Είναι σαν να γυρνάει ο χρόνος πίσω και να βλέπεις τον εαυτό σου ξανά στα πέντε σου χρόνια. Άνθρωποι γύρω σου, μιλάνε χωρίς να καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν, σε αγνοούν, και όταν τελικά σου κάνουν τη χάρη να ασχοληθούν με την πάρτη σου, σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι καθυστερημένο και προσπαθούν με ηλίθια επιχειρήματα να σε πείσουν ότι είσαι ακόμα πιο ηλίθιος απ’ αυτούς.

Ζω στο κέντρο της Αθήνας. Την πόλη μου δεν ξέρω πια αν την αγαπώ. Με κουράζει. Η κίνηση, η φασαρία, η αγένεια, τα σκουπίδια, οι παράνομα παρκαρισμένοι, και βασικά με ενοχλεί το χρώμα της. Ή μάλλον η αχρωμία της. Δυσκολεύομαι να επικεντρωθώ στις ομορφιές της, όπως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η Ακρόπολη, ο Λυκαβηττός, τα Αναφιώτικα, η Πλάκα και σε μερικά νεοκλασικά σπίτια που ευτυχώς ακόμα έχουν χρώμα ελληνικό.

Μικρός είχα διαβάσει τη «Μόμο». Μια εξαίσια παραβολή του Μίκαελ Έντε για την ανήσυχη εποχή μας μέσα από τα αθώα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της Μόμο. Η ιστορία, πιο επίκαιρη από ποτέ, μιλάει για ό,τι πιο πολύτιμο παλεύουμε να έχουμε, το χρόνο.