Κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή... Βρίσκομαι στο νησί μου...Που τόσα χρόνια, ήθελα να επιστρέψω και δεν το τολμούσα. Δεν είχε βρεθεί, για καιρό, η σωστή αφορμή. Ώσπου η αγάπη, με έφερε στη πατρίδα μου! Γιατί η αγάπη μου, είναι από τη Ικαρία... Ναι... Ναι...Μου το φύλαγε, η ζωή, σαν άσσο στο μανίκι... Μια έκπληξη της πόλης, που ποτέ δεν φαντάστηκα.
Πολλές οι προτάσεις φίλων για να ξαναγράψω στο ikariamag αλλά τι να πρωτογράψω; Τα ερεθίσματα πολλά αλλά πραγματικά δεν μπορώ να εστιάσω. Αρχικά η επιλογή μου να αποδεχτώ μία πρόταση από ένα πανεπιστήμιο και να ξαναζήσουμε οικογενειακώς στο εξωτερικό. Μετά ήταν η γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, που όπως και στο πρώτο, είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό μπορούσα να ζήσω.
Πόσες φορές οι άνθρωποι νιώθουμε αόρατοι; Ότι δεν μας ακούν, δεν μας καταλαβαίνουν, δεν μας νιώθουν; Άπειρες. Γινόμαστε αόρατοι για τους φίλους, την οικογένεια, τον κοινωνικό περίγυρο, αόρατοι για μια ολόκληρη χώρα. Κι όταν το αποδεχτείς αυτό, τότε δεν σε βλέπουν ούτε οι άλλοι, δεν βλέπεις ούτε συ τον εαυτό σου και συνεπώς δεν πρόκειται να σου αναγνωρίσουν κανένα δικαίωμα.