Η έμπνευση έχει χαθεί από καιρό. Δύο μήνες δεν έχω γράψει, δεν έχω σκεφτεί καν τίποτα. Στο τρόλευ έρχονταν οι ωραίες οι ιδέες εκεί στην αναποδη θέση που ξεχνιέμαι και χάνω τη στάση μου. Εδώ και εβδομάδες όμως τίποτα.

Μια δασκάλα στη Λευκάδα έβαλε τους μαθητές της να ζωγραφίσουν σημαίες κι επειδή ορισμένα από τα παιδιά είναι αλβανικής καταγωγής, επέλεξαν να σχεδιάσουν αυτή της πρώτης τους πατρίδας. Κι έγινε το σώσε. Γονείς μάλιστα των «original Greeks» μαθητών, μετέφεραν τα παράπονά τους στα εκεί γραφεία των σερίφηδων της Χρυσής Αυγής. Αποτέλεσμα: Η προδότρια του έθνους να πάρει μετάθεση.

Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε… εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε...

Για ιστορίες παλιές θα γράψεις, τρυφερές, και αστείες αν θυμηθείς. Μνήμες, νοσταλγίες, αγκάθι και βάλσαμο, κρυφές σκέψεις, καλοκαίρια και έρωτες. Για πανηγύρια. Για μύθους και για παραδόσεις που διάβασες ή κάπου άκουσες για αυτές. Έτσι είναι ωραία.

Η μάνα μου παρακολουθεί τηλεόραση. Δηλαδή, ενώ κάνει τα οικιακά της, ακούει τις αποστομωτικές απαντήσεις που δίνουν οι προφέσορες της πολιτικής στους προφέσορες της δημοσιογραφίας. Καθημερινά τα ίδια πρόσωπα και από τις δύο πλευρές.

24/05/2012 - 00:02η Γη των Οπαδών

Διάλεξε μπλουζάκι – έμβλημα να υπερασπιστείς. Δεν έχει σημασία τι και πώς. Μόνο διάλεξε σχήμα, στρατόπεδο, γήπεδο. Και αν δεν υπάρχει, φτιάξε εσύ ένα. Από εκεί και πέρα μπορείς να κάνεις τα πάντα:

Εάν είστε κι εσείς από τα θύματά της, τους επισκέπτες που πλάνεψε κάποιον Αύγουστο πάνω στον χορό, θα το έχετε σκεφθεί: να κρατούσε η Ικαρία όλο τον χρόνο... Με την ώθηση της κρίσης που έχει χτυπήσει αλύπητα τα αστικά κέντρα, πολλοί είναι αυτοί που κάνουν την ευχή πραγματικότητα.

Ο επίμονος κηπουρός, δηλαδή ο Σαμαράς που λύσσαξε να ψηφίσουμε, δε θα δρέψει τους πολυπόθητους καρπούς. Η Διαμαντοπούλου και ο Παπουτσής έβαλαν στο αυτοκίνητο κουβαδάκι, φτυάρια και ρακέτες και ετοιμάζονται για εκδρομή. Ούτως ή άλλως δεν έχουν αντικείμενο, μόνο λίγο πονοκέφαλο. Στον αργόσχολο πλέον Πάγκαλο δεν έχουν πει κουβέντα, πρώτον δε χωράει στο αυτοκίνητο και δεύτερον θα τους φάει όλο το κολατσιό.

Σε ένα τυπικό “greek restaurant” του εξωτερικού, εκεί που έρχονται ξαναμμένοι “non greeks” να γεφτούν λίγο τζατζίκι και ταραμοσαλάτα στις 6 η ώρα το απόγευμα (τότε είναι ντε η ώρα για το “dinner” τους) βρέθηκαν λοιπόν προχθές τρεις Έλληνες.

Πάει καιρός που δοκίμασα να πετάξω. Κάτι παραπάνω από 4 μήνες πέρασαν και όλα γύρω μου τρέχουν δίχως να προλαβαίνω να τα επεξεργαστώ. Κάθε φορά που αποφάσιζα να γράψω, μία νέα σκέψη διέκοπτε την απογείωση... Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ξεχάσω να πετάω. Έχω πάψει να σκέφτομαι καθαρά και να μπορώ να διακρίνω τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ενδιαφέρον και το κοινότυπο. Τελικά αποφάσισα να γράψω για το δεύτερο…

Σελίδες