αυτό έχει μεταφερθεί στο διαδίκτυο σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, κυρίως, γιατί η κρίτική μπορεί πια να ασκηθεί κατευθείαν στην περιοχή του κρινόμενου:

Μπαίνω στο Youtube και κάτω απ΄ τα τραγούδια τσακώνονται για το αν ο συγκεκριμένος ερμηνευτής, είναι όντως η μεγαλύτερη φωνή! (Ο στίχος «μίλησε» σε κανέναν;) Τι ανάγκη ταξινόμησης είναι αυτή που πρέπει να καταλήξουμε και να υποκληθούμε όλοι, σύσσωμοι και σύμφωνοι, σε μια λίστα με τα «ιερά τέρατα» στη σωστή σειρά; Πού είμαστε, σε εκπομπή του Αυτιά;

Βλέπω συμπεριφορές σε σελίδες του Facebook: Νέοι άνθρωποι περνάνε την ώρα τους μπαίνοντας συνεχώς και σχολιάζοντας μονο αρνητικά, γκρινιάζοντας, επισημαίνοντας, καταγγέλοντας, διορθώνοντας. Ποτέ για να πουν ένα μπράβο. Μιζέρια! Ξεκολλάτε!

Αν κάτι δεν σας άρεσε, δε σημαίνει ότι δεν είναι ωραίο! Μπορεί απλώς, να «μη σας λέει κάτι»! Το γούστο μας δεν είναι το κριτήριο ούτε του καλού, ούτε του σωστού! Δείτε μια ταινία ή μια παράσταση και βγαίνοντας μην πείτε τη γνώμη σας για αυτήν αλλά ... για εσάς! Να ... κάτι να γίνει εντός σας, κάτι να δείτε απο τη ζωή σας εκεί και γυρνώντας σπίτι να πείτε ... Συγγνώμη, αγάπη μου για χθες ή, ... τελικά  θα το πάω εκείνο το ταξίδι, ή ακόμα καλύτερα, λέω να βάψω τα μαλλιά μου μπλε!

Σταματήστε να βλέπετε μόνο τις «αλήθειες» των άλλων, δείτε και τη δική σας μια φορά γαμώτο. Επιτρέψτε τους να βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα. Ή αφήστε τους έστω, να κάνουν λάθος. Αν δε συμφωνείτε με μια οπτική, φύγετε, πηγαίνετε αλλού, κάντε εσείς κάτι καλύτερο ή το αντίθετο. Αλλά σταματήστε τη γκρίνια. Δε γίνεται ό,τι δε μας αρέσει, απλώς να μη μας αφορά;;; Γιατί θέλετε σώνει και ντε, να πείτε τη γνώμη σας σε κάποιον που, για εσάς, δεν αξίζει! Γιατί; Ποιοι είστε, επιτέλους;

Σκέφτομαι ώρες ώρες, βλέποντας κάποια αρνητικά που γράφονται για τη Δημουλά στο διαδίκτυο, τι καλά που  οι Νομπελίστες μας γεννήθηκαν νωρίς! Αφήστε ήσυχο ό,τι δε σας αρέσει,  μην το σκοτώνετε, παραδώστέ το στην αλάθητη αγκαλιά του Χρόνου!

Αλλιώς περνά άδειος ο καιρός και εμείς δεν επιτρέπουμε να ανθίσει τίποτα ... που δε μας μοιάζει. Όλα στα μέτρα μας. Δε διαννοούμαστε ότι θα γεννηθεί κάτι στον καιρό μας, δίπλα μας. Μας αρκεί το μεγαλείο των μουσείων και των μνημοσύνων. Δε θα μας πειράξει που δε θα έρθουμε ποτέ κοντά σε κάτι φωτεινό.  Ούτως ή άλλως, δε θα το αντέχαμε!

Μην απορήσεις αύριο λοιπόν ...

πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν Ποιητή.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

υγ. Είπα μια φορά να κάνω και εγώ αυτό που απεχθάνομαι, να πατήσω Dislike! Αφιερωμένο στους «κλητήρες της ζωής»!

Ακολουθήστε τον στο twitter