Μπορεί να ήταν έτσι και παλιά. Δε θυμάμαι. Για τη βία λέω, τη λεκτική βία, τις βρισιές, τις προσωπικές επιθέσεις, τις απόψεις που έχουμε όλοι πια για τα πάντα. Τα χρόνια των σόσιαλ μίντια έχει αναδειχτεί πια η αγένεια, σε άκρατη μαγκιά και η διάθεση να ειπωθεί η άποψη μας, ως ανάγκη έκφρασης και υπεύθυνης τάχα μου στάσης σκεπτόμενου πολίτη. Για όποιο θέμα υποδείξει η επικαιρότητα στα τάιμλάιν μας. Καθημερινά, λέγοντας ό,τι σαχλαμάρα κατεβάζει η τρικυμία εν κρανίω. Δεν ξέρω αν αυτό είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινότητας του facebook ή αν είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ξέρω ότι είναι, για μένα έστω, βαρετό και αστείο.

Θυμάσαι φαντάζομαι, τις λαμπρές μέρες του δημοψηφίσματος και την χουλιγκάνικη σχεδόν διάθεση που είχαμε, να απαντηθεί με κείμενο σεντόνι, όποια άλλη άποψη, σαχλή μα και σοβαρή, τεκμηριωμένη ή λειψή, πάντα με επίφαση πολιτικής αντιπαράθεσης. Ό,τι ξεκινούσε ως διάλογος ή διαφορετική άποψη, κατέληγε με προδότες, κρεμάλες και ψεκασμούς. Με την ψευδαίσθηση πως η απάντηση που δόθηκε, επιτέλους, αποστόμωσε το κατεστημένο του κακού του σύμπαντος, αν μη τι άλλο. Κάπως έτσι φιλίες και κουμπαριές διασαλεύτηκαν και παρέες χρόνων τινάχτηκαν στον αέρα. Στην ανάγκη μας να μην αφήσουμε τίποτα να πέσει κάτω,  δόθηκαν οι απαντήσεις που τους έπρεπε.

Μετά, μετά κάτι άλλο. H επίθεση στο Παρίσι και εμείς έτοιμοι από καιρό. Ήταν τρομοκρατικό το χτύπημα ή μήπως επαναστατική, δίκαιη έκφραση αγανάκτησης των καταπιεσμένων εξ ανατολάς; Ξανά μαχαίρια, αντιπαραθέσεις, ψόφος, κατηγορίες, υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί, λάσπη. Δεν δικαιούσαι να λυπάσαι, υποκριτή. Τι σημαία ειναι αυτή; Καλά του τα έγραψες του κουραμπιέ! Ημιμάθεια λάθος στοιχεία, τρολαρίσματα, και οι απαραίτητες ελληνικές θεωρίες συνωμοσίας, που και ο Κίσινγκερ, διαβάζοντας τες  θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.

Η επικαιρότητα τρέχει, Brexit και ξερό ψωμί. Νέα μάχη. Βάλε το κράνος και πίσω στα χαρακώματα, μέχρι να ξημερώσει. Φιλελέδες και συντρόφια να διαρρηγνύουν ιμάτια για την Ευρώπη που αλλάζει. Αέρα αδέλφια! Μετά, άνθρωποι στις θάλασσες, να πνίγονται και να σώζονται και οι ρητορείες μίσους, με από λίγη αφρίζουσα αγραμματοσύνη, να στολίζουν τις οθόνες των υπολογιστών μας. Να τους πάρης στο σπίτη σου, όχι στα σχολήα μας!

Τραμπ να γουστάρουμε! Φανατικοί Δημοκρατικοί των Κάτω Πετραλώνων αντιμάχονται Ρεπουμπλικάνους της Άνω Γλυφάδας. Ρεπουμπλικάνοι από τα γεννοφάσκια τους δηλαδή, όχι αστεία. Το βλέπεις, έτσι δεν είναι; Βρισκόμαστε σε έναν συνεχές διχασμό. Μονίμως απέναντι σε κάτι. Η επικαιρότητα θα μας συντάξει σε ομάδες, θα μας φέρει απέναντι.

Ο Φιντέλ ήταν επαναστάτης ή δικτάτορας; Πες μας. Πες μας τώρα. Εσένα περιμένουμε να αποφανθείς, να σου απαντήσουμε και εμείς για να πάμε για ύπνο. Και αύριο πάλι κάτι άλλο. Κάτι νέο, ευτυχώς.

Έχουμε γεμίσει το μυαλό μας με ακλόνητες, άκαμπτες μπετόν αρμέ απόψεις, έτοιμες να τις προσφέρουμε στην ανθρωπότητα και δεν έχουμε αφήσει λίγο χώρο στη σκέψη. Στη σιωπή έστω. Είναι βλέπεις αυτή η άποψη, που πρέπει να έχουμε όλη την ώρα για τα πάντα. Άποψη που πρέπει να την κοινοποιήσουμε.  Την χρειάζεται ο πλανήτης. Και αν υψώσουμε και λίγο φωνή ακραία με κάμποση αγανάκτηση μέσα, η επιτυχία δεν μπορεί, θα είναι εξασφαλισμένη.

Αν τσιμπήσεις  την πάτησες.

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr

Υ.Γ.  Να, δες: Το δικό μου χωρίο είναι το ωραιότερο του κόσμου, όλοι το ξέρουν αυτό. Τι, διαφωνείς ΡΕ;

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μενέλαου Μανώλη.