07/02/2018 - 11:31Beautiful Mess
Ακίνητοι στην κίνηση της Καρέα. Εφτά και μισή το πρωί. Κάθε αυτοκίνητο είναι ένα σύμπαν, 9-10 τετραγωνικά μέτρα αναρχοαυτόνομου κόσμου, μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται δράματα, κλάματα, νεύρα, χαρές, εκπλήξεις, ανία. Ζωές. Πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Προς το παρόν πουθενά.
11/10/2017 - 11:01«Μαμά, εσύ τους γνώρισες τους δεινόσαυρους;»
- Μαμάααα; Εσύ τους γνώρισες τους δεινόσαυρους; - Πας καλά, παιδάκι μου; Πόσο γριά νομίζεις ότι είμαι; ΠΟΣΟ ΓΡΙΑ ΕΙΜΑΙ; Πέντε λεπτά αναμονής για να ετοιμαστεί το φαΐ σου φαίνονται αιωνιότητα, αλλά η μανούλα 200 εκατομμύρια χρονάκια άνετα τα ‘χει.
07/12/2016 - 00:16Άποψή μου, εντάξει;
Μπορεί να ήταν έτσι και παλιά. Δε θυμάμαι. Για τη βία λέω, τη λεκτική βία, τις βρισιές, τις προσωπικές επιθέσεις, τις απόψεις που έχουμε όλοι πια για τα πάντα. Τα χρόνια των σόσιαλ μίντια έχει αναδειχτεί πια η αγένεια, σε άκρατη μαγκιά και η διάθεση να ειπωθεί η άποψη μας, ως ανάγκη έκφρασης και υπεύθυνης τάχα μου στάσης σκεπτόμενου πολίτη.
04/03/2016 - 00:55Οι "παραδοσιακές" συνήθειες που χάνονται
Έχει ενδιαφέρον να προσπαθεί να μαντέψει κανείς τι θα νοσταλγούμε από την σημερινή εποχή σε είκοσι χρόνια. «Θυμάσαι τότε που ποστάραμε τραγουδάκια ο ένας στο προφίλ του άλλου;». Ή «πωπω, κάποτε παίρναμε τηλέφωνο στο εστιατόριο για να κλείσουμε τραπέζι, και πιάναμε ολόκληρη κουβέντα, αντί να πατάμε απλώς ένα κουμπί».
10/02/2016 - 11:57Η αγάπη προχωράει μπροστά και τι εμαθα μένοντας έγκυος
Η εμπειρία μου να γίνω μαμά μου έμαθε πολλα... Νέα συναισθήματα, πρωτόγνωρα, άλλαξα για πάντα σε μια νεα εκδοχή του εαυτού μου, με καινούριες παντοτινές αγωνίες και ευαισθησίες ενώ ως δια μαγείας, κατανόησα τις έως τότε ακατανόητες υπερβολικές αντιδράσεις της μαμάς, της δικης μου μαμάς.
12/10/2015 - 00:35Κάτι δε μ’ αρέσει
- Δεν ξέρω... καταλαβαίνω αυτό που λες αλλά κάτι δεν μου αρέσει.
- Τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει; Πού διαφωνείς;
26/03/2015 - 00:42Το δάχτυλο
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα δάχτυλα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Άλλες φορές προσβάλουν και άλλες στοχοποιούν. Τα “βλέπουμε” στις τηλεοράσεις, σε περιοδικά και εφημερίδες, στα χέρια πολιτικών, σε “σοβαρές” συζητήσεις, σε σατυρικές εκπομπές, στα σχολεία, στην οδήγηση, σε κάθε είδους εκφοβισμό… παντού. Κάποτε επικοινωνούσαμε με τις λέξεις. Τώρα επικοινωνούμε με τα δάχτυλα.
16/03/2015 - 00:46Στη Νικαριά βρέχει ελπίδες
Εντάξει, η ελπίδα έρχεται. Πώς όμως; Έρχεται σαν το μετανάστη που κινδυνεύει, που ρισκάρει ακόμα και τη ζωή του για να καταλήξει στο κέντρο της Αθήνας ή στο κέντρο υποδοχής μεταναστών κάποιου νησιού. Που απογοητεύεται, εγκλωβίζεται και περιμένει.
02/03/2015 - 01:49Χιλιόμετρα
Κάθε μέρα κάνω χιλιόμετρα. Πολλά χιλιόμετρα. Φάληρο – Μαρούσι και πάλι πίσω. Δρόμος στρωμένος, άσφαλτος, παίρνω τα σφάλματα και τραβάμε. Ποσειδώνος-Συγγρού-Αμαλίας-Βασιλίσσης Σοφίας-Κηφισίας-Βασιλίσσης Σοφίας-Αμαλίας-Συγγρού-Ποσειδώνος.
28/02/2015 - 12:04ΑΠΟΨΕΙΣ | ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ: «η δύναμή σου πέλαγο, κ’ η θέλησί μου βράχος…»
Βγήκαν, που λες, όπως συνηθίζεται σε τούτες τις περιστάσεις οι πλιατσικολόγοι στο σεργιάνι… και αλίμονό μας αν τους αφήσουμε να χαρούν σ’ αυτό τους το έργο και σε τούτη την εποχή… Είναι η στιγμή όπου ο έντιμος άνθρωπος και ο σώφρων πολίτης δεν ξεχωρίζει πια στο πλήθος αλλά στέκεται ορθός μέσα σ’ αυτό, σωπαίνοντας γιατί έχει τόσα να πεί… και τόσα να πράξει…
