Διάλεξε φανέλα – έμβλημα να υπερασπιστείς. Δεν έχει σημασία τι και πώς. Μόνο διάλεξε σχήμα, στρατόπεδο, γήπεδο. Και αν δεν υπάρχει, φτιάξε εσύ ένα. Από εκεί και πέρα μπορείς να κάνεις τα πάντα:

Να σπας τον άλλον στο ξύλο την ίδια ώρα που τον κατηγορείς για «φασίστα».

Να βάλεις σκοπό ζωής να την «πεις» στον άλλον επειδή διαφέρει από σένα.

Να κατηγορείς ότι σου επιτέθηκαν εξωγήινοι ενώ εκείνοι σε έχουν χεσμένο κανονικά.

Και τι έγινε μωρέ; Όλο και  κάποιο Like θα τσιμπήσεις. Μια προσομοίωση ζωής που παρουσιάζει την αναπηρία σου για σπουδαιότητα.

Δε χρειάζεται να κάνεις τίποτε άλλο. Μόνο παπαγάλιζε μεγάλα και αντρειωμένα συνθήματα. Συνθήματα από τοίχους, λόγια ηρώων την ώρα που εκτελέστηκαν, μνημόσυνα μεγάλων μαχών που τις μπουκώνεις στο σήμερα. Μη σε νοιάζει που δεν αναπνέουν οι ημέρες μας. Που πεθαίνουμε μες τη νοτιά σου.

Εσύ είσαι ο ένας, που έχει αισθήματα, καρδιά, γνώση, άποψη, ικανότητες, καλή πρόθεση. Δε φταις εσύ που όλοι οι άλλοι γεννήθηκαν με καμπούρες.

Κάτω η αυτοκριτική. Ζήτω η αυτοδικαίωση!

Και οι υπόλοιποι, όσοι δε χωρούν σε κανένα παραμύθι, όσοι αντιλαμβάνονται τη σχετικότητα των πραγμάτων, όσοι δεν κάνουν θόρυβο αλλά μόνο τη δουλειά τους, όσοι δεν επιλέγουν πρώτα την άποψη τους ώστε μετά να δουν με τι επιχειρήματα θα την υπερασπιστούν, θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι, καταδικασμένοι μαζί σου, σε αυτή τη χώρα – καφενείο.

Εκεί που οι (πα)παρόλες του στρατηλάτη ΕΓΩ, βαδίζουν χέρι χέρι με την καύλα της αυτοθυματοποίησης, εσύ αμόλα… λάσπη κα μελάνι .

Ταρατατζούμ, λάσπη και μελάνι σ’ ένα γαμημένο τσίρκο… Ούλοι εμείς Αφέντη, Μικρέ μας Εαυτέ.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου. Συχνάζει επίσης στο twitter και το rodeo.