Λίγες μέρες πριν από το Πάσχα, μιλώντας με κάποιον στο τηλέφωνο, σχεδόν άγνωστο,  με ρώτησε που θα πάω διακοπές. Είπα λοιπόν πως θα πάω στην Ικαρία, στο σπίτι μου. Κλείνοντας μου ευχήθηκε... και του χρόνου σπίτι σου! Άραγε να ξέρει τι σκέφτομαι; Μάλλον κάτι άλλο εννοούσε αλλά στο μυαλό μου ήρθε μόνο αυτό που τον τελευταίο καιρό πολύ συχνά μουρμουρίζω. Θα φύγω, στο λέω!

Όχι, δεν απειλώ κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό μου! Ε, δεν είναι και απειλή ακριβώς. Είναι ένας από τους τρόπους για να αναλάβω την ευθύνη όσων θα ακολουθήσουν.

Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για μια αλλαγή; Χθες; Σήμερα; Όταν εξαντλήσουμε τα όριά μας; Καλύτερα να μην φτάσουμε μέχρι εκεί.

Κι αν κάνω την αρχή θα ακολουθήσει κανείς;

Θα καταφέρω να ξυπνάω  χωρίς άγχος ή είναι κι αυτό μια αυταπάτη όπως κι άλλα πολλά για τη ζωή στην επαρχία;

Ίσως να θέλουμε πάντα ό,τι δεν έχουμε, άπληστα πλάσματα! Είθε λοιπόν η απληστία μου να με οδηγήσει εκεί που, έστω κι αν δεν εχω ζήσει για μεγάλο διάστημα, νιώθω πως είναι το σπίτι μου!

Νομίζω πως βρίσκομαι αρόδου...

Ακολουθείς;  

Μελίνα Πλάκα
 mipfind@hotmail.com