Πάει καιρός που δοκίμασα να πετάξω. Κάτι παραπάνω από 4 μήνες πέρασαν και όλα γύρω μου τρέχουν δίχως να προλαβαίνω να τα επεξεργαστώ. Κάθε φορά που αποφάσιζα να γράψω, μία νέα σκέψη διέκοπτε την απογείωση... Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ξεχάσω να πετάω. Έχω πάψει να σκέφτομαι καθαρά και να μπορώ να διακρίνω τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ενδιαφέρον και το κοινότυπο. Τελικά αποφάσισα να γράψω για το δεύτερο…

Ανήκω στην πλειοψηφία, στο μεγάλο ποσοστό των Αναποφάσιστων. Αυτών που πραγματικά δεν ξέρουν τι θα κάνουν στις 6 Μαΐου. Υπήρξα Αγανακτισμένος και παραμένω Απογοητευμένος. Από τις επιλογές μου, τις επαφές μου, τις κινήσεις μου. Πάντα έλεγα ότι τα λάθη μου και οι πτώσεις μου με έκαναν πιο δυνατό. Και συνεχίζω να το πιστεύω. Αυτό που δεν κατανοώ είναι  ότι μας επέβαλαν να βάλουμε σε αδράνεια τη δημιουργικότητα και να ξεπουλήσουμε τα όνειρά μας. Να συμβιβαζόμαστε με ό,τι πρόχειρο βρεθεί και να πείθουμε εαυτούς ότι αύριο θα είναι καλύτερα, αν ψηφίσουμε τον έναν ή τον άλλον.

Το χειρότερο είναι ότι αντικαταστήσαμε το «ωχ βρε αδελφέ» (της αδράνειας) με το «δε βαριέσαι» (της παραίτησης). Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Στον Κανέναν. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αυτό που βιώνουμε δεν μας βελτίωσε. Τουλάχιστον για τώρα. Μας τρόμαξε η τωρινή κατάσταση και η ενστικτώδης αντίδραση στον κίνδυνο είναι η εξασφάλιση της επιβίωσης με οποιοδήποτε κόστος. Δεν έχουμε μάθει να ζούμε έτσι και ακόμα δεν ξέρουμε να δημιουργούμε μέσα στην κρίση. Οι όποιες σωστές ενέργειες πάνε να ανθίσουν, πνίγονται στις χιλιάδες φωνές και κραυγές των υπέρ, των αντί, των θα και των μη.

Σε έναν τοίχο είδα το μήνυμα ότι «χιλιάδες κουτιά αναμμένα κρατούν χιλιάδες ανθρώπους σβηστούς». Ίσως τελικά αυτό να νιώθω. Σβηστός. Ανίκανος να πιστέψω σε αλλαγές, σωτήρες και πατριώτες. Γι αυτό και σε αυτές τις εκλογές πλέον φοβάμαι το τι θα κάνω εκείνα τα λεπτά μέσα στο μπλε κλουβάκι της δημοκρατικής μοναξιάς. Ανησυχώ όχι για το ποιον θα ψηφίσω αλλά για το τι θα δημιουργήσω αύριο.

Πού θα πάει. Θα βρω ξανά το ρυθμό μου να πετάξω. Λίγο κερί χρειάζομαι να κολλήσουν καλά τα φτερά και ας λιώσει εκεί ψηλά. Άλλωστε, συνηθισμένος είμαι στις πτώσεις…

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.